κριστάλ

Πολύ καλοί οι Bajofondo χτες. Κι ας μην ενέπνεε τόσο ο χώρος. Κι ωραία τα εξώφυλλά τους..
Ήθελα να’ξερα, ποια αιτία κρύβεται ουσιαστικά πίσω από την αγάπη (μην πω μανία) των γυναικών για το tango, το flamenco, γενικά σε οτιδήποτε «εξωτικό» φέρει το άγγιγμα Λατινικής Αμερικής; Έχω την εντύπωση πως ο μισός πληθυσμός της Αττικής ακούει Kosmos, και σε μια λάτιν κιθάρα πετάνε τη σκούφια τους. Μην πω πως κρυφά βλέπουν με άλλο μάτι (από εμάς τα αρσενικά) κάθε λεπτομέρεια που γλυστρά υπογείως: οι κλακέτες, ψηλά τακούνια (Αλμοδόβαρ), Julio Bocca και Joaquín Cortés, ο ήχος του μπαντονεόν, κόκκινα φορέματα, Buena Vista Social Club, Ινιαρίτου και Βάλτερ Σάλες, κι η λίστα δεν τελειώνει.. άβυσσος;

Χέβι μέταλ στη Βαγδάτη

Το Ιράκ δεν το χτυπούν μόνο βόμβες.

Heavy Metal in Baghdad is a feature film documentary that follows the Iraqi heavy metal band Acrassicauda from the fall of Saddam Hussein in 2003 to the present day. Playing heavy metal in a Muslim country has always been a difficult (if not impossible) proposition but after Saddam's regime was toppled, there was a brief moment for the band in which real freedom seemed possible. That hope was quickly dashed as their country fell into a bloody insurgency. From 2004-2007, Iraq disintegrated around them while Acrassicauda struggled to stay together and stay alive, always refusing to let their heavy metal dreams die. Their story echoes the unspoken hopes of an entire generation of young Iraqis.

heavymetalinbaghdad.com
myspace.com/wwwacrassicaudas5com

«τρεντ.»

Λοιπόν, αν αυτός δεν είναι ο πιο γελοίος χορός που έχει εμφανιστεί τα τελευταία χρόνια, δεν ξέρω ποιος είναι.




Λέγεται jumpstyle, και είναι δημοφιλές στο Βέλγιο, την Ολλανδία και τη Γερμανία (αλλά και στις ΗΠΑ με παραλλαγές).




Η μουσική που χρησιμοποιείται στο background είναι μια κάκιστη εκδοχή του happy hardcore (αυτό από μόνο του αποτελεί όνειδος για την ηλεκτρονική μουσική).




Τη λύση ευτυχώς την δίνει ο Borat..

zeitgeist iii

zeitgeist ii

zeitgeist

wasted german youth.

χασιέντα άικον

Στην αρχή εμφανίστηκαν οι Clash. Στη συνέχεια ήταν η σειρά αυτών. Τώρα, το tribute στα αθλητικά παπούτσια παίρνει μορφή με το θρυλικότερο κλαμπ του Μάντσεστερ:



Δεν ξέρω αν θα το διάλεγε ο Ian Curtis όπως λέει το idolator.com, ξέρω πάντως πως ο αρχηγός των Joy Division είναι απ’τα πρόσωπα της χρονιάς με τις τόσες αναφορές στο άτομό του φέτος, κυρίως εξαιτίας του (μετριότατου) ‘Control’ του Anton Corbijn. Signs o’the times..

(υπήρχαν βέβαια και τα LA Gear και τα Nike του Michael Jackson. Εκτός συναγωνισμού, φυσικά.)

τα φώτα της πόλης

Η μουσική, το ‘Eutow’ των Autechre, από το αξεπέραστο ‘Tri Repetae++’ του 1995.
Αναμένεται νέο άλμπουμ από τους Rob Brown και Sean Booth σύντομα- πιθανός τίτλος, ‘Cenrrenx’.

You are the father. NOT!

Ωραία εκπομπή.

Shadows Walking

pic: Narelle Autio
Untitled (cat#8), 2001
from 'Not of this Earth'
Archival inkjet prints on canvas
66 x 100cm, edition of 10

Not harder than it should be

Αν υπήρχε υγιές ραδιόφωνο στην Αθήνα, ή αν έστω δεν έπαιζε μόνο promo εταιρειών, το remix του Georg Levin θα μπορούσε να είναι hit του καλοκαιριού. Αλλά αυτό μας τέλειωσε, το ίδιο και το άσμα..

Wahoo-Don’t Take It Personal (Georg Levin’s edit)

Οι Wahoo είναι ο Georg von dem Bussche κι ο Steffen Berkhahn, ή αλλιώς ο Georg Levin κι ο Dixon. Θυμίζουν λίγο Jazzanova- κατάγονται κι αυτοί από τη Γερμανία άλλωστε. Το άλμπουμ τους ‘Take It Personal’ κυκλοφορεί από την Fine Records. Απ’το (παγωμένο) Βερολίνο στην (ηλιόλουστη σήμερα) Αθήνα.

myspace

σάφερ λιτλ τσίλντρεν

Διαβάζω σε μπλογκ, σε σάιτ και τύπο, και προσπαθώ να καταλάβω γιατί είναι τόσο δύσκολο κάποιος να μη λέει τα αυτονόητα. Ομοιομορφία παντού, όλοι ασχολούνται με τα ίδια και τα ίδια, λες κι είναι δύσκολο να ψάξεις παραπέρα. Εγχώρια γκρουπάκια της συμφοράς βαφτίζονται σπουδαία, μετατρέποντας το «δεν ακούγονται» σε «είναι original κι αυθεντικοί». «Εναλλακτικές» τραγουδιάρες, πιάνουν μια κιθάρα και γίνονται «ιέρειες», όταν δεν είναι άξιες να βάψουν ούτε το μικρό δαχτυλάκι της Roisin Murphy.
Ο κακός χαμός με τον δίσκο των Radiohead, όταν η κίνησή τους θα έπρεπε να είναι ο κανόνας πλέον κι όχι η εξαίρεση. Εξισώσεις της πλάκας ηλεκτρονική μουσική=χορευτική μουσική, χορευτική μουσική=παραπέμπει σε ντίσκο=φτηνή.
Γιατί για παράδειγμα δεν παραδέχεται κανείς πως το άλμπουμ της M.I.A. είναι τόσο κιτς που καταντά κακό; Προς τι η μανία να αποθεώνουμε ό,τι σαχλαμάρα προβάλλει το Pitchfork και το κάθε Pithcfork;
Τι παραπάνω έχει το ‘From Here We Go Sublime’ του The Field (που όλοι αποθεώνουν με 10άρια- όχι πως είναι κακός δίσκος πάντως) από οποιαδήποτε κυκλοφορία π.χ. του Hiroshi Watanabe; Χιπ χοπ, σόουλ, τζαζ, όλα αποκλεισμένα από το ραδιόφωνο, δεν έχουν το κύρος του ‘indie’ βλέπεις.. Μιζέρια παντού.
Αλλά πάλι, μπορεί εγώ να είμαι ο τυφλός στην όλη ιστορία.

clutch city

στα ηχεία:

Boxcutter-Glyphic
To Rococo Rot-ABC 123
Atheus-Undele EP
Kit Clayton/Sutekh-I Left My Heart In San Francisco Volume One
Redshape-Unfinished Symmetry
Modeste Vs. Soulinterface-Stronger Through Pain
Gui Boratto/SCSI9-Speicher 55
Ghost-In Stormy Nights

Bourne again

Βλέποντας το ‘Casino Royale’, αντιλαμβάνεσαι πως ο James Bond παλεύει να προσαρμοστεί στο 2007, όσο μπορεί. Μόνο που η «ενσωμάτωση» είναι πλαστική, ένα απλό περιτύλιγμα σε προϊόν του 1960. Αντιθέτως, ο Jason Bourne είναι η επιτομή ενός σύγχρονου υπερ-κατάσκοπου: σοβαρός/αγέλαστος, σέβεται τις γυναίκες (και τους εχθρούς του), hi-tech (πιο πολύ δε γίνεται), λιγομίλητος, γυμνασμένος κι ευφυής.

Αν κι η πρώτη ταινία του Doug Liman μου άρεσε, η συνέχεια του Greengrass με είχε απογοητεύσει. Το ‘Bourne Ultimatum’ όμως, όχι απλά παίρνει το αίμα του πίσω, γίνεται πρότυπο αναφοράς στο είδος. Ο Paul Greengrass στο τρίτο μέρος πραγματικά κεντάει σκηνοθετικά, το μοντάζ είναι απίστευτο, κι η κάμερα στο χέρι δίνει τόση αληθοφάνεια στις σκηνές που τις ζεις κανονικά. Δεν παρακολουθείς τον ήρωα με την κάμερα στο χέρι- η κάμερα είναι πάνω σου κι εσύ κινείσαι μαζί. Μέτρησα 10 σχεδόν χώρες στις οποίες εκτυλίσσεται η ιστορία, από το Λονδίνο και τη Μαδρίτη μέχρι την Ταγγέρη- κι όσα αναφέρονται στην ταινία, δεν είναι και τόσο fiction..
Αρχή της σεζόν ακόμα, αλλά δύσκολα θα δω καλύτερη περιπέτεια φέτος.

σπουδαίο πράγμα η εκτίμηση

από ένα κόμικ στριπ του new yorker.

bir yerde bitmiş o gökkuşağı

Χαιρετίζοντας από τη μια την ιστορική νίκη της Εθνικής στην Τουρκία, σαν αντίβαρο από την άλλη τείνω χείρα φιλίας στη γείτονα και δείχνω τον αμέριστο σεβασμό μου σε αυτά τα cult έπη που τόλμησαν να «διασκευάσουν» με τόσο πολίτικλι ιν-κορέκτ τρόπο. Απομεινάρια των δεκαετιών του ’60 και του ’70, τα ακόλουθα φιλμ προσπάθησαν να «μεταφράσουν» στη γλώσσα τους μυθικές ταινίες του Χόλιγουντ- φαντάζομαι κάτι σαν την προσπάθεια «εξελληνισμού» του Ταρζάν, υπό τον ευφυέστατο(..) τίτλο Γκαούρ Ταρζάν.

Σε άλλο στυλ ήταν ο Γκαούρ - Ταρζάν, όπου ο λευκόδερμος ευγενής βασιλιάς της ζούγκλας Ταρζάν, (δημιούργημα του συγγραφέα Εντγκαρ Ράις Μπάροους), είχε άξιο σύμμαχο και ενίοτε αντίπαλο τον μελαμψό γιγαντόσωμο έλληνα (όχι παίζουμε ! ) με το όνομα και πιθανώς τη δύναμη του αφρικανικού βοδιού Γκαούρ. Στην παρέα τους βρίσκονταν οι όμορφες και ελαφροντυμένες Τζέιν (άσπρη για τον Ταρζάν) και Ταταμπού (μελαμψή για τον Γκαούρ) και το "κωμικό" ζευγάρι ο Ποκοπίκο και η Χουχού (κάτι σαν τον Ζαχαρία και την Χοντρή του σκιτσογράφου Γαλλία στο περιοδικό Θησαυρός, αν ξέρετε).

Από εδώ. Δημιουργός του ήταν ο Νίκος Ρούτσος.


Ένιγουέι, με οριεντάλ (αυστηρά) υπόκρουση, παρακολουθείς τα παρακάτω:



Wizard of Oz


Ε.Τ.


Rambo


Superman


Batman


Star Wars



Η τελική σκηνή του τουρκικού ‘Star Wars’ τολμώ να πω ότι ξεπερνά ό,τι θα μπορούσε ποτέ να φανταστεί ο George Lucas.

(*ο τίτλος, αποτυχημένη μετάφραση μέσω όνλάιν λεξικών του «somewhere over the rainbow»)

suburbia

You're walking home again
This is the place I live
Where is everyone?
Are we the only ones?
This is the place I live
And so does everyone
And so does everyone
Hatfield 1980

ωτακουστής

-«Είναι τόσο τσιγκούνα, που αν είχε εταιρεία κινητής θα χρέωνε και τις αναπάντητες»
-«Μη σου πω και το πάτημα των πλήκτρων..»

standalonecomplex

Drugs? I wait for you!
Μια διαφορετική τράπουλα
Add something
Στόουν’ντ.
Are you Amy Winehouse?
«Απ’το στόμα μου..»

Trigger Happy: Στη Βρετανία δημοφιλές.
Σε μένα ήταν άγνωστο: 1, 2, 3, 4, 5, 6, 7

cold planet, homeless uk raver

Kode9 mixes Burial’s ‘Untrue’ in Mary Anne Hobbs. 17 tracks in 15 mins.

pic: david burnett

σούπερστρινγκ θίορι

Part 1 utilizes recordings of an yamaha grand piano originally made for COH seasons 2 x 12“ at Fylkingen, Stockholm in 2001.

Part 2 is recorded with a red musima elektra de luxe v guitar purchased in the USSR back in 1988.

Part 3 and Su-u are inspired by and based around the improvised recordings of saz and oud played and kindly donated for the project by andrej abu kolesov (d.a.o.). su-u was first recorded as a quadrophonic installation piece for Raster-Noton “Essential Room”, Sonar 2006, Barcelona, Spain.

STRINGS is primarily an attempt to reconcile the aesthetics of digital sound with that of the more traditional music instruments and to enrich the respective domains with the qualities of each other. In a larger scale, the album targets the stereotypes in today's perception of music, trying to smooth out the borders between academic and popular, traditional and contemporary, serious and amusing - all in favour of music. The choice of instruments follows COH's own experience in music: from years of piano lessons as a child, through playing in a heavy metal band during teenage, further to the recent years of work in the area of digital sound and composition
.


CoH*-Strings. Νέο άλμπουμ, από τη Raster-Noton. Αισθητικά άψογο, όπως όλος σχεδόν ο κατάλογός της.
Αν δεν είσαι εξοικειωμένος με την εταιρεία, μην κάνεις τον κόπο να το κατεβάσεις. Για λίγους.
Sidereal As If Not (Part 1.2 Andante Facile)


*προφέρεται «σον»

post-pop.org
myspace

Αλεξάντρ Πετρόφ

Εδώ βρίσκεται το trailer του φιλμ ‘My Love (Моя любовь, Moya lyubov)’ του Aleksandr Petrov (από τα Studio Ghibli του Hayao Miyazaki).

Ο Petrov δεν σχεδιάζει σε σκίτσα τα καρέ του- ζωγραφίζει χωρίς εργαλεία, με τα δάχτυλά του πάνω σε γυαλί, με λαδομπογιές. Στη συνέχεια φωτογραφίζει τα καρέ ένα-ένα.

Έχει οπτικοποιήσει σε μικρού μήκους φιλμ ιστορίες του Tolstoy και του Dostoyevsky- ήταν υποψήφιος για Όσκαρ το 1990 με το φιλμ ‘The Cow’, από μια ιστορία του Andrey Platonov:


The Cow




Το Όσκαρ το πήρε το 1999, για την οπτικοποίηση του βιβλίου του Ernest Hemingway ‘Ο γέρος και η θάλασσα’:

the old man and the sea-part 1


the old man and the sea-part 2




Για το συγκεκριμένο φιλμ χρησιμοποίησε πάνω από 29.000 καρέ.

c’est vraiment très chouette.

Martin Dupont-It’s so



Martin Dupont-όχι ένας, ολόκληρη μπάντα. Γαλλικό vew wave, ξεχασμένο από το χρόνο, πλέον μόνο σε σκουριασμένες ντουλάπες νοσταλγών της γκρι δεκαετίας.
Από το άλμπουμ ‘Sleep Is A Luxury’ του 1985.

Είχαν επίσης κυκλοφορήσει το 1984 το LP ‘Just Because’ στην εταιρεία Facteur d’Ambiance- στις πρώτες κόπιες του, στο εσώφυλλο του δίσκου υπήρχε ένα flyer, με την επίδειξη του οποίου έπαιρνες ως μπόνους δώρο τη δική τους συλλογή-κασέτα(!) ‘Inédits 81-83’. Άλλες εποχές.

Το βίντεο είναι σκηνοθετημένο από την Veronica Vasicka (minimal-wave.org)- οι εικόνες του κλιπ από το DVD: ‘RVB-Transfert - Images de la scène indépendante Française 1979-1991’.

ζόμπι

Ακούω εδώ και ώρα το ‘Cosmo Galactic Prism’, τη συλλογή του Prins Thomas για την Eskimo Records. Ο ρυθμός κυλάει επί μακρόν σ’αυτό το συνεχές υπερ-κουλ disco house, αλλά τίποτα δε με ξεσηκώνει. Δεν είναι τόσο καλός ο δίσκος όσο το (έξοχο για το είδος) ‘Reinterpretations’ του Prins Thomas με τον Lindstrøm (επίσης για την Eskimo), όμως εκεί στο 2ο cd, σαν τη μύγα μες στο γάλα ξεχωρίζει το ‘Sapphire’, αυτός ο disco prog rock ύμνος των Zombi.

Οι Zombi είναι δύο αμερικανοί, ο Steve Moore κι ο A.E.Paterra*. Η μουσική τους άνετα θα μπορούσε να είναι από κάποιο σάουντρακ ταινίας του John Carpenter, ή από ιταλικό horror του Dario Argento και του Lucio Fulci. Οι ίδιοι εξάλλου δηλώνουν ως επιρροή τους τους (τρομερούς) Goblin, τον Carpenter, αλλά και τους Van Halen και τους Boston(!). Ο Steve Moore έχει κάνει μουσική για φιλμ, ενώ σύντομα θα κυκλοφορήσει το πρώτο του προσωπικό άλμπουμ ‘The Henge’ στο ίδιο ύφος- οι Zombi πέρσι έκαναν περιοδεία με τους Maserati.

Μετά το (επηρεασμένο από το έργο του Carl Sagan) ‘Cosmos’ του 2006 (με τίτλους κομματιών όπως ‘Orion’ και ‘Cassiopeia’), κυκλοφόρησαν το ‘Surface to Air’, που περιέχει τα εξαιρετικά ‘Legacy’ και ‘Digitalis’. Ο ήχος τους είναι γεμάτος από synths, φέρνει στο νου τους πρώτους δίσκους των Genesis και το AM rock των ‘80s. Στο site τους δίνουν αρκετά sound clips: orion, sequence 2, twilight sentinel. Ένοχη απόλαυση.



zombi.us



[*αέρα πατέρα]

Ο Μέγας Αναβολικός

Οι αθλητικές εφημερίδες στην Ελλάδα ανήκουν σε ένα δικό τους σύμπαν: σουρεαλιστικό, φαντασιακό, καφενειακού τύπου, αλλά πάντα με μια εσάνς «ανήκομεν εις την Δύσιν»- όσο μπορεί αυτό να στηρίζεται στην προφορά του Αλέξη Σπυρόπουλου. Σαν φραπουτσίνο στο καφενείο ‘Ο Έλατος’. Συγκοινωνούντα δοχεία με τον πολιτικό τύπο, αλλά κάπου εκεί στην ένωση, ένα σωληνάκι τροφοδοτεί το αθλητικό κομμάτι με δόσεις Tales from the Crypt, New York Post και Twilight Zone μαζί.



Διαβάζω σήμερα στο πρωτοσέλιδο του ‘Φωτός’, κατά την άφιξη στο αεροδρόμιο του νέου σέντερ του Ολυμπιακού: «ΤΖΑΚΣΟΝ: ΟΛΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΘΡΥΛΟ!».
Φαντάζομαι τον δίμετρο Αμερικανό με το που πατά το πόδι του στην Ελλάδα, στο πρώτο μικρόφωνο που του κολλάνε στο πρόσωπο να δηλώνει: «Ola gia ton Trilo!». Η θυσία στην ομάδα δε γνωρίζει σύνορα.





Σημερινός ‘Φίλαθλος’, Ηλίας Μπαζίνας / Χωρίς παρωπίδες (η ορθογραφία, του άρθρου):

«Διαβάζω πως η Μάριον Τζόουνς κλήθηκε να δώσει πίσω τα χρυσά μετάλλια μετά από κάποια «δίκη», στην οποία «ωμολόγησε» ότι ήταν ένοχη χρήσης απαγορευμένων ουσιών. Γεγονός για το οποίο ζήτησε συγγνώμη από το φίλαθλο κόσμο. ΚΑΚΩΣ! Ο «φίλαθλος κόσμος» χρωστάει να ζητήση συγγνώμη από τη Τζόουνς και τα άλλα, αμέτρητα, θύματα του ΨΕΥΤΟΑΘΛΗΤΙΣΜΟΥ!»

Η Μάριον Τζόουνς λόγω ντοπαρίσματος τιμωρείται με αποκλεισμό, χάνει τα μετάλλιά της, από τα οποία ένα πιθανόν να καταλήξει στα χέρια της Κατερίνας Θάνου (ως δεύτερης σε τελικό). Αν αυτό το γεγονός από μόνο του δεν είναι σενάριο κωμωδίας, δεν ξέρω τι είναι. Τι κρίμα που η Κατερίνα θα χάσει μια τέτοια τιμή εξαιτίας ενός αδέξιου οδηγού μοτοσικλέτας.

κόμικ ντον

Liberté

égalité

fraternité

..loyauté?

untrue

O Kode9 παίρνει συνέντευξη από τον Burial:


It was a bit weird people hearing the first record because most of those tunes were made without me expecting them ever to be heard.
[..]


I want to do low key records so i got uneasy if there was attention. my tunes aren't for everyone but thats the point of it, it's for those people. But I still want people to like it, Im not some ice cold fretless bass playing psychopath.
[..]


the first [album] was quite a pissed off basic record, downcast. this one has more little bits of vocals glowing in it, flickering around and burning in the tune, messed with.
[..]

It's always been difficult for me to make tunes. i'd just sit or walk waiting for night to fall hoping i'd make something i liked. Or come back in and try to make the club echo in my head from going out[..]
I still made most of the tunes in the dead of the night, and when you do that you have to let the tune kind of hypnotize you otherwise you'll just fall asleep or play Playstation.
[..]

I can't get a singer or some session musician to come in and play or sing some dry song, so I've got to get people singing acapellas or just mates singing in their phones and re-cut up what they're saying. Sometimes I run out of a vocal and I have to re-cut up each word and make them sing a whole new verse, and you cant tell what they're saying. But I feel I can make them say certain lyrics.

I love the sound of 'girl next door' vocals. The way it used to be. Give me that any day over a really talented trained person that can actually sing. There used to be a girl who used to sing in the flat next door but I didn't have the guts to ask her. That would have been kind of awkward to ask.
[..]

Kode 9: Why don't you do gigs?

Burial: I'm not that kind of person who can step up. I just want to make tunes.

Kode 9: Why don't you want to do pictures?

Burial: Same reason. I like the old records, where you didn't know who made them and it didn't matter. You got into the tunes more. I don't want anyone knowing i do tunes.

Kode 9: Why is the album called Untrue?

Burial: When you are not acting like yourself . . .that's an everyday thing for everyone, but it can be a bit sinister . . .It's like the opposite of Unite.





Από εδώ.

O νέος δίσκος του Burial, ‘Untrue’ κυκλοφορεί στις 5 Νοεμβρίου από την Hyperdub. Απ’ό,τι βλέπω στο tracklist δεν περιέχει ούτε το ‘Unite’, ούτε το ‘Stairwell’- το τελευταίο θα βγει ως 12” ‘Stairwell’/‘Feral Witchchild’ τον Φεβρουάριο του 2008.
Το εξώφυλλο είναι σχεδιασμένο από τον ίδιο τον Burial.

Κι ένα πιο παλιό track: Burial-Versus

χέδερ εντ κόκο

Φέτος επανέκαμψε το φαινόμενο «γυναίκα τραγουδοποιός» (πώς λέμε «γυναίκα με μούσια»-coming soon to a circus near you). Νέα άλμπουμ από Feist, Tori Amos, PJ Harvey (ιχχ), βάλε μέσα και την Colleen και την τρομερή Joy Denalane, καθώς και τα περσινά δισκάκια από Amy Winehouse και Bat for Lashes, κι η ζυγαριά γέρνει προς το θηλυκό. Ένιγουέιζ, τα παρακάτω mp3 είναι παραγγελιά, και τι να κάνεις αν στο ζητάνε..Από το ‘Storm’ του 2003, η Heather Nova (που είναι και κουκλάρα), σε ένα remix του Chris Coco.

heather nova-aquamarine (chris coco’s balearica mix)

Τον Chris Coco πάντα τον συμπαθούσα. Έγραφε την αγαπημένη στήλη ‘Downtempo’ στο βρετανικό περιοδικό Muzik μαζί με τον Phil Mison, ενώ στη συνέχεια έκανε στο bbc one μαζί με τον Rob da Bank την εκπομπή ‘The Blue Room’- πλέον στο bbc ο Rob da Bank παίζει μόνος του. Μαζί κυκλοφόρησαν και τη συλλογή ‘Listen Again’. Παλιά κυκλοφορούσε δίσκους ως Coco Steel & Lovebomb, τους θυμάμαι από κάτι συλλογές ‘Trance Europe Express’. Σόλο έχει κυκλοφορήσει το ‘Next Wave’ στην Distinct’ive Records, αλλά και το ‘Remasterpiece’ με τον Sacha Puttnam.
Το original της Heather Nova, εδώ:

heather nova-aquamarine

tejút

Στο πιο μέτριο ίσως φεστιβάλ των τελευταίων ετών (το είχα συνειδητοποιήσει από την πρώτη στιγμή βλέποντας το πρόγραμμα), έκπληξη δεν βρήκα: οι καλές ταινίες στις ‘Νύχτες Πρεμιέρας’ ήταν από τα γνωστά ονόματα. Αν κρατούσα ένα μόνο φιλμ στη μνήμη μου, δε θα ήταν το συγκινητικό ‘Le Scaphandre et le Papillon’, ή το παιχνιδιάρικο ‘Hallam Foe’- ούτε καν το ‘Atonement’ ή το ρεαλιστικότατο ‘This Is England’. Αλλά ένα φιλμ που στους πολλούς πιθανόν δεν άρεσε (υπήρχε και κόσμος που αποχωρούσε κατά τη διάρκεια), αλλά εμένα με μαγνήτισε κανονικά. Ο γαλαξίας του Benedek Fliegauf, το ‘Tejút’ (το ‘milky way’ στα ουγγρικά), είναι η τελειότερη απεικόνιση στην οθόνη ενός ambient δίσκου: 10 σεκάνς χωρίς διάλογο, με την κάμερα στατική να αναπτύσσει ιστορίες μπροστά στα μάτια σου. Μόνοι ήχοι αυτοί του περιβάλλοντος: ό,τι δεν ολοκλήρωσε ο Roy Andersson στο ‘You, the Living’, ή πώς θα σκηνοθετούσε ο Brian Eno τον (καμένο πλέον) David Lynch. Ελπίζω να βγει κανονικά στις αίθουσες.