schott:08 key:03

#3. Quiet Village-Silent Movie [Studio !K7]
Θα μπορούσα να γράψω πάρα πολλά για το ‘Silent Movie’. Αλλά ήδη έχω γράψει στο συγκεκριμένο μπλογκ, κι η αλήθεια είναι πως δεν την έχει ανάγκη τη διαφήμιση. Κι εντάξει, στην Ελλάδα το συγκεκριμένο άλμπουμ πέρασε απαρατήρητο, αν όμως το ψυλλιάζονταν οι παραγωγοί του ραδιοφώνου ανά τη χώρα, θα έσκιζαν τα καλσόν τους. Και τι δεν υπάρχει μέσα σ’αυτή την πανδαισία: οι Aphrodite’s Child κι ο Jimmy Cliff. Ο Morricone κι οι Foreigner. Ο Cerrone κι ο Francis Lai. Άπειρα samples, όχι με την cut-up τεχνική των Avalanches, αλλά με έναν «υπόγειο» τρόπο, που δηλώνει σεβασμό στο πρωτότυπο. Από Alan Parsons Project, μέχρι το ‘Days of Pearly Spencer’ των Trademark. Ο Radioslave (Matt Edwards) δεν έφτιαξε ποτέ κάτι καλύτερο από αυτό. Σαν μωσαϊκό της μουσικής των τελευταίων 5 δεκαετιών. Μην κολλάς στο ‘Pillow’s Talk ή το ‘Can’t Be Beat’. Το ‘Silent Movie’ δεν έχει ούτε ένα μέτριο κομμάτι!


Το χειρότερο #3. Kanye West-808s and Heartbreak [Roc-A-Fella]. Είναι λυπηρό να βλέπεις κάποιον τόσο ταλαντούχο σε αυτό που κάνει, να ξεπέφτει στο peak της καριέρας του. Για την ακρίβεια, να ξεφουσκώνει τελείως, σαν το μπαλόνι στο εξώφυλλο. Είναι γνωστό πως ο Kanye είναι λίγο ψώνιο, αλλά αυτό δεν τον εμπόδιζε στα 2 προηγούμενα άλμπουμ του να δίνει ενέσεις ζωής στο «εμπορικό» hip hop. Δεν ξέρω πώς, αλλά κάποιος θα πρέπει να του πει ότι το auto-tune στα φωνητικά και τα φίλτρα των Daft Punk είναι τελείως out of date. Και δυστυχώς (ή μάλλον, ευτυχώς) δεν αγγίζεις έτσι το electro. Δείχνει να προσπαθεί πολύ να αποδείξει πόσο ανοιχτόμυαλος είναι. Αλλά αυτό δεν κερδίζεται με το να κοπιάρεις «εκείνο» το εξώφυλλο των New Order..