schott:07 key:04

#4. Feist-The Reminder [Polydor]
Μετά το (πολύ υποτιμημένο) ‘Let It Die’, η Leslie Feist γνώρισε φέτος επιτυχία με έναν δίσκο που κάνει στην άκρη κάθε κλισέ που με βάραινε γύρω από τη θηλυκή τραγουδοποιία. Πιο ευαίσθητη από την Tori Amos, λιγότερο μίζερη από την PJ Harvey, βρίσκει χρυσή τομή και χτυπάει διάνα χωρίς να ακούγεται διανοούμενη ή αλτερνατίβα της Britney. Στίχοι, μουσική, ατμόσφαιρα, όλα άψογα. Τραγουδάει για τη ζωή της και τη ζωή σήμερα, απλά, χωρίς κόμπλεξ- οι νευρώσεις της μοιάζουν τόσο καθημερινές κι ευχάριστες (κι όμως!). Να υπήρχαν κι άλλες σαν αυτή..

σχετικά ποστ: the reminder, είδα τη feist εισπράκτορα

Το χειρότερο #4: James Blunt-All The Lost Souls [Atlantic]
Γενικά είμαι ανεκτικός απέναντι στην ποπ, και δεν έχω τρελές απαιτήσεις, ειδικά όταν μιλάμε για mainstream ήχο και κάποιον που απευθύνεται σε ηλικιακά μικρό κοινό. Αλλά εδώ τι να πεις; Όχι τόσο εκνευριστικό όσο το ‘Back to Bedlam’, σίγουρα (του το αναγνωρίζω αυτό). Η φωνή του όμως ακούγεται σαν σκίουροι που παλεύουν..

Δες επίσης: 2006, 2005