Advice for the young at heart

Βρήκα αυτή τη φωτογραφία σε ένα βιβλιοπωλείο φέτος στην Αντίπαρο, ένα βράδυ που γυρνούσα μόνος μου τα στενά, με ένα παγωτό στο χέρι, ψάχνοντας να αγοράσω ένα απλό μολύβι για να σημειώσω κάτι που ήθελα. Βγαίνοντας από το βιβλιοπωλείο, με τα πανάρχαια βίπερ και τα βινύλια της γερμανικής έκδοσης του σάουντρακ του ‘2001: A Space Odyssey’, το μάτι μου έπεσε πάνω σ’αυτή την καρτ-ποστάλ. Στο πίσω μέρος της κάρτας γράφει απλά «Η Ελλάδα στα χρόνια του ‘50». Δεν ξέρω γιατί, θέλησα να τη μοιραστώ σαν εικόνα, τώρα που ο χρόνος αλλάζει και το 2009 εισβάλλει χωρίς να μας ρωτήσει.
Καλή χρονιά.

merry merry

Έκθεση: τι ήταν τα Χριστούγεννα σου φέτος; dario argento-‘suspiria’, ξανά/και το εκπληκτικό σάουντρακ των goblin/άπειρες ώρες ύπνου, η εκδίκηση του πολεμιστή(χα!)/το ‘christmas break’ των weird tapes/διαβάζοντας virginia woolf, ‘στο φάρο’/λιμοντσέλο και haig σκέτο/gordon lightfoot στο ipod/“is there anyone home in this house made of stone?”/τζάκι,τζάκι,τζάκι/blake baxter-‘we are who we are’/σκάκι, μόνος μου/passion pit-‘sleepyhead’/‘lemony snicket’ στην tv/madonna-‘dress you up’!/intergalactic fm 2, classix: το ραδιόφωνο της χρονιάς/alan parsons project-‘voyager’/αυτό δηλαδή που έκλεψαν οι quiet village στο ‘pillow talk’/ή μήπως είναι κλοπή του ‘patrick’ των goblin;/όλα πάντως μου θυμίζουν το ost του gabriel yared από την ‘betty blue’/η so fucking cool προφορά του jack penate στο ‘tonight’s today’/αναμένοντας το χιόνι/

η φωτό είναι από το myspace των high places.

Merry Christmas everybody!

the winter market

Βρέχει πολύ, εδώ πάνω- υπάρχουν μέρες το χειμώνα που δεν υπάρχει καθόλου φως, μόνο ένα ζωηρό, ακαθόριστο γκρίζο. Υπάρχουν όμως και μέρες που είναι σαν να τράβηξαν απότομα μια κουρτίνα, για να σου δείξουν για τρία λεπτά ένα ηλιόλουστο βουνό να κρέμεται μετέωρο στον αέρα, σαν το σήμα κατατεθέν στην αρχή της ταινίας που έφτιαξε o ίδιος ο Θεός. Έτσι ήταν κι όταν τηλεφώνησαν οι πράκτορές της, από τα βάθη της καθρεφτένιας πυραμίδας τους στο Μπέβερλυ Μπούλεβαρντ, για να μου πουν πως είχε συγχωνευτεί με το Δίκτυο, είχε περάσει στην άλλη μεριά για τα καλά, πως το Βασιλείς του Ύπνου είχε γίνει πλατινένιο για τρίτη φορά. Εγώ είχα κάνει το μοντάζ στο μεγαλύτερο μέρος των Βασιλέων, είχα κάνει την εγκεφαλική χαρτογράφηση και το είχα περάσει όλο με τον ταχυσαρωτή, είχα λοιπόν να παίρνω ένα μερίδιο από τα δικαιώματα.

Όχι, είπα, όχι. Μετά ναι, ναι, και τους το έκλεισα. Πήρα το τζάκετ μου και κατέβηκα τα σκαλιά τρία τρία κατευθείαν για το κοντινότερο μπαρ κι ένα οκτάωρο μπλακάουτ, που τέλειωσε σε μια τσιμεντένια μαρκίζα δυο μέτρα ψηλά τα μεσάνυχτα. Τα νερά του Φωλς Κρηκ. Τα φώτα της πόλης, ο ίδιος γκρίζος θόλος του ουρανού μικρότερος τώρα, φωτισμένος από νέον και τόξα ατμών υδραργύρου. Και χιόνιζε, μεγάλες νιφάδες αλλά όχι πολλές, κι όταν άγγιζαν το μαύρο νερό χάνονταν χωρίς ν' αφήνουν κανένα ίχνος.  [..]

William Gibson, ‘The Winter Market’ (1985)
Μετάφραση: Δημήτρης Αρβανίτης
Από τη συλλογή διηγημάτων του Gibson, ‘Burning Chrome’.
Η ελληνική απόδοση ήταν ‘Οι Βασιλείς του Ύπνου’, από το πρώτο τεύχος του περιοδικού ‘Nova’, Ιούνιος 1993.

Διαβάζεται με υπόκρουση το ‘Planet Health’ των Chairlift.

ένας υπέροχος διάλογος

cutting ice to snow

Όχι τόσο για τους Efterklang, όσο για το video.
Από το ντοκιμαντέρ του Jeremiah Zagar 'In A Dream', για τον πατέρα του, Isaiah Zagar.

shipwrecks in paradise

(via)

schott:08 key:01

#1. Newworldaquarium-The Dead Bears [NWAQ]
Ουρανοκατέβατο δώρο μιας παράξενης χρονιάς, απ’το Φλεβάρη και μετά υπήρξε αχώριστος σύντροφος και φάρμακο μαζί. Ο Ολλανδός Jochem Peteri χτίζει από ένα loop 10λεπτα θαύματα, μια μουσική (κατά τους τύπους) χορευτική, που δεν χορεύεται. Μέσα στα 11 κομμάτια του ‘Dead Bears’ θα βρεις θεϊκό deep house (‘Kirana’s Lament’), απόκοσμη ambient (‘Kemo Sabe’), dub μπάσα και μεταλλαγμένο trip hop με ψιθυριστά φωνητικά (‘The Dead Bears’), μαγικά πιανάκια (‘NowordlbutU’). Αυτή η αργόσυρτη house, στην άψογη παραγωγή του Redshape (λες και ακούς το άλμπουμ κάτω από την επιφάνεια του νερού), σου δίνει την αίσθηση πως όλα κυλάνε σε ένα όνειρο, μια ακρόαση εν υπνώσει. Ισχυρό για μένα ναρκωτικό, το ‘Dead Bears’ είναι ευαγγέλιο μιας Slow Dancing Society. Δεν ξέρω πόσες φορές έχω ακούσει φέτος το ‘The Force’.. Heavenly music.

Newwordlaquarium-The Force

Το χειρότερο #1. Portishead-Third [Mercury]
Θα αρκούσε η ακρόαση του ‘Magic Doors’ για να καταρριφθεί κάθε αμφιβολία, είναι όμως ολόκληρο το ‘Third’ μια θλίψη από μόνο του, ένα συνονθύλευμα τραγουδιών, όχι απελπισμένων, αλλά απελπιστικών. Και το χειρότερο είναι η ανάγκη που γεννάται από τη μουσική βιομηχανία (και το hype..) να μεγεθυνθεί ένα τέτοιο άλμπουμ ώστε να βαφτιστεί η ανυπαρξία πρωτοπορία, ο αναίτιος θόρυβος παραγωγή, η μιζέρια μελαγχολία.


the list:

1. Newworldaquarium-The Dead Bears [NWAQ]
2. Lindstrøm-Where You Go, I Go Too [Smalltown Supersound]
3. Quiet Village-Silent Movie [Studio !K7]
4. Morgan Geist-Double Night Time [Environ]
5. M83-Saturdays=Youth [Mute]
6. Flying Lotus-Los Angeles [Warp]
7. Fleet Foxes-Fleet Foxes [Bella Union]
8. Hercules and Love Affair-Hercules and Love Affair [DFA]
9. Jóhann Jóhannsson-Fordlandia [4AD]
10. Shed-Shedding The Past [Ostgut Tonträger]
11. Mono In Vcf-Mono In Vcf [Stylo]
12. Peter Bjorn and John-Seaside Rock [Wichita]
13. The Black Dog-Radio Scarecrow [Soma]
14. Max Richter-24 Postcards In Full Color [Fat Cat]
15. Skatebård-Cosmos [Digitalo Enterprises]
16. MGMT-Oracular Spectacular [Columbia]
17. Carl Craig and Moritz Von Oswald-ReComposed [Deutsche Grammophon]
18. Kenny Larkin-Keys, Strings, Tambourines [Planet E]
19. Grace Jones-Hurricane [Wall Of Sound]
20. Jacaszek-Treny [Miasmah]

Κι η σούμα.

Ο γιατακαλάαλλούγιααλλού παλεύει με το excel. Και του χρόνου.

Για προηγούμενες χρονιές, δες εδώ: 2007, 2006, 2005

schott:08 key:02

#2. Lindstrøm-Where You Go, I Go Too [Smalltown Supersound]
Υπάρχουν κάποιες στιγμές στη ζωή σου που πρέπει να πάρεις αποφάσεις. Να διαλέξεις δρόμο, να επιλέξεις τι σε εκφράζει και τι είσαι πραγματικά, όχι τι δείχνεις ή τι πρέπει να δείξεις. Κάπως έτσι κι ο Hans-Peter Lindstrøm, έπειτα από über –eclectic house συλλογές και ΕΡ με τον φίλο του Prins Thomas, αποφασίζει να κυκλοφορήσει το ντεμπούτο του άλμπουμ. Μόνο που δεν επιλέγει την πεπατημένη: στο ‘Where You Go, I Go Too’, σε 3 κομμάτια μόνο, αναπτύσσει ιδέες που άλλοι θέλουν μισή δισκογραφία για να πετύχουν. Στο ‘Grand Ideas’ σαμπλάρει το ‘Carouselampra’ των Led Zeppelin (ποιος θα το’λεγε..). Το τριαντάλεπτο ομώνυμο έπος είναι πιο πολύ Tangerine Dream παρά Giorgio Moroder. Και αν και η motorik disco του Moroder εμφανίζεται στο ‘The Long Way Home’, είναι το riff που σκάει στο 06’35”, το πιο όμορφο riff που άκουσα φέτος, και μου φέρνει στο νου τους γλάρους στο οπισθόφυλλο του cd, κι εκείνο το μακρινό ταξίδι από το ‘Le Peuple Migrateur’ του Jacques Perrin. Ήταν μάλλον εκείνο το συναίσθημα, πως ακούγοντας αυτή τη μουσική, χάνεις την αίσθηση του χρόνου.


Το χειρότερο #2. Sigur Rós-Með Suð Í Eyrum Við Spilum Endalaust [XL]. Ειλικρινά, αν διαβάσω ακόμα μια φορά τη φράση «άλλο ένα αριστούργημα από τους Ισλανδούς μάγους..» για αυτό το 60λεπτο μουρμουρητό, θα μπω σε κάδο υποδοχής μολότοφ.

so far:

2. Lindstrøm-Where You Go, I Go Too [Smalltown Supersound]
3. Quiet Village-Silent Movie [Studio !K7]
4. Morgan Geist-Double Night Time [Environ]
5. M83-Saturdays=Youth [Mute]
6. Flying Lotus-Los Angeles [Warp]
7. Fleet Foxes-Fleet Foxes [Bella Union]
8. Hercules and Love Affair-Hercules and Love Affair [DFA]
9. Jóhann Jóhannsson-Fordlandia [4AD]
10. Shed-Shedding The Past [Ostgut Tonträger]
11. Mono In Vcf-Mono In Vcf [Stylo]
12. Peter Bjorn and John-Seaside Rock [Wichita]
13. The Black Dog-Radio Scarecrow [Soma]
14. Max Richter-24 Postcards In Full Color [Fat Cat]
15. Skatebård-Cosmos [Digitalo Enterprises]
16. MGMT-Oracular Spectacular [Columbia]
17. Carl Craig and Moritz Von Oswald-ReComposed [Deutsche Grammophon]
18. Kenny Larkin-Keys, Strings, Tambourines [Planet E]
19. Grace Jones-Hurricane [Wall Of Sound]
20. Jacaszek-Treny [Miasmah]

Κι οι υπόλοιποι.

Tonight’s the night

Ο πρώτος δίσκος του Jack Penate δε μ’άρεσε ιδιαίτερα, ίσως γιατί εκείνο το rockabilly στυλάκι διέτρεχε όλο το ‘Matinee’, από την κορφή ως τα νύχια. Έλα όμως που το νέο του single είναι καταπληκτικό, ένα pop κομψοτέχνημα: Paul Weller meets The Streets (με τον Prince στην κιθάρα..). Everyday, everyday..

Jack Penate-Tonight’s The Night

The revolution will not be televised:

The revolution will be downloaded (for free!) from our website.
Check out our myspace for revolution’s tour dates.
Also our facebook group, for revolutionary pics and more.

pic: the big picture

schott:08 key:03

#3. Quiet Village-Silent Movie [Studio !K7]
Θα μπορούσα να γράψω πάρα πολλά για το ‘Silent Movie’. Αλλά ήδη έχω γράψει στο συγκεκριμένο μπλογκ, κι η αλήθεια είναι πως δεν την έχει ανάγκη τη διαφήμιση. Κι εντάξει, στην Ελλάδα το συγκεκριμένο άλμπουμ πέρασε απαρατήρητο, αν όμως το ψυλλιάζονταν οι παραγωγοί του ραδιοφώνου ανά τη χώρα, θα έσκιζαν τα καλσόν τους. Και τι δεν υπάρχει μέσα σ’αυτή την πανδαισία: οι Aphrodite’s Child κι ο Jimmy Cliff. Ο Morricone κι οι Foreigner. Ο Cerrone κι ο Francis Lai. Άπειρα samples, όχι με την cut-up τεχνική των Avalanches, αλλά με έναν «υπόγειο» τρόπο, που δηλώνει σεβασμό στο πρωτότυπο. Από Alan Parsons Project, μέχρι το ‘Days of Pearly Spencer’ των Trademark. Ο Radioslave (Matt Edwards) δεν έφτιαξε ποτέ κάτι καλύτερο από αυτό. Σαν μωσαϊκό της μουσικής των τελευταίων 5 δεκαετιών. Μην κολλάς στο ‘Pillow’s Talk ή το ‘Can’t Be Beat’. Το ‘Silent Movie’ δεν έχει ούτε ένα μέτριο κομμάτι!


Το χειρότερο #3. Kanye West-808s and Heartbreak [Roc-A-Fella]. Είναι λυπηρό να βλέπεις κάποιον τόσο ταλαντούχο σε αυτό που κάνει, να ξεπέφτει στο peak της καριέρας του. Για την ακρίβεια, να ξεφουσκώνει τελείως, σαν το μπαλόνι στο εξώφυλλο. Είναι γνωστό πως ο Kanye είναι λίγο ψώνιο, αλλά αυτό δεν τον εμπόδιζε στα 2 προηγούμενα άλμπουμ του να δίνει ενέσεις ζωής στο «εμπορικό» hip hop. Δεν ξέρω πώς, αλλά κάποιος θα πρέπει να του πει ότι το auto-tune στα φωνητικά και τα φίλτρα των Daft Punk είναι τελείως out of date. Και δυστυχώς (ή μάλλον, ευτυχώς) δεν αγγίζεις έτσι το electro. Δείχνει να προσπαθεί πολύ να αποδείξει πόσο ανοιχτόμυαλος είναι. Αλλά αυτό δεν κερδίζεται με το να κοπιάρεις «εκείνο» το εξώφυλλο των New Order..

schott:08 key:04

#4. Morgan Geist-Double Night Time [Environ]
Οι Junior Boys δεν είχαν κυκλοφορία το 2008. Είχε όμως το έτερον ήμισυ των Metro Area, και με το junior boy Jeremy Greenspan συνεπίκουρο έβαλε τα πράγματα στη θέση τους. Ουσιαστικά με καταγωγή το New Jersey, αλλά ψυχή απ’το Detroit, o Geist επηρεασμένος από τα ‘80s των New Order και των Depeche Mode καταθέτει εδώ ένα άλμπουμ ηλεκτρονικής pop που έρχεται από το μέλλον. Synths κλεμμένα από τα συρτάρια του Derrick May, κρυστάλλινη παραγωγή (η καλύτερη της χρονιάς, σε καλό ηχοσύστημα φεύγεις σε άλλη διάσταση), βάλε και τα ice cold φωνητικά του Greenspan κι η ζημιά έχει γίνει. Χαίρομαι που το εκτίμησε άλλος ένας φίλος στον οποίο το πρότεινα, και μπήκε στα 20 της χρονιάς. Όπως επίσης και αυτό που βρίσκεται στο #3 μου (απ’ό,τι φαίνεται)- γιατί η μουσική είναι για να την μοιράζεσαι. Το ‘Ruthless City’ είναι η αναγωγή του ‘Heartbreak City’ στα ‘00s:

Morgan Geist (feat. Jeremy Greenspan)-Ruthless City

Το χειρότερο #4. The Bug-London Zoo [Ninja Tune]. Ο “i love to hate” δίσκος μου του 2008, πήρε αποθεωτικές κριτικές και όποιος θέλει να είναι «μέσα στα πράγματα» τον αναφέρει. Άραγε, πόσοι άκουσαν το συγκεκριμένο άλμπουμ πάνω από μία φορά; Γιατί καμία τομή δεν έφερε στο πολύπαθο dubstep, καμία ουσιαστική σύνδεση δεν έχει με το dub των ‘70s, κι οι dancehall αναφορές του στο ζύγι κλέβουν, γιατί δείχνουν ragga. Οικονομία ιδεών δεν ξέρει τι θα πει ο Bug, ρίχνει όλα τα υλικά στο καζάνι χωρίς σκέψη κι ειρμό- αλλά η σούπα λάσπωσε. Ο Kevin Martin ήταν το έτερον ήμισυ των πάλαι ποτέ Techno Animal. Ευτυχώς το άλλο μέλος, ο Justin Broadrick, έχει τους Jesu. You can't judge a dubhead by its dreadlocks..

schott:08 key:05

#5. M83-Saturdays=Youth [Mute]
Ω, η έκπληξις! Υπό Κ.Σ., το συγκεκριμένο άλμπουμ όχι στα 20, ούτε στα 50 δε θα ήταν. Την πρώτη φορά που το άκουσα, μου άρεσε απλά- όμως σε κάθε νέα ακρόαση μου άρεσε περισσότερο, διαπίστωνα πως έχει ολοκληρωμένες συνθέσεις και (για πρώτη φορά σε δίσκο των Μ83) τραγούδια. Εδώ μέσα κρύβονται οι Psychedelic Furs (εποχής ‘Pretty In Pink’), οι Cocteau Twins κι οι Prefab Sprout. Οι ambient γραμμές του ‘Digital Shades’ και τα ξεσπάσματα του ‘Before The Dawn Heals Us’ (στο ‘Couleurs’). Όσοι έχουν χτυπηθεί από τον ιό eighties δύσκολα θα αναρρώσουν- όσοι το χλεύαζαν, ας το ξανακούσουν. Detour ahead: Highway of endless dreams.

Το χειρότερο #5. The Killers-Day and Age [Island]. Δεν ξέρω τι συνέβη στους Killers (τους οποίους συμπαθώ), αλλά το ‘Day and Age’ μοιάζει τόσο προχειροφτιαγμένο, σαν να τους ανέθεσε η Cosmote να γράψουν κομμάτια για τις νέες της διαφημίσεις. Μπορεί να φταίει η (άχρωμη εδώ) φωνή του Brandon Richard Flowers, μπορεί η ισοπεδωτικά ιλουστρασιόν παραγωγή του Stuart Price. Πάντως η κακή μέρα φαινόταν από το ‘Human’ (“are we human/or are we dancer?”- τι δεν πιάνω ακριβώς;), το οποίο θυμίζει κακό b-side των A-ha από το 1986.


The rest, the rest.

schott:08 key:06

#6. Flying Lotus-Los Angeles [Warp]
Έχει πλάκα να διαβάζεις για μερικούς καλλιτέχνες (επειδή τους παίζει η Mary Anne Hobbs) πως παίζουν “dubstep”. Ο καλύτερος hip hop δίσκος της χρονιάς, ένα instrumental κόσμημα, ένα ‘Entroducing’ χωρίς ξεσπάσματα και επικά έγχορδα. Λεπτοδουλεμένο, abstract, απαιτητικό. Η Alice Coltrane άφησε καλές ρίζες. Η ανάσταση της Warp. Το εξώφυλλο των Commonwealth/Timothy Saccenti, αριστούργημα.

Το χειρότερο #6. John Legend-Evolver [Columbia]. Δεν υπάρχει χειρότερο πράγμα, απ’το να βλέπεις έναν μουσικό που ξεχωρίζει σαν την μύγα μες στο γάλα στο είδος του, να πέφτει κι αυτός στα δίχτυα της κοινοτοπίας. Νερόβραστο όσο δεν πάει, το ‘Evolver’ αδικεί τα 2 προηγούμενα (υπέροχα) άλμπουμ του Γιάννη Θρύλου. Ο gone4sure λέει πως έπαθε «σονίλα» (εκ της Sony), ευνουχισμό από μεγάλη δισκογραφική δηλαδή, κι ας είναι στην Columbia- θα συμφωνήσω.

Μια αναδρομή:

6. Flying Lotus-Los Angeles [Warp]
7. Fleet Foxes-Fleet Foxes [Bella Union]
8. Hercules and Love Affair-Hercules and Love Affair [DFA]
9. Jóhann Jóhannsson-Fordlandia [4AD]
10. Shed-Shedding The Past [Ostgut Tonträger]
11. Mono In Vcf-Mono In Vcf [Stylo]
12. Peter Bjorn and John-Seaside Rock [Wichita]
13. The Black Dog-Radio Scarecrow [Soma]
14. Max Richter-24 Postcards In Full Color [Fat Cat]
15. Skatebård-Cosmos [Digitalo Enterprises]
16. MGMT-Oracular Spectacular [Columbia]
17. Carl Craig and Moritz Von Oswald-ReComposed [Deutsche Grammophon]
18. Kenny Larkin-Keys, Strings, Tambourines [Planet E]
19. Grace Jones-Hurricane [Wall Of Sound]
20. Jacaszek-Treny [Miasmah]



The game continues.

schott:08 key:07

#7. Fleet Foxes-Fleet Foxes [Bella Union]
Ο κορυφαίος «καθαρόαιμος» ροκ δίσκος της χρονιάς, old-fashioned και εκτός εποχής, αντηχεί Crosby Stills Nash and Young και Byrds. Πιθανόν να υπάρχει σε χίλιες δυο μουσικές λίστες εντός κι εκτός USA, αλλά το αξίζει. Δεν έχει γραφτεί καλύτερο κομμάτι για την Μύκονο (κι ας είναι στην extra έκδοση με το ‘Sun Giant’ EP).  Ο πίνακας του Pieter Bruegel για εξώφυλλο είναι απόλυτα ταιριαστός.

Το χειρότερο #7. Madonna-Hard Candy [Warner Bros]. Λυπηρό να βλέπεις την Madonna στο εξώφυλλο σαν 20άρα dominatrix. Συνειδητοποιείς πως δεν αντιλαμβάνεται τι πρέπει να κάνει στην ηλικία της, και πώς να φερθεί. Anyway, το ‘Hard Candy’ όπως αποδείχθηκε και στη συναυλία της στο ΟΑΚΑ είναι ένα μετριότατο άλμπουμ, κούφιο από ιδέες. Ξεχωρίζει το (κολλητικό σαν τσίχλα) ‘4 Minutes’ λόγω Timberlake, αλλά ως εκεί.

schott:08 key:08

#8. Hercules and Love Affair-Hercules and Love Affair [DFA]
Όσο εμπορικός αποδείχθηκε ο ηράκλειος άθλος της παρέας του Andrew Butler, άλλο τόσο δίκαιος ήταν (surprise!). Διονυσιακό, ελαφρύ αλλά όχι επιπόλαιο, αναβίωσε χωρίς ενοχές την disco. Εξαιρετικά τα singles, θαυμαστό το υπόλοιπο περιεχόμενο- elegant house. Ο Antony ανακάλυψε την ντίσκο μπάλα. Κρατάω το όνομα κι αφήνω το love affair για τον επόμενο χορό.

Το χειρότερο #8. Hot Chip-Made In the Dark [ΕΜΙ]. Απ’τους χειρότερους δίσκους της χρονιάς το ‘Made In The Dark’, κι όχι απλά μια απογοήτευση. Αν θέλουν να «μπλέξουν το electro με το rock» ας προσπαθήσουν αλλιώς, γιατί μπατάρουν προς το γαλλικό electro-blog-house και δεν τους αξίζει η κατρακύλα.

schott:08 key:09

#9. Jóhann Jóhannsson-Fordlandia [4AD]
Το χρονικό της Fordlandia δίνει την ευκαιρία σ’αυτόν τον παράξενο Ισλανδό να κάνει ένα concept άλμπουμ για τη «χώρα» που εμπνεύστηκε ο Henry Ford στα βάθη του Αμαζονίου, εκεί στα ‘20s. Μυθιστορηματικό σαν soundtrack, επικό και συγκινητικό, ανώτερο του ‘IBM 1401, A User’s Manual’. Αν ο Jacaszek είναι ο Arvo Pärt κι ο Max Richter ο Satie, ο Jóhannsson είναι ο Penderecki.

Το χειρότερο #9. Tindersticks-The Hungry Saw [Beggars Banquet]. Έλα ύπνε και πάρε με..

schott:08 key:10

#10. Shed-Shedding The Past [Ostgut Tonträger]
Ο καλύτερος techno δίσκος της χρονιάς δεν ήρθε ούτε από το Detroit, ούτε από το Sheffield. Απ’την καρδιά του Βερολίνου, στη δισκογραφική εταιρεία του βερολινέζικου κλαμπ Berghain, ο Shed φτιάχνει ένα άλμπουμ μοντέρνο και συμπαγές, χωρίς την παραμικρή ρωγμή μέσα του. Στα γεγονότα των ημερών στέκει ως απόλυτα συγχρονισμένο soundtrack. Μοιάζει με ένα graffitti στους τοίχους του Berghain, το οποίο διατρέχει όλο το κλαμπ, κι εσύ το παρακολουθείς υπνωτισμένος. Μέχρι να βγεις έξω, στο πρώτο φως της μέρας.


Το χειρότερο #10. LL Cool J-Exit 13 [Def Jam]. Δεν άκουσα πολύ καλό hip hop φέτος. Ακόμα κι η Stones Throw είχε καλούς δίσκους (James Pants, Koushik, Madlib) αλλά όχι σπουδαίους (εξαιρείται ένας). Ο LL Cool J είναι αδυναμία από παλιά, όμως στο ‘Exit 13’ (με το απαράδεκτο εξώφυλλο) είναι σαν να ακούς κάποιο κακέκτυπό του, σαν κάποιος να «ενδύθηκε» Ladies Love Cool James και να ραπάρει σε καραόκε. Not so cool..

schott:08 key:11

#11.Mono In Vcf-Mono In Vcf [Stylo]
Έχω την εντύπωση πως οι Mono In Vcf είναι γνωστοί μόνο στην Ελλάδα. Άντε και στην Ιταλία, από τα λίγα που έψαξα δηλαδή. Όπως και να’χει, το εκτιμήσαμε αρκετά σ’αυτά τα μέρη το άλμπουμ τους, και απ’ό,τι φαίνεται, όχι άδικα. Ποπ πρώτης γραμμής, με δάνεια από Turtles και Scott Mc Kenzie, μέχρι Mamas and Papas και τα γυναικεία γκρουπ των ‘60s (που έβρισκαν στέγη κάτω από τον πελώριο τοίχο του Phil Spector). Δυστυχώς ο δίσκος είναι άνισος, διαφορετικά θα μιλούσαμε για αποκάλυψη. Τα 3 εναρκτήρια κομμάτια είναι υπέροχα, και το ‘Escape City Scrapers’ από τα καλύτερα singles της χρονιάς- αδύνατον να μην το αγαπήσεις.

Το χειρότερο #11. Panic! At The Disco-Pretty.Odd. [Atlantic]. Θα μπορούσε να είναι το κολάζ των ροκ ήχων που βομβαρδίζουν έναν πιτσιρικά σήμερα: πολύ indie, λίγο από φολκ, κάμποσο (ψευτο)πανκ και μπόλικη ενέργεια. Έλα όμως που το γλυκό δεν πέτυχε. Η συνταγή ήταν από πριν σε κακές δόσεις, μας βγήκε και ξινό τελικά. Όπως διάβασα κάπου: “Sgt. Emo’s Lonely Hearts Club Band”.

Και, λίγο πριν τη δεκάδα, είχαμε ως τώρα:

11. Mono In Vcf-Mono In Vcf [Stylo]
12. Peter Bjorn and John-Seaside Rock [Wichita]
13. The Black Dog-Radio Scarecrow [Soma]
14. Max Richter-24 Postcards In Full Color [Fat Cat]
15. Skatebård-Cosmos [Digitalo Enterprises]
16. MGMT-Oracular Spectacular [Columbia]
17. Carl Craig and Moritz Von Oswald-ReComposed [Deutsche Grammophon]
18. Kenny Larkin-Keys, Strings, Tambourines [Planet E]
19. Grace Jones-Hurricane [Wall Of Sound]
20. Jacaszek-Treny [Miasmah]

schott:08 key:12

Υπήρξα ασυνεπής στο εν λόγω μπλογκοπαίχνιδο τις τελευταίες ημέρες, το ομολογώ. Αλλά με όσα βλέπω, ακούω και διαβάζω γύρω μου, μόνο διάθεση δεν είχα για να γράψω για μουσική (πόσο μάλλον να αιτιολογήσω το γιατί μ'άρεσε κάτι ή όχι). Anyhoo- τα χρωστούμενα:


#12. Peter Bjorn and John-Seaside Rock [Wichita]
Η μεγάλη κι απότομη μεταμόρφωση. Οι Peter Bjorn and John είναι Σουηδοί. Με το ‘Writer's Block’ το 2006 αναβίωσαν τη σουηδική ποπ- ειδικά με το κομμάτι ‘Young Folks’ ακούστηκαν παντού. Στο ‘Seaside Rock’ κάνουν μια μεγάλη στροφή, κι αφήνουν πίσω τους τα χαρακτηριστικά που τους έκαναν γνωστούς: τα «χαρούμενα» φωνητικά, τα catchy ρεφραίν και τη sunshine pop της Καλιφόρνια. Το άλμπουμ είναι σχεδόν όλο instrumental, με περίεργα λεκτικά αποσπάσματα να διακόπτουν τη ροή (ή να την ξεκινούν), και πολύ όμορφες μελωδίες. Μέχρι και chill out το λες! Ουπς, αναιρώ το τελευταίο, το πρώτο κομμάτι του δίσκου ονομάζεται ‘Inland Empire’..


Το χειρότερο #12. The Residents-The Bunny Boy [Mute]. Δεν έχουν ανάγκη βέβαια οι Residents από κάτι τέτοιο, η δισκογραφία τους μόνο, τα λέει όλα. Στο ‘Bunny Boy’ όμως ελάχιστα λειτουργούν, το σύνολο μοιάζει ξεκούρδιστο. Κι αυτό γιατί υποθέτεις πως πρέπει ταυτόχρονα να βλέπεις και την παράσταση με τον ομώνυμο τίτλο που δημιούργησαν. Όσοι όμως την παρακολουθήσαμε στο Παλλάς φέτος, φύγαμε μάλλον βαριεστημένοι.. (το λιγότερο)

More of this game.

Also: ΑΙΣΧΟΣ να ψηφίζονται οι Air France ενώ είναι ΕΡ.
gone4sure ανακαλέστε παρακαλώ, τα μιλήσαμε τα συμφωνήσαμε, όχι ΕΡ μέσα. Θα κάνω πορεία έξω απ’το μπλογκ.

schott:08 key:13

#13. The Black Dog-Radio Scarecrow [Soma]
Αυτό ήταν η έκπληξη της χρονιάς για μένα. Δε θα φανταζόμουν ποτέ πως οι Black Dog (που είχα σχεδόν ξεχάσει πως υφίστανται), θα επέστρεφαν με ένα τόσο καλό άλμπουμ. Πρωτεργάτες της βρετανικής ηλεκτρονικής μουσικής των ‘90s, στο ‘Radio Scarecrow’ ταξιδεύουν στην Autobahn, στα χνάρια των Kraftwerk. Ταξιδιάρικο και με έναν απροσδιόριστα μελαγχολικό τόνο, αποτελεί άριστο σύντροφο για ταξίδια σε μια απέραντη εθνική οδό- ίσως όχι απαραίτητα «πρωτοποριακό», αλλά σε κάθε περίπτωση όμορφο.


Το χειρότερο #13. Goldie-Sine Tempus [Metalheadz]. Τελικά είναι δύσκολο να διαλέξεις 20 «κακούς» δίσκους μέσα σε μια χρονιά. Κυρίως γιατί πάντα κάτι συμπαθητικό θα βρίσκεις σε έναν από αυτούς, δεν μπορεί. Άσε που δε γίνεται να είσαι τόσο κακός. Ως απογοήτευση #13 λοιπόν, το «νέο» άλμπουμ του Goldie (που υπάρχει ως διάθεση μόνο μέσω της Metalheadz). Το jungle ημιθανές, το drum’n’bass κινείται αυστηρά στο underground. Ο Goldie από ιστορική, σε σχεδόν γραφική φιγούρα (με χρυσό δοντάκι). Το ‘Timeless’ παραμένει timeless; Πάντως το ‘Sine Tempus’ έχει κολλήσει στο 1995.

Σάββατο βράδυ Κυριακή πρωί

Μια ωραία ατμόσφαιρα. Δημοκρατία, είπες;/ Με έναν νέο νεκρό άραγε θα ισοφαρίσουμε τον προηγούμενο;/ Ανύπαρκτη πολιτική σκέψη, καμία συνείδηση. Μπάχαλο και μόνο/ Θλίψη./ Στη συναυλία των Στέρεο Νόβα δεν πήγα, και νιώθω πολύ ok μ’αυτό. Προτιμώ να τους θυμάμαι στο τελευταίο live που τους είχα δει, προ δεκαπενταετίας σχεδόν, σε έναν χώρο που ζήτημα να χωρούσε 50 άτομα. «Δε θέλω να χαλάσω την ανάμνηση» λέγεται αυτό;/ Μ’άρεσε πολύ το ‘The Incredible/The Invisible’ της Sugahspank!, όπως και το ‘Dunung’ του Coti K. Αν και νομίζω (μετά τη δεύτερη/τρίτη ακρόαση) πως το καλύτερο ελληνικό άλμπουμ του 2008 είναι το ‘So This Is Heaven’ του Serafim Tsotsoni./ Αλλά πού διάθεση για μουσική;/ Bad thoughts. Σάββατο βράδυ, πηγαίνοντας σε εορτάζουσα φίλη στο κέντρο της πόλης, διασχίζοντας την Ερμού, αναρωτιέμαι: «δε φοβούνται αυτοί που έστησαν το Applebees σ’αυτό το σημείο;». 2 ώρες μετά, περνάω από το ίδιο σημείο, και το (διπλανό;) κτίριο καίγεται/ Στη θλίψη των γεγονότων των ημερών, στην καμένη πόλη, στο «κράτος που δεν υπάρχει», πρόσθεσε και την παχιά στρώση λαϊκισμού κι υπερβολής που σαρώνει τα blogs. Αν αυτά είναι που μας κάνουν να διαφέρουμε από τον κίτρινο τύπο και τα τηλε-παράθυρα, να τη βράσω τη «δημοσιογραφία του μέλλοντος», my ass.

schott:08 key:14

#14. Max Richter-24 Postcards In Full Colour [Fat Cat]
Από τα προηγούμενα άλμπουμ του ο Max Richter είχει δώσει διαπιστευτήρια. Στο ‘24 Postcards in Full Colour’, όπως δείχνει και το artwork, κάθε κομμάτι αποτελεί μια καρτ-ποστάλ, μια εικόνα ντυμένη με νότες. Όλα τα tracks είναι μικρής διάρκειας (κανένα κομμάτι δεν φτάνει καν τα δυόμισι λεπτά), σαν αποσπάσματα ενός μικρού soundtrack. Η λιτότητα των συνθέσεων αποδεικνύει πως το απλό είναι το πιο όμορφο. Το φάντασμα του Erik Satie πλανάται παντού. Και σκέψου πως είναι μουσική γραμμένη για ringtones..


Το χειρότερο #14. Of Montreal-Skeletal Lamping [Polyvinyl]. Αδυνατώ να καταλάβω το knack των Of Montreal. Απλά αδυνατώ. Δε θα μπω στο trip να αναλύσω το πόσο αστείο μου φαίνεται το look τους (ή τα άλογα επί σκηνής..), το θέμα είναι πως η μουσική τους μου κάνει για “indie geek” και δεν έχει κανένα αντίκτυπο πάνω μου. Δεν μπόρεσα να ακούσω για πάνω από μιάμιση φορά το ‘Skeletal Lamping’, κι ίσως να μην του έδωσα πολλές ευκαιρίες- αλλά κι αυτό δεν προσπάθησε και πολύ για να με πείσει..

Ως γνωστόν, όλο  το παιχνίδι συγκεντρώνεται εδώ.

schott:08 key:15

#15. Skatebård-Cosmos [Digitalo Enterprises]
Ο Skatebård είναι ο Bård Aasen Lødemel (άντε να το προφέρεις σωστά αυτό), κι είναι από τη Νορβηγία. Δεν ξέρω τι συμβαίνει εκεί στα βόρεια, αλλά η μουσική που βγαίνει από τη Σκανδιναβία τα τελευταία χρόνια είναι πολύ πιο συναρπαστική από το βαρετό Ηνωμένο Βασίλειο. Ο Skatebård μπορεί να μην έχει καμία σχέση με τους συντοπίτες του Röyksopp ή τους Kings of Convenience, αλλά έχει την ίδια pop φιλοσοφία για την μουσική. Δύσκολο να πεις τι ακριβώς είναι το ‘Cosmos’: italo disco; Μεταλλαγμένη synth pop; Cosmic disco με ‘80s μελωδίες; Δεν έχει σημασία. Σημασία έχει πως η ποπ του, μού είναι πολύ πιο ειλικρινής από όλους τους Justice αυτού του πλανήτη.
Skatebård-Love Attack


Το χειρότερο #15. Mercury Rev-Snowflake Midnight [V2]. Εντάξει, θα προσπαθήσω να δικαιολογήσω την πέραση που είχαν οι Mercury Rev όλα αυτά τα χρόνια ως μια δικαιολογημένη αφορμή για να ερμηνευθεί ο όρος “avant psychedelic pop” στην αμερικανική εκδοχή της, και να δικαιωθούν οι στίχοι του ‘Goddess On A Hiway’ (ο τίτλος αρκούσε ήδη για να γίνει «ύμνος», και συνταγές μαγειρικής να διάβαζαν). Αλλά τα νιαουρίσματα του ‘Snowflake Midnight’ πάνω σ’αυτές τις μέτριες συνθέσεις μου μοιάζουν αφόρητα..

schott:08 key:16

#16. MGMT-Oracular Spectacular [Columbia]
Υπό άλλες προϋποθέσεις, αυτό το άλμπουμ μπορεί να ήταν και στα χειρότερα της χρονιάς. Δύο νεο-hippies, με τίτλους κομματιών όπως ‘Of Moons, Birds and Monsters’(!), άθλια κουρέματα κι ακόμα πιο άθλιο ντύσιμο; Στην πυρά! Όμως..για μια στιγμή, η μουσική τους δεν είναι τόσο κακή. Απέχουν του folk rock hype, δεν φοβούνται να βάλουν synths στον ήχο τους ή να φαλτσάρουν, τον διονυσιασμό που κηρύττουν τον κατέχουν και δεν είναι gadget. Αν μάλιστα υπολογίσεις tracks σαν το ‘Electric Feel’ (και το αντίστοιχο video) ή το ‘Time to Pretend’, κάνεις γαργάρα τα υπόλοιπα μέτρια κομμάτια του ‘Oracular Spectacular’.


Το χειρότερο #16. Brett Αnderson-Wilderness [Love-Da-Records]. Ο Anderson παραμένει χαρακτηριστική βρετανική φωνή, εντός κι εκτός Suede. Η αλήθεια είναι πως το 99% της britpop το έχω πετάξει στον Καιάδα. Ήθελα όμως να δω πού πατάει σήμερα (ήταν και το live του στην Αθήνα πρόσφατα). Το ΝΜΕ έγραψε για το ‘Wilderness’: “At best, his words are boring, silly or totally forgettable”. Το ΝΜΕ έχει βαθμό εγκυρότητας γύρω στο 1 στα 10 πλέον στη ζωή μου- εδώ έχει πέσει πολύ μέσα όμως..

schott:08 key:17

#17. Carl Craig and Moritz Von Oswald-ReComposed [Deutsche Grammophon]
Δύο «ιερά τέρατα» (με το συμπάθειο) της ηλεκτρονικής μουσικής, μπλέκονται στα γρανάζια της Deutsche Grammophon για να πιάσουν την digital μπαγκέτα του μαέστρου. Ravel και Mussorgsky είναι το πείραμα εδώ (‘Bolero’, ‘Rapsodie Espagnole’ και ‘Pictures at an Exhibition’ αντίστοιχα), και πειραματόζωο ο Herbert Von Karajan, στου οποίου τα βήματα τρέχει πλέον σιδηρόδρομος. Το ‘ReComposed’ είναι μια απέραντη ευθεία, χωρίς την παραμικρή τεθλασμένη, χωρίς διασταυρώσεις ή εμπόδια. Ακούγεται αυτόνομο, σαν ένα έργο, κι είναι τόσο αψεγάδιαστο που εκνευρίζει..

Το χειρότερο #17. Primal Scream-Beautiful Future [B-Unique]. Θα μου πεις (και με το δίκιο σου), πού τους ξέθαψες αυτούς; Έλα ντε, βλέπεις η περιέργεια πολλές φορές είναι άτιμο πράγμα, κι εκτός από τη γάτα σκοτώνει και τη διάθεση. Όπως φαίνεται, και στους Primals η έμπνευση έχει πεθάνει προ πολλού- στο ‘Beautiful Future’ άφησαν τα μπλουζ και το ροκ για να πιάσουν τους MC5 και τους Suicide (με ολίγη από CSS). ‘Boring Future’ έπρεπε να λέγεται.

schott:08 key:18

#18. Kenny Larkin-Keys, Strings, Tambourines [Planet E]
Ένας μαύρος μουσικός βάζει soul στην techno, χωρίς τερτίπια και μαγικά κόλπα: με βάση το συναίσθημα, φτιάχνει ένα άλμπουμ που κυλάει αβίαστα, από την αρχή μέχρι το τέλος. Στην πάντα αξιόπιστη Planet E. Άκου πώς σε ενάμισι μόλις λεπτό, στο ‘Computer Rain’, δημιουργεί ψηφιακή βροχή.

Το χειρότερο #18. Squarepusher-Just A Souvenir [Warp]. Σε αντίθεση με τον Larkin, o Tom Jenkinson πατάει κουμπιά, κόβει, ράβει, διευθύνει ορχήστρες, προσθέτει κιθάρες, μασάει beats και τα φτύνει, κάνει τα πάντα για να αποδείξει πόσο ταλέντο διαθέτει σαν μουσικός και παραγωγός. Δεν αμφιβάλλαμε γι’αυτό από την περίοδο του ‘Feed Me Weird Things’- μπορούμε να έχουμε έναν νορμάλ δίσκο τώρα;

schott:08 key:19

#19. Grace Jones-Hurricane [Wall Of Sound]
Από τις «επιστροφές» της χρονιάς, αυτή είναι η πιο τίμια. Έχει βέβαια από πίσω της ένα στρατό από παραγωγούς και χίλιους δυο να τη βοηθούν. Αλλά διατηρεί ένα class κι ένα μυστήριο που λίγες σύγχρονές της διαθέτουν. Δεν είναι dub ούτε pop, το rock το έχει αφαιρέσει μέχρι σταγόνας, κι η fashion αύρα της δεν είναι το ζητούμενο εδώ. A Corporate Cannibal?

Το χειρότερο #19. Fennesz-Black Sea [Touch]. Ok, δεν είναι τόσο κακό το άλμπουμ του Fennesz. Αλλά δεν πάει ούτε βήμα μπροστά από το ‘Endless Summer’ ή το ‘Venice’. Η συνεργασία με τον Sakamoto κάπως διαφοροποίησε τα πράγματα, αλλά εδώ έχουμε μία από τα ίδια. Ο ίδιος δε βαρέθηκε άραγε;

schott:08 key:20

#20. Jacaszek-Treny [Miasmah]
O Martin Jacaszek είναι Πολωνός- και στο Gdansk βγάζουν καλή μουσική. Αν έπρεπε να παρομοιάσω τον ήχο του, θα παρέπεμπα στον Arvo Pärt και τον Zbigniew Preisner. Μπορεί η ατμόσφαιρα να είναι βαριά, αλλά δεν είναι καθόλου ασήκωτη. Μη φοβηθείς το τσέλο ούτε το βιολί, το ‘Treny’ είναι υποβλητικό (χωρίς να στο επιβάλλει).

Το χειρότερο #20. Luomo-Convivial [Huume]
Το γεγονός ότι τα 2 προηγούμενα άλμπουμ του τα είχα στα καλύτερα της χρονιάς, μάλλον κάτι λέει για το πόσο απογοητευτικό μου φάνηκε το ‘Convivial’. Είναι υπέρ του δέοντος pop για αυτό που πρεσβεύει- σώζεται μόνο το ‘Love You All’ με τον Apparat.

schott:08 key:21-90

Καθυστερημένος μπαίνω στη μάχη των 20 άλμπουμ (και) για φέτος. Μάλλον δυσκολεύτηκα να βγάλω εικοσάδα, καθώς λίγα άλμπουμ φέτος ξεπέρασαν το «άνω του μετρίου».
Με βαριά καρδιά και καημό μεγάλο, όσα άφησα απ’έξω (η λίστα είναι αλφαβητική και μόνο):

2562-Aerial
Aidan Baker & Tim Hecker-Fantasma Parastasie
Alva Noto-Unitxt
Autechre-Quaristice
B12-Last Days Of Silence
Benoit Pioulard-Temper
Black Devil Disco Club-Eight On Eight
Black Moth Super Rainbow-Drippers
Bochum Welt-R.O.B.
Bohren Und Der Club Of Gore-Dolores
Bon Iver-For Emma, Forever Ago
Bvdub-Return To Tonglu
Cat Power-Jukebox
Claro Intelecto-Metanarrative
Cranes-Cranes
Dario Marianelli-Atonement Ost
David Byrne And Brian Eno-Everything That Happens Will Happen Today
Eksi Ekso-I Am Your Bastard Wings
Erykah Badu-New Amerykah Part One
Franz Falckenhaus-The Lost Border
Fuck Buttons-Street Horrrsing
Fujiya and Miyagi-Lightbulbs
Gang Gang Dance-Saint Dymphna
Glasvegas-Glasvegas
Gnarls Barkley-The Odd Couple
Goldmund-The Malady Of Elegance
Grouper-Split
Growing-All The Way
Hammock-Maybe They Will Sing For Us Tomorrow
Heinrich Dressel-Escape From The Hill
Helios-Caesura
Imani Coppola-The Black and White Album
James Pants-Welcome
Jay Haze-Love And Beyond
Jazzanova-Of All The Things
Jesu-Pale Sketches
Jose James-The Dreamer
July Skies-The Weather Clock
Kangding Ray-Automne Fold
Kelley Polar-I Need You To Hold On While The Sky Is Falling
Kettel-Myam James Part One
Klaus Schulze & Lisa Gerrard-Farscape
Koushik-Out My Window
K-The-I???-Yesterday Today And Tomorrow
Ladyhawke-Ladyhawke
Legowelt- The Rise And Fall Of Manuel Noriega
Lightspeed Champion-Falling Off The Lavender Bridge
Lia Ices-Necima
Lykke Li-Youth Novels
Mogwai-The Hawk Is Howling
Neon Neon-Stainless Style
Nine Inch Nails-Ghosts I-Iv
Our Sleepless Forest-Our Sleepless Forest
Q-Tip-The Renaissance
Quantec-Unusual Signals
Palms-Midnight In Honolulu
Robyn-Robyn
Ryoji Ikeda-Test Pattern
Silver Jews-Lookout Mountain, Lookout Sea
Solipsism-Solarism
Sonny-The Spirit Of Elegy
Sten-The Essence
Steven Wilson-Insurgentes
Syclops-I’ve Got My Eye On You
The Last Shadow Puppets-The Age of the Understatement

The Walkmen-You and Me
Tricky-Knowle West Boy
Tv On The Radio-Dear Science
Vampire Weekend-Vampire Weekend
Zomby-Where Were You In 92

Τα υπόλοιπα παιδάκια παίζουν εδώ.