Σάββατο βράδυ Κυριακή πρωί

Μια ωραία ατμόσφαιρα. Δημοκρατία, είπες;/ Με έναν νέο νεκρό άραγε θα ισοφαρίσουμε τον προηγούμενο;/ Ανύπαρκτη πολιτική σκέψη, καμία συνείδηση. Μπάχαλο και μόνο/ Θλίψη./ Στη συναυλία των Στέρεο Νόβα δεν πήγα, και νιώθω πολύ ok μ’αυτό. Προτιμώ να τους θυμάμαι στο τελευταίο live που τους είχα δει, προ δεκαπενταετίας σχεδόν, σε έναν χώρο που ζήτημα να χωρούσε 50 άτομα. «Δε θέλω να χαλάσω την ανάμνηση» λέγεται αυτό;/ Μ’άρεσε πολύ το ‘The Incredible/The Invisible’ της Sugahspank!, όπως και το ‘Dunung’ του Coti K. Αν και νομίζω (μετά τη δεύτερη/τρίτη ακρόαση) πως το καλύτερο ελληνικό άλμπουμ του 2008 είναι το ‘So This Is Heaven’ του Serafim Tsotsoni./ Αλλά πού διάθεση για μουσική;/ Bad thoughts. Σάββατο βράδυ, πηγαίνοντας σε εορτάζουσα φίλη στο κέντρο της πόλης, διασχίζοντας την Ερμού, αναρωτιέμαι: «δε φοβούνται αυτοί που έστησαν το Applebees σ’αυτό το σημείο;». 2 ώρες μετά, περνάω από το ίδιο σημείο, και το (διπλανό;) κτίριο καίγεται/ Στη θλίψη των γεγονότων των ημερών, στην καμένη πόλη, στο «κράτος που δεν υπάρχει», πρόσθεσε και την παχιά στρώση λαϊκισμού κι υπερβολής που σαρώνει τα blogs. Αν αυτά είναι που μας κάνουν να διαφέρουμε από τον κίτρινο τύπο και τα τηλε-παράθυρα, να τη βράσω τη «δημοσιογραφία του μέλλοντος», my ass.