tejút

Στο πιο μέτριο ίσως φεστιβάλ των τελευταίων ετών (το είχα συνειδητοποιήσει από την πρώτη στιγμή βλέποντας το πρόγραμμα), έκπληξη δεν βρήκα: οι καλές ταινίες στις ‘Νύχτες Πρεμιέρας’ ήταν από τα γνωστά ονόματα. Αν κρατούσα ένα μόνο φιλμ στη μνήμη μου, δε θα ήταν το συγκινητικό ‘Le Scaphandre et le Papillon’, ή το παιχνιδιάρικο ‘Hallam Foe’- ούτε καν το ‘Atonement’ ή το ρεαλιστικότατο ‘This Is England’. Αλλά ένα φιλμ που στους πολλούς πιθανόν δεν άρεσε (υπήρχε και κόσμος που αποχωρούσε κατά τη διάρκεια), αλλά εμένα με μαγνήτισε κανονικά. Ο γαλαξίας του Benedek Fliegauf, το ‘Tejút’ (το ‘milky way’ στα ουγγρικά), είναι η τελειότερη απεικόνιση στην οθόνη ενός ambient δίσκου: 10 σεκάνς χωρίς διάλογο, με την κάμερα στατική να αναπτύσσει ιστορίες μπροστά στα μάτια σου. Μόνοι ήχοι αυτοί του περιβάλλοντος: ό,τι δεν ολοκλήρωσε ο Roy Andersson στο ‘You, the Living’, ή πώς θα σκηνοθετούσε ο Brian Eno τον (καμένο πλέον) David Lynch. Ελπίζω να βγει κανονικά στις αίθουσες.