..and a luv-ly nu year.

Actually..

Χτες έπαιζε στην τηλεόραση το ‘Love Actually’. Την ταινία την έχω ξαναδεί. Χάζευα στο λάπτοπ και διάβαζα εφημερίδα στο τζάκι, δεν παρακολουθούσα tv, την είχα στο mute κι έριχνα κλεφτές ματιές. Την είχα βρει συγκινητικά όμορφη, με αυτό τον ρομαντικά χαζό τρόπο που παρακολουθείς ταινίες όπως το ‘It’s A Wonderful Life’. Στο τέλος, έχει μια ωραία σκηνή στο αεροδρόμιο με τις ιστορίες που διηγείται το φιλμ να ενώνονται, κι από πίσω παίζει ένα από τα σπουδαιότερα τραγούδια που έχουν γραφτεί ποτέ, το ‘God Only Knows’ των Beach Boys. (Αφήνω το μουσικό μέρος του τραγουδιού στην άκρη)- στη σκηνή αυτή ανέβασα την ένταση κι εκεί πρόσεξα πάλι τους στίχους, που ουσιαστικά είναι πιο μαύροι κι από μαύροι:

“If you should ever leave me
Though life would still go on believe me
The world could show nothing to me
So what good would living do me”

So what good would living do me? Σαν να λέμε «τι τη θέλω τη ζωή/άδειος ο κόσμος χωρίς εσένα/μάνα γιατί με γέννησες/άνοιξε πέτρα/κλπ κλπ».
Ίσως επειδή εδώ και δυο χρόνια οι μέρες αυτές μου φέρνουν θλίψη, κάπου κάτι μέσα μου κουνήθηκε. Θα’θελα να χιόνιζε αυτά τα Χριστούγεννα- αλλά και να μη χιόνιζε, ας έβρεχε. Και με συνοπτικές κι ασυνάρτητες διαδικασίες μεταφέρθηκα στη φωτό του ποστ, τη βροχερή μέρα που την τράβηξα, και το παρακάτω τραγούδι:

The Blue Nile-Tinseltown in the Rain

Κι από εκεί, με νοητικά άλματα έφτασα 5 χρόνια αργότερα, σ’αυτό εδώ, που η φωνή του Paul Buchanan ακούγεται πιο χαμηλόφωνη από ποτέ:

The Blue Nile-Let’s Go Out Tonight

Το πρώτο κομμάτι, απ’τον δίσκο ‘A Walk Across the Rooftops’, του 1984.
Το δεύτερο, από το ‘Hats’, του 1989.
Mια άλλη εκδοχή του ‘Let’s Go Out Tonight’ βρίσκεται στο (αγαπημένο) άλμπουμ του Craig Armstrong ‘The Space Between Us’ του 1997.
Merry Christmas everybody.

C2

Τα αντανακλαστικά της μουσικής βιομηχανίας είναι λίγο αργά είναι η αλήθεια- υπάρχουν όμως στιγμές που ξαφνιάζεσαι ευχάριστα με τις επιλογές της. Φέτος για παράδειγμα, είναι υποψήφιος για Grammy στην κατηγορία “Best Remixed Recording, Non-Classical” o Carl Craig(!), για το remix του σε ένα από τα καλύτερα κομμάτια της περσινής χρονιάς, το ‘Like A Child’ των Junior Boys (το remix περιέχεται στο EP τους ‘The Dead Horse’).

Junior Boys-Like A Child (Carl Craig remix)


Φέτος ο Carl Craig έχει κάνει κι άλλα εξαιρετικά remix, μεταξύ άλλων στο ‘Sound of Silver’ των LCD Soundsystem, στο ‘In the Trees’ των Faze Action, στο ‘Kill 100’ των Χ-Press 2, στο ‘Don’t Give It Up’ της Siobhan Donaghy και στο ‘Kilode’ του Tony Allen. Κι όλα διαφορετικά μεταξύ τους: από το αριστοτεχνικό house του ‘Kilode’ στο dancefloor killer ‘Kill 100’ και το εντυπωσιακό ‘In The Trees’. Quality.

LCD Soundsystem-Sound of Silver (C2 Rmx Rev.3)
Faze Action-In The Trees (Carl Craig C2 Remix # 1)
Tony Allen-Kilode (Carl Craig Kilode Straight Mix)
X-Press 2-Kill 100 (Carl Craig Remix)
Siobhan Donaghy-Don't Give It Up (Carl Craig Dub Remix)

Ας ελπίσουμε η θεά τύχη να αποδειχθεί τυφλή στις 10 Γενάρη του 08, μιας και πολύ αμφιβάλλω πόσοι από αυτούς που ψηφίζουν στα Grammy γνωρίζουν την σπουδαία ιστορία του Carl Craig. Ειδικά όταν στην συγκεκριμένη κατηγορία οι άλλοι υποψήφιοι είναι ο Benny Benassi κι ο Andy Moor, και καλλιτέχνες οι Delerium κι ο Eric Prydz..

Το 12” ‘Paris Live’ του Carl Craig κυκλοφορεί από την Planet E.

planet-e.net

φιόρι

Âme: Kristian Beyer & Frank Wiedemann. Μετά το τρομερό ‘Rej’, το ‘Fiori’. Το κομμάτι δημιουργήθηκε για να χρησιμοποιηθεί ως μουσική επένδυση στο μπαλέτο ‘Shut Up and Dance!’ του Staatsballett Berlin. Η μουσική κυκλοφόρησε αυτόνομη ως cd, και πέραν των Âme, συμμετέχουν o Luciano, o Sleeparchive, οι nsi. κι ο Luke Slater (ως 7th Plain).
16 minutes and 40 seconds of bliss:

Âme - Fiori

schott:07 key:EP

To format του ΕΡ καλά κρατεί- αλλά η πραγματική του διάσταση νιώθεται μόνο σε βινύλιο. Όπως και να’χει, φέτος πραγματικός κυρίαρχος ήταν ο Redshape, ο τύπος που κανείς δεν γνωρίζει ποιος βρίσκεται πίσω από την περσόνα του, και στα live του παίζει φορώντας μια κόκκινη μάσκα. Ή σχεδόν κανείς, μιας και σε forum έχει αποκαλυφθεί πως είναι ο Sebastian Kramer.
Μια random λίστα απ’όσα μου άρεσαν μέσα στη χρονιά:


Redshape-Alone On Mars?
Redshape-Dog Day
Redshape-Steam
Redshape-Unfinished Symmetry/Black Dust
Carl Craig-Paris Live
Newworldaquarium-Rox/The Dead Bears
DeepChord-Vantage Isle
DeepChord-Grandbend
Deepchord-Spatialdimension
Echospace-Obmx
Echospace-Sonorous
Substance & Vainqueur - Reverberation / Reverberate
Substance & Vainqueur-Libration / Resonance
Soultek-Untitled
Convextion-Romantic Interface
ERP-Vox Automaton
ERP-Alsoran
T++-Allied/Tensile
Τ++-Worm Down/100 Bar
Claro Intelecto-Dependent
Move D-Ac1d
Various Production-Phortune/Limbs
Breakage-Clarendon/The Shroud
Theo Parrish-Sound Sculptures Volume 1
Population One/Convextion/Aardvarck-Rush Hour (Aardvarck / Convextion Mixes)
B12-Slope
Black Kids-Wizard of Ahhhs
Boat Club-Caught the Breeze

schott:07 key:songs

Λάβετε φάγετε:

1. Songs Of Green Pheasant-West Coast Profiling
2. Boat Club-Nowhere
3. Black Kids-Hurricane Jane
4. Burial-Stairwell
5. Spoon-The Ghost Of You Lingers (βίντεο της χρονιάς)
6. John Maus-Heaven Is Real
7. D’arcangelo-H13
8. Jeff Buckley-Forget Her
9. Macromantics-Dark Side Of Dallas
10. Moodymann-Technology Stole My Vinyl
11. A Sunny Day In Glasgow-5:15 Train
12. M83-Coloring The Void
13. Flying White Dots-Let’s Get Deep
14. Tracey Thorn-It’s All True
15. Jesu-Conqueror
16. Pantha Du Prince-Saturn Strobe
17. Cornelius-Breezin’
18. The Aliens-Honest Again
19. Chromatics-Running Up That Hill
20. Kanye West-Flashing Lights
21. Yppah-Again With Subtitles
22. Jay Z-Ignorant Shit

(η φωτό, από το λεύκωμα ‘subway’, του bruce davidson)

γκανγκ

Στην έκθεση του Bruce Davidson στην Ελληνοαμερικανική Ένωση δεν κατάφερα να πάω, δεν πρόλαβα για την ακρίβεια. Ο Davidson είναι από τους γνωστότερους Αμερικανούς φωτογράφους των τελευταίων 50 χρόνων- ειδικά τα άλμπουμ του ‘Subway’ και ‘East 100th Street’ μ’αρέσουν πάρα πολύ.


Όποτε βλέπω φωτό από το ‘East 100th Street’ αυτόματα στον νου μου έρχεται το “ oooooooooooooh ooooooh ooooooh oooooooh” που κάνει ο Bobby Womack στην εισαγωγή του ‘Across 110th Street’. Κομματάρα. Και φωνάρα, βεβαίως.

Bobby Womack-Across 110th Street



Κι οι φωτό του Davidson, και το κομμάτι του Womack μιλάνε για τη ζωή στο ghetto και τους δρόμους της Νέας Υόρκης. Οι ασπρόμαυρες εικόνες από το ‘East 100th Street’ και οι έγχρωμες από το ‘Subway’ λένε όσα δεν μπορούν να πουν 100 ρεπορτάζ στους δρόμους.

I was the third brother of five,
Doing whatever I had to do to survive.
I'm not saying what I did was alright,
Trying to break out of the ghetto was a day to day
fight.
Been down so long, getting up didn't cross my mind,
I knew there was a better way of life that I was just
trying to find.
You don't know what you'll do until you're put under
pressure,
Across 110th Street is a hell of a tester.

Across 110th Street,
Pimps trying to catch a woman that's weak
Across 110th Street,
Pushers won't let the junkie go free.
Across 110th Street,
Woman trying to catch a trick on the street.
Across 110th Street,
You can find it all in the street.

I got one more thing I'd like to y'all about right now.
Hey brother, there's a better way out.
Snorting that coke, shooting that dope man you're
copping out.
Take my advice, it's either live or die.
You've got to be strong, if you want to survive.

The family on the other side of town,
Would catch hell without a ghetto around.
In every city you find the same thing going down,
Harlem is the capital of every ghetto town.

Across 110th Street,
Pimps trying to catch a woman that's weak
Across 110th Street,
Pushers won't let the junkie go free.
Across 110th Street,
A woman trying to catch a trick on the street, ouh baby
Across 110th Street,
You can find it all in the street.
Yes he can, oh

Look around you, just look around you,
Look around you, look around you, uh yeah


Το κομμάτι του Bobby Womack ακούγεται στην ταινία του Ridley Scott ‘American Gangster’ που θα βγει σύντομα στις αίθουσες, με τον Denzel Washington και τον Russell Crow. Γνωστό έγινε κι από το σάουντρακ του ‘Jackie Brown’ του Quentin Tarantino.
Τα άλμπουμ του Bruce Davidson ‘Subway’ και ‘East 100th Street’ κυκλοφορούν από τις εκδόσεις St. Ann’s Press.

bruce davidson

schott:07 key:01

#1. DeepChord presents Echospace-The Coldest Season [Modern Love]

Τελειώσαμε και με το 2007, πάμε για άλλα. Όσο δύσκολο ήταν να επιλέξω τα 20, τόσο σίγουρο ήταν από την αρχή το νούμερο 1. Με διαφορά ό,τι άκουσα περισσότερο μέσα στη χρονιά, ο ήχος που χαρακτήρισε το 07 για μένα, και ένα όνομα που κάθε κυκλοφορία του ήταν μια μικρή έκπληξη.
Δεν έχει σημασία αν είναι το ‘Coldest Season’, θα μπορούσε να είναι άνετα τα ‘Vantage Isle’, ‘Spatialdimension’, ‘Grandbend’ (στην [echospace]) ή το ‘HR-01’ στην Hierophant Records ως DeepChord, είτε τα ‘Untitled’, ‘Sonorous’ και ‘Obmx’ ως Echospace.


Ή επίσης κάποιο από τα προσωπικά projects του Modell όπως το καταπληκτικό ‘Rod Modell Plays Michael Mantra’ (να τι σημαίνει να πέφτεις σε trance ακούγοντας μουσική, όχι ο Paul Van Dyk), ιδανικό για νυχτερινές ακροάσεις (Modell portrays the feelings and sensations that he was experiencing on a late-night train ride where he was listening to "a/b" by Michael Mantra on headphones and was fascinated by the way "a/b" blended with the sounds of the trip. Modell created soundscapes that are reminiscent of that night made from delicate chime sequences, synth tones, space echoes and recordings of distant trains passing through the night).



Ακόμα και τα remix τους (στο classic ‘Starlight’ του Juan Atkins ή το ‘Miranda’ του Convextion) ήταν υποδείγματα παραγωγής. Αφορμή να ψάξεις και τον ομώνυμο κατάλογο (DeepChord ως label) για παλιότερες κυκλοφορίες.




Συγκεκριμένα το ‘Coldest Season’ είναι δίσκος που δεν αξίζει να ακούγεται ως background- ει δυνατόν όχι mp3 ή cd: βινύλιο και καλό ηχοσύστημα (δύσκολο αυτό πλέον). Ο Rod Modell κι ο Stephen Hitchell ενώνουν το Detroit με το Chicago, επαναφέροντας τον ήχο στην αναλογική του διάσταση χρησιμοποιώντας tape delays, 8-μπιτα samplers κι αναλογικά synths.
Μην κολλάς σε ετικέτες όπως ambient ή dub techno. Αν μιλάμε για πραγματικά σοβαρή ηλεκτρονική μουσική φυσικά- διαφορετικά υπάρχουν κι οι Simian Mobile Disco. Το ‘Abraxas’ είναι καλύτερο από οποιαδήποτε κυκλοφορία της Basic Channel (κι όμως).
Deep as winter.

deepchord presents echospace-abraxas

σχετικό ποστ: the coldest season

Το χειρότερο #1: M.I.A.-Kala [XL]
Εντάξει, δε χωράνε πολλά λόγια, έχουν ειπωθεί αρκετά εδώ. Πραγματικά είναι πολύ απολαυστικό να διαβάζεις αποθεωτικές κριτικές γι’αυτό τον ηχητικό αχταρμά, σημάδι του πόσο πρέπει να μετράς κάθε “critically acclaimed” album. Kala krassa!

Δες επίσης: 2006, 2005

schott:07 key:02

Πλέον φτάσαμε στο #2, όλοι έχουν ανοίξει τα χαρτιά τους, οπότε οι επιλογές είναι πάνω κάτω προβλέψιμες- αλλά αυτό είναι και ωραίο από μια άλλη οπτική. Πολύ καλές οι επιλογές όσων συμμετείχαν στην ψηφοφορία (well done guys+dolls), σίγουρα κάποια άλμπουμ που άκουσα αυτές τις μέρες και όσα θα ακούσω μέχρι το τέλος του χρόνου θα μπορούσαν να μπουν στα ‘καλύτερα’. Πέρσι «έχασα» κάποια πολύ καλά στο μεσοδιάστημα ’06-’07, τα ακόλουθα του 2006 άνετα έμπαιναν σε ‘λίστες’:

Convextion-Convextion [Down Low Music)
Amy Winehouse-Back to Black [Universal]
Clint Mansell-The Fountain [Nonesuch]
Joy Denalane-Born and Raised [Nesola]
Andy Stott-Merciless [Modern Love]
Bat for Lashes-Fur and Gold [Parlophone]

EP, κομμάτια και soundtrack σε επόμενο ποστ.



#2. Songs Of Green Pheasant-Gyllyng Street [FatCat]
Ο αγαπημένος μου ροκ δίσκος του 2007 δεν μπήκε σε καμία λίστα καλύτερων της χρονιάς. Δεν δόθηκε δωρεάν για download από το site τους (δεν έχουν καν site). Είναι μια αυστηρά προσωπική επιλογή, μιας και μου θυμίζει το ’07 όσο τίποτα άλλο. Με συντρόφευσε σε στιγμές που το είχα ανάγκη, μου δημιούργησε ανάγκη να το ακούω εκεί που δεν υπήρχε. Το ‘West Coast Profiling’ έφερε τον χειμώνα από τον Ιούλιο.

Songs Of Green Pheasant-West Coast Profiling


σχετικό ποστ: a sketch for maenporth



Το χειρότερο #2. MIKA-Life In Cartoon Motion [Universal]
Όπως έγραψα και σ’άλλο ποστ, η εμπορική ποπ δε με ενοχλεί καθόλου. Δεν ξέρω όμως τι είναι αυτό που με απωθεί τόσο πάνω στον Mika. Οι τσιρίδες που βγάζει στο ‘Grace Kelly’; Το πιο-light-από-light υπόβαθρο της μουσικής του, που έχει στηθεί επίτηδες έτσι ώστε να ακούγεται φτηνό όσο ένα κινέζικο τρανζιστοράκι; Τα παρδαλά ρούχα (στα όρια του kitsch); Μου θυμίζει κάτι ψώνια που βγαίνουν στα μεσημεριανά δικά μας και λένε «να σας τραγουδήσω κάτι; Λοιπόόόόόν θα σας πω ένα τραγούδι της Αλίκης Βουγιουκλάκη από την αξέχαστη ταινία..»

Δες επίσης: 2006, 2005

schott:07 key:03

#3. Studio-Yearbook 1 [Information]
Όταν έγραφα για τους Σουηδούς Studio, δεν είχα ποτέ φανταστεί πως μπορεί να αρέσουν και σε άλλους. Είτε γιατί ο ήχος τους έχει κάτι το τελείως απροσδιόριστο, είτε γιατί ήταν σχετικά άγνωστοι. Να όμως που όχι μόνο αρέσουν σε άλλο κόσμο, όχι μόνο μπήκαν σε λίστες ‘καλύτερα της χρονιάς’, έφτασαν να κάνουν και remix στην Kylie Minogue. Ό,τι πιο φρέσκο άκουσα φέτος, μια μουσική που χωράει άπειρα είδη κι αποκλείει ελάχιστα. Φαντασία να έχεις..

Kylie-2 Hearts (Studio version)
Studio-Self Service (short version)


σχετικά ποστ: they might be giants (one day), all around the world



Το χειρότερο #3: Kaiser Chiefs-Yours Truly, Angry Mob [B-Unique]
Συγνώμη, αλλά ΠΟΙΟΣ ακούει αυτά τα πράγματα; Και να του αρέσουν κι από πάνω; Και τι ηλίθιο εξώφυλλο.. Η πιο τρανταχτή απόδειξη πως η brit-pop είναι μια από τις πλέον βαρετές μουσικές που έχουν κυκλοφορήσει ποτέ, σ’αυτό τον πλανήτη τουλάχιστον.

Δες επίσης: 2006, 2005

schott:07 key:comps

#1. Telefon Tel Aviv-Remixes Compiled [Hefty]
Με διαφορά η καλύτερη συλλογή που άκουσα φέτος, το ‘Remixes Compiled’, όπως λέει και το όνομά του, είναι μια συλλογή με τα remix που έχουν κάνει οι Telefon Tel Aviv κατά καιρούς σε διάφορους καλλιτέχνες, τόσο διαφορετικούς μεταξύ τους, όσο η Bebel Gilberto κι οι Nine Inch Nails. Το αποτέλεσμα είναι μαγικό- ακούστε πως μεταμορφώνουν πραγματικά το ‘Stolen Moments’ του Oliver Nelson, ένα jazz κομμάτι από έναν δίσκο της Impulse! του 1961:

Oliver Nelson-Stolen Moments (Telefon Tel Aviv remix)


#2. Various-Movement: Detroit’s Electronic Music Festival 04 [Transmat]
#3. Busta Rhymes & J Dilla- Mick Boogie Presents Dillagence [The League]
#4. Various-Soundboy Punishments [Skull Disco]
#5. Various-Ethiopiques/Ethiopian Urban Modern Music Vol. 1: Soul and Groove [L’Arome]
#6. Various-Chrome Children Vol.2 [Stones Throw/Adult Swim]
#7. DJ Krush-OuMuPo 6 [Ici D’Ailleurs]
#8. Machinefabriek-Kruimeldief (Machinefabriek Remixed) [Machinefabriek]
#9. Various-Eccentric Soul-The Outskirts of Deep City [Numero]
#10. Nouvelle Vague-LateNightTales [Azuli]
#11. Ricardo Villalobos-Fabric 36 [Fabric]
#12. Various-Box of Dub 2 [Soul Jazz]
#13. Röyksopp-Back to Mine [DMC]
#14. Various-Shut Up and Dance! Updated [Ostgut Tonträger]
#15. Various-200 [Planet Mu]

Στις υπόλοιπες συλλογές πάλι θα ξεχνάω τελευταία στιγμή (και δε θα μου’ρχεται, κλασικά) κάτι καλό που άκουσα στο '07..

schott:07 key:04

#4. Feist-The Reminder [Polydor]
Μετά το (πολύ υποτιμημένο) ‘Let It Die’, η Leslie Feist γνώρισε φέτος επιτυχία με έναν δίσκο που κάνει στην άκρη κάθε κλισέ που με βάραινε γύρω από τη θηλυκή τραγουδοποιία. Πιο ευαίσθητη από την Tori Amos, λιγότερο μίζερη από την PJ Harvey, βρίσκει χρυσή τομή και χτυπάει διάνα χωρίς να ακούγεται διανοούμενη ή αλτερνατίβα της Britney. Στίχοι, μουσική, ατμόσφαιρα, όλα άψογα. Τραγουδάει για τη ζωή της και τη ζωή σήμερα, απλά, χωρίς κόμπλεξ- οι νευρώσεις της μοιάζουν τόσο καθημερινές κι ευχάριστες (κι όμως!). Να υπήρχαν κι άλλες σαν αυτή..

σχετικά ποστ: the reminder, είδα τη feist εισπράκτορα

Το χειρότερο #4: James Blunt-All The Lost Souls [Atlantic]
Γενικά είμαι ανεκτικός απέναντι στην ποπ, και δεν έχω τρελές απαιτήσεις, ειδικά όταν μιλάμε για mainstream ήχο και κάποιον που απευθύνεται σε ηλικιακά μικρό κοινό. Αλλά εδώ τι να πεις; Όχι τόσο εκνευριστικό όσο το ‘Back to Bedlam’, σίγουρα (του το αναγνωρίζω αυτό). Η φωνή του όμως ακούγεται σαν σκίουροι που παλεύουν..

Δες επίσης: 2006, 2005

schott:07 key:05

#5. Burial-Untrue [Hyperdub]
Ξέχνα τον όρο “dubstep”. Ξέχνα το hype. Ξέχνα όσους το είχαν αναγορεύσει ως αριστούργημα πριν καν το ακούσουν. Γράψε αυτό το άλμπουμ σε ένα mp3 player, βάλε ακουστικά, και περιπλανήσου στην πόλη. Οι εικόνες της δε θα μπορούσαν να έχουν καλύτερο soundtrack απ’το ‘Untrue’. Αστικά blues.

σχετικά ποστ: δυο τρεις σημειώσεις για το ‘untrue’, ‘untrue’, 10 σκάλες πάνω, running boy

Το χειρότερο #5: CocoRosie-The Adventures Of Ghosthorse And Stillborn [Touch And Go]
Ένα καλο τραγούδι (‘Rainbowarriors’), και μετά τι; Το «ψαγμένο» indie κοινό της Αθήνας. Τα πλαστικά παιχνιδάκια, οι ήχοι από νεροπίστολα, αριστουργηματικά samples από πουκάμισα που τρίβονται μεταξύ τους (λέμε τώρα). Το live που πρέπει να δεις για να είσαι in και δεν προλαβαίνεις να πας Βερολίνο. Τα μουρμουρητά προς κάλυψη της ανύπαρκτης σύνθεσης. Ο ορισμός του δήθεν. Να συνεχίσω;

Δες επίσης: 2006, 2005

schott:07 key:06

#6. Robin Guthrie & Harold Budd-After The Night Falls/Before The Day Breaks [Darla]
Μια μικρή παρασπονδία εδώ, 2 άλμπουμς μαζί- αλλά δεν γίνεται αλλιώς, ηχογραφήθηκαν για να ακούγονται αναπόσπαστα. Η συνεργασία τους κρατά από παλιά (το ‘The Moon and Melodies’ του 1986 για την ακρίβεια): εδώ η τομή τους μουσικά είναι πολύ πιο μελωδική από το σάουντρακ που έκαναν για το ‘Mysterious Skin’. Η κιθάρα του Guthrie ενώνεται με το πιάνο του Budd, και το αποτέλεσμα είναι η Μικρή Νυχτερινή Μουσική για το 2007 (το πρώτο συνθετικό μόνο κατ’ευφημισμόν).

Robin Guthrie & Harold Budd-How Close Your Soul



Το χειρότερο #6: múm -Go Go Smear The Poison Ivy [Fat Cat]
Τα νιαουρίσματά τους πλέον δεν τα μπορώ. Ήρθε κι η εμφάνιση στο synch το καλοκαίρι κι έδεσε το γλυκό. Μόνο για όσους παραμυθιάζονται ακόμα από indie ξωτικά και νεράιδες (makesmewannathrowup).

Δες επίσης: 2006, 2005

έφυγαν τα πρωτοβρόχια

Κατά καιρούς, υπάρχουν τραγούδια που αποκτούν crossover χαρακτήρα-σε μεγάλες διαστάσεις. Το breakthrough δε γίνεται μόνο στο χώρο τους, αλλά περνά και σ’άλλα πεδία: διασκευάζονται από διαφορετικούς μουσικούς (βλέπε το ‘Crazy’ των Gnarls Barkley), αποκτούν δεκάδες remix, μπλέκονται σε μυριάδες mashups. Το ‘Crazy’ για παράδειγμα το έχουν διασκευάσει οι Kooks, η Nelly Furtado, οι Zutons, η Paris Hilton (..), οι Of Montreal, οι Raconteurs, η Cat Power, ακόμα κι ο Billy Idol..

Τελευταία προσθήκη, το ‘Umbrella’ της Rihanna (και του Jay-Z). Πέρα από το ότι είναι καλό κομματάκι, έχει κι αυτό το ρεφρέν-τσίχλα που πληροί τις προδιαγραφές. Πιθανόν να παίζεται ήδη στις προθερμάνσεις μπουζουξίδικων, ή να διασκευαστεί στιχουργικώς στο μέλλον από την Εύη Δρούτσα ως ‘Σαμπρέλα’.

Οι διασκευές πολλές, ήδη. Και σε διαφορετικά στυλ το καθένα. Μερικές απ’αυτές:

Tegan and Sara-Umbrella

Biffy Clyro-Umbrella

Lillasyster-Umbrella

Vanilla Sky-Umbrella

Scott Simons-Umbrella

Marie Digby-Umbrella

Amanda Palmer-Umbrella

Plain White T’s-Umbrella

Την εκδοχή της Mandy Moore την απέρριψα.

Η καλύτερη διασκευή (όσων έχω ακούσει), είναι των Mechanical Bride, την ακούς εδώ.

Πάρε κι ένα mashup, Rihanna+M83:

ABX-Cyborg Umbrella

schott:07 key:07

#7. Jens Lekman-Night Falls Over Kortedala [Service]
Πλέον, όποτε ακούω τον όρο “indie pop” βγάζω φλύκταινες. Όχι άλλα αγοράκια με τη φράντζα στη μούρη και τα μανίκια ως τα δάχτυλα, και «κοπελίτσες» με λουλουδάτα φουστανάκια οκλαδόν στο πάτωμα να ατενίζουν τον τοίχο απέναντι. Μπροστά στην αφασία του εναλλακτικού, ο Jens Lekman αποδεικνύει πώς θα έπρεπε να παίζεται η ποπ σήμερα: ελαφρός αλλά ποτέ ξενέρωτος, παραπέμπει περισσότερο σε crooners ή στους Simon & Garfunkel παρά στους Belle and Sebastian (ευτυχώς). Σίγουρα κατώτερο του ‘Oh You’re So Silent Jens’, αλλά και πάλι, κορυφαίο στο είδος του- πού αλλού θα ακούσεις στίχο όπως “I was slicing up an avocado/When you came up behind me” και δε θα το βρεις καθόλου γελοίο;



Το χειρότερο #7: Jose Gonzalez-In Our Nature [Peacefrog]
Σε αντίθεση με αυτό που έκανε ο Lekman στο ‘Kortedala’, μετά το υπέροχο ‘Veneer’ ο Gonzalez αποτυγχάνει πλήρως να δώσει αίσθηση φρεσκάδας στη μουσική του. Καλές οι διασκευές, αλλά κάπου πρέπει να αντιλαμβάνεσαι από μόνος σου πού σε παίρνει και πού όχι (βλέπε ‘Teardrop’). Μια λέξη: ανέμπνευστο.

Δες επίσης: 2006, 2005

schott:07 key:08

#8. Ulrich Schnauss-Goodbye [Independiente/Domino]
Με το ‘Goodbye’ ο Ulrich Schnauss αφήνει (προς το παρόν;) το ηλεκτρονικό του παρελθόν στην άκρη, και φτιάχνει έναν δίσκο που είναι τόσο κοντά στο shoegaze, όσο δεν έφτασαν πολλοί άλλοι πριν απ’αυτόν. Και το κάνει τόσο καλά, καλύτερα από τους Port Royal ή αντίστοιχα γκρουπ που προσπαθούν να αναβιώσουν το ‘Loveless’. Πολύ ενδιαφέρουσα η συμμετοχή του Aidan Banks (οι Longview είναι η δεύτερη μπάντα του Schnauss εξάλλου)- το άκουσμα του άλμπουμ ανταποκρίνεται πλήρως στη θολή φωτογραφία του εξωφύλλου (ηλιοβασίλεμα ή ξημέρωμα;).

σχετικό ποστ: counting days to summer

Το χειρότερο #8: Jay-Jay Johanson-The Long Term Physical Effects Are Not Yet Known [ΕΜΙ]
Κάπου η μουρμούρα καταντά βαρετή, κι ο τρόπος που ο Jay-Jay τραγουδά πια μόνο σε μουρμουρητά παραπέμπει. Είναι τόσο ρηχός ο δίσκος του που νομίζεις πως από την πολλή κλάψα κάπου θα χτυπήσει τιλτ και θα αναγεννηθεί- προς το παρόν, αναπληρώνει τα Valium.

Δες επίσης: 2006, 2005

schott:07 key:09

#9. The Cinematic Orchestra-Ma Fleur [Ninja Tune]
Κλισέ να το πεις «κινηματογραφικό», αλλά εδώ επιβεβαιώνουν το όνομά τους. Για να υποστηρίξεις ένα έργο με πολλά έγχορδα και ορχήστρες, χρειάζεσαι και τραγούδια- διαφορετικά, όλο το αποτέλεσμα θα βγει κενό τελείως. Πολύ πιο αργό από τις προηγούμενες δουλειές τους, έχουν να αναδείξουν συνθέσεις κι όχι μόνο ατμόσφαιρα- η Fontella Bass λάμπει.



Το χειρότερο #9: The Chemical Brothers-We Are The Night [Freestyle Dust]
Μετά τον πρώτο δίσκο, ξεφούσκωσαν σαν ζέπελιν, όχι σαν μπαλόνι. Το πιο υπερεκτιμημένο βρετανικό σχήμα του είδους, πάνω από μια δεκαετία μετά, ακόμα να ξεφύγει από το τέλμα του big beat (!). Και η αναφορά στα 20 πολύ τους είναι..

Δες επίσης: 2006, 2005

schott:07 key:10

#10. Alva Noto-Xerrox Vol.1 [Raster-Noton]
Από το εσώφυλλο του cd:
Alva Noto used several samples from these sources: Narita airport Tokyo, In-Flight Program Air France, Telephone wait-loop Lufthansa, Hotel Apollo Paris, Suizanso Hotel Yamaguchi, Seven-Eleven Tokyo, Forma London, Reaktor, www.kkmovie.com

Ambient γι’αυτούς που μισούν την ambient. Ηλεκτρονική μουσική για όσους δεν χορεύουν. Ηχογραφήσεις από ξενοδοχεία, ανά τον πλανήτη. Συχνότητες του Μέλλοντος.

σχετικό ποστ: Alva Noto



Το χειρότερο #10: Pan Sonic-Katodivaihe /Cathodephase [Blast First Petit]
Άλλο ένα αγαπημένο όνομα, άλλη μια απογοήτευση. Καθοδικοί σωλήνες, πλήρης κάθοδος..πού είναι η εποχή του ‘Vakio’;

Δες επίσης: 2006, 2005

schott:07 key:11

#11. 4 Hero-Play With The Changes [Raw Canvas]
Δύσκολα βρίσκω κάτι καλύτερο να κυκλοφόρησε φέτος από soul/r’n’b- κι όχι μόνο soul/r’n’b βέβαια. Και future jazz και drum’n’bass και και.. οι guest δεν κλέβουν την παράσταση (Carina Anderson, Urusla Rucker και Jody Watley!), μιας και οι 4 Hero είναι βετεράνοι στο χώρο- ο Mark κι ο Dego ξέρουν. Trust them.

σχετικό ποστ: soulful, two



Το χειρότερο #11: Timbaland-Shock Value [Blackground Entertainment]]
Κανείς (ΟΚ, σχεδόν κανείς) δεν αμφισβητεί τις ικανότητές του στην παραγωγή. Αλλά το ‘Shock Value’ είναι τόσο ρηχό, που σε κάνει να απορείς πώς διάλεξε τα χειρότερα κομμάτια που έχει γράψει για τον ίδιο του τον εαυτό.. Crap Value.

Δες επίσης: 2006, 2005

So far:

Best:
11. 4 Hero-Play With The Changes [Raw Canvas]
12. Rubens-Carnivalesque [Herb]
13. Arcade Fire-Neon Bible [Merge]
14. Oh No-Dr.No’s Oxperiment [Stones Throw]
15. Tracey Thorn-Out Of The Woods [Virgin]
16. Growing-Color Wheel [Rock Action]
17. Dopplereffekt-Calabi Yau Space [Rephlex]
18. LCD Soundsystem-Sound Of Silver [DFA]
19. Panda Bear-Person Pitch [Paw Tracks]
20. Roisin Murphy-Overpowered [EMI]

Worst:
11. Timbaland-Shock Value [Blackground Entertainment]]
12. Matthew Dear-Asa Breed [Ghostly International]
13. 50 Cent-Curtis [Shady/Aftermath/Interscope]
14. Editors-An End Has A Start [Play It Again Sam]
15. Arctic Monkeys-Favourite Worst Nightmare [Domino]
16. KTL-2 [Thrill Jockey]
17. Amon Tobin-Foley Room [Ninja Tune]
18. Bloc Party-A Weekend In The City [Wichita]
19. Animal Collective-Strawberry Jam [Domino]
20. Bola-Kroungrine [Skam]

schott:07 key:12

#12. Rubens-Carnivalesque [Herb]
Και γι’αυτή τη θέση προβληματίστηκα αρκετά, μιας και άφησα απ’έξω δύο πολύ αγαπημένους δίσκους για φέτος, της ίδιας συνομοταξίας: το ‘Eksel’ των D’Arcangelo [Rephlex] και το μόνο που επέπλευσε από την minimal χωματερή, το ‘This Bliss’ του Pantha Du Prince [Dial]. Τελικά έριξα το χαρτί στους Σκωτσέζους Rubens, γιατί στον πυρήνα της μουσικής τους κυριαρχεί η μελωδία, and I’m a sucker for melody..
Ακούστε τι φτιάχνουν στο ‘Giraffe’, προς απόδειξη όσων λέω.


σχετικό ποστ: ρούμπενς



Το χειρότερο #12: Matthew Dear-Asa Breed [Ghostly International]
Το άλλοθι του minimal παραγωγού: να βγάλει ένα ηλεκτρονικό δίσκο με φωνητικά, να αποδείξει πως δεν παίζει μόνο χορευτικό techno. Η επιλογή κάθε rock γραφιά που του πέφτει βαρύς ο Richie Hawtin, κι εδώ βρίσκει καταφύγιο. Μπούρδες. Ακούστε το ‘Noiser’ ή το ‘Mouth to Mouth’ (ως Audion) και τα ξαναλέμε.

Δες επίσης: 2006, 2005

schott:07 key:13

#13. Arcade Fire-Neon Bible [Merge]
Εδώ έχουμε να κάνουμε με ένα περίεργο φαινόμενο: ας το πούμε «μέινστριμ εναλλακτικό». Οι Arcade Fire σ’αυτό το δίσκο ακούγονται όπως ο Springsteen εποχής ‘Nebraska’. Τα live τους είναι πανηγύρι σκέτο, χρησιμοποιούν χίλια δυο μουσικά όργανα, ο ήχος τους έχει γίνει πιο βατός. Απ’την άλλη βγάζουν μια αίσθηση «έντεχνου» σ’αυτό που κάνουν, που με ενοχλεί. Όμως δεν μπορώ παρά να βγάλω το καπέλο στη συνθετική τους ικανότητα και στο ταλέντο να γράφουν τραγούδια με αρχή, μέση και τέλος- σπάνιο στις μέρες μας.



Το χειρότερο #13: Editors-An End Has A Start [Play It Again Sam]
Όσο ωραίο ήταν το ‘The Back Room’, τόσο βαρετό ήταν το φετινό τους. Ανέμπνευστο και χωρίς ουσία, με γέμισε χασμουρητά από την πρώτη ακρόαση. Ας μην αποδειχτούν αναλώσιμοι, ελπίζω.

Δες επίσης: 2006, 2005

schott:07 key:14

#14. Oh No-Dr.No’s Oxperiment [Stones Throw]
Για τον καλύτερο hip hop δίσκο της χρονιάς αμφιταλαντεύτηκα είναι η αλήθεια, μιας και δύο instrumental albums έριζαν για τη θέση. Τελικά κατέληξα στην Stones Throw: το ‘Oxperiment’ είναι καλύτερος δίσκος από αυτόν του Buck 65, του Kanye West, του Madlib. O Oh No μπορεί να μην είναι J Dilla, όμως ο δίσκος του είναι κατά κάποιο τρόπο το ‘Donuts’ του 2007. Σαμπλάρει ψυχεδελικά κομμάτια από Τουρκία, Λίβανο κι Ελλάδα- μπορεί κάποιος να αναγνωρίσει ποιο ελληνικό κομμάτι σαμπλάρει στο ‘Land Mine’; Εγώ δεν το χω βρει (ακόμα).

Συμπληρωματικά, θα μπορούσα να βάλω σ’αυτή τη θέση το ‘Lifestyle Marketing’ του Thes One: 16 instrumentals, με σούπερ samples απο διαφημίσεις. Ένα δείγμα: Thes One-Target

Το χειρότερο #14:
50 Cent-Curtis [Shady/Aftermath]
..κι ο πιο βαρετός hip hop δίσκος της χρονιάς. Δε φτάνει που ο 50 Cent έκανε ένα κακό άλμπουμ, με κομμάτια που δεν υποστηρίζουν καθόλου το MCing του, είχε και την βλακώδη ιδέα να προκαλέσει και σε κόντρα τον Kanye West για το #1. Φυσιολογικά, έφαγε τα μούτρα του..

Δες επίσης: 2006, 2005

άι εμ λοστ

Πρέπει να είμαι ο μοναδικός άνθρωπος στην Ελλάδα κάτω των 50 που δεν παρακολουθεί σειρές. Ο μόνος. Όλοι μου οι φίλοι παρακολουθούν μανιωδώς Prison Break και Heroes, κατεβάζουν κύκλους ολόκληρους από το CSI, ακόμα και σίριαλ που αμφιβάλλω αν ποτέ θα παρακολουθούσα, όπως το Scrubs, το Carnivale ή το Californication. Απορώ πώς βρίσκουν τον χρόνο να διαθέσουν σε τόσα επεισόδια, την υπομονή να παρακολουθήσουν την πλοκή και τους τόσους χαρακτήρες. Σε ένα κύκλο του 24 βλέπω 12 ταινίες.. Ποιος, εγώ, που έχω δει μισό επεισόδιο του Lost τρώγοντας τα μακαρόνια μου και χάζευα ένα βράδυ ηδονοβλεπτικά το Nip/Tuck σερφάροντας. Ούτε το Six Feet Under έχω αξιωθεί να δω σκέψου. Ακόμα και το (συναρπαστικά έξυπνο) και διαφορετικό Death Note το παράτησα στο 7ο επεισόδιο. Η αλήθεια είναι πως δε με τράβαγαν ποτέ οι τηλεοπτικές σειρές, και πλέον δεν νομίζω πως θα βρω τη διάθεση για να αφοσιωθώ σ’αυτό. Κατά κάποιο τρόπο, οι (αμερικανικές κυρίως) σειρές έχουν δημιουργήσει έναν μικρό εθισμό που έχει καταλήξει σε ποπ φαινόμενο, ειδικά της δεκαετίας που τρέχει. Ίσως είναι κι ιδέα μου τελικά. Πάω να ξεθάψω εκείνες τις σκονισμένες βιντεοκασέτες της μοναδικής σειράς που παρακολούθησα φανατικά, που είναι κι η καλύτερη σειρά ever βέβαια, ελπίζω τα γράμματα στην κασέτα να μην έχουν ξεθωριάσει πλέον και να φαίνεται μόνο το Tw n P ak ..

schott:07 key:15

#15. Tracey Thorn-Out Of The Woods [Virgin]
Είναι σαφές πως μου αρέσει τρομερά η φωνή της, ακόμα και στις αποτυχίες των EBTG. Δεν περίμενα πολλά από το ‘Out of the Woods’, ίσως επειδή το είδα ως δίσκο που βγάζεις κάποιος για να αποδείξει πως μπορεί να λειτουργήσει κι αυτόνομα, έξω από το γκρουπ. Κι όμως, είναι ένας πολύ καλός ποπ δίσκος, χαμηλόφωνος μεν, με ρυθμό και groove δε. Το ‘It’s All True’ είναι single-υπόδειγμα.

σχετικό ποστ: is it?

Το χειρότερο #15: Arctic Monkeys-Favourite Worst Nightmare [Domino]
OK, λίγο άδικο να τα βάζεις με πιτσιρικάδες, αλλά, ειλικρινά, 2 χρόνια τώρα δεν έχω καταλάβει για ποιο λόγο τόση φασαρία γύρω από το όνομά τους. Έχουν καμία διαφορά από το γκρουπάκι που χτυπιέται στο προβάδικο της γειτονιάς σου; Brianstormed..

Δες επίσης: 2006, 2005

schott:07 key:16

#16. Growing-Color Wheel [Rock Action]
Ένας από τους (μάλλον πολλούς) δίσκους που μόνο εγώ θα ψηφίσω στην blog-ψηφοφορία, το ‘Color Wheel’ των Growing ήταν μια πολύ ευχάριστη έκπληξη. Ένα γκρουπ από το πουθενά, 6 συνθέσεις που βγάζουν μελωδία από το θόρυβο, κιθάρες που διαπερνούν το drone και φτάνουν στην ambient, ένα άλμπουμ υπνωτιστικό και μαζί φωτεινό κι αισιόδοξο. Περίεργη περίπτωση-αξίζει να το ψάξεις.



Το χειρότερο #16: KTL-2 [Thrill Jockey]
Ο Stephen O’Malley είναι προσωπικότητα που απαιτεί ειδικό χειρισμό, το ίδιο κι η μουσική του και τα σχήματα τα οποία έχει σχηματίσει. Όσο ενδιαφέρον κι αν έχει το doom των Sunn O))), εδώ με τους KTL κάνει μια τρύπα στο νερό: το ‘2’ είναι ένας αναίτιος βόρβορος.

Δες επίσης: 2006, 2005