machinebox

The Machine from mudlevel on Vimeo.

The Box from mudlevel on Vimeo.

Rick’n’Roll

Γιατί ήταν τόσο συκοφαντημένοι οι Stock Aitken Waterman; Ποτέ δεν το κατάλαβα.
Αυτό εδώ το κλιπ με τα τρομερά captions/info είναι όλα τα λεφτά. Ο Rick Astley έχει πάρει και βραβείο από το MTV για «καλύτερο act ever», κι είναι υπεύθυνος για το φαινόμενο Rick’n’Roll.

In September 2008, Rick was nominated for the 'Best Act Ever' award at the MTV Europe Music Awards[3] The push to make Astley the winner of the award continued after the announcement, as well as efforts to encourage MTV to personally invite Astley to the awards ceremony.[8] On October 10, Astley's website confirmed that an invitation to the awards had been received.[9] On November 7th, following a massive internet campaign by fans, Rick won the award in Liverpool, but was not there in person to receive it. Perez Hilton collected the prize on his behalf.[10]

(wiki)

Anyway, αρκετά με τα χαζά του δικτύου, εδώ είναι το νέο άλμπουμ του Burial: rapidshare

απόψε

the sight below

Εδώ και τρεις μέρες (σαν σάουντρακ μπορείς να το πεις των γκρίζων ημερών πριν τις χαζές Απόκριες) ακούω συνέχεια το άλμπουμ του μυστηριώδη The Sight Below. Περίεργος ήχος για μια εταιρεία σαν την Ghostly International- η ίδια παρομοιάζει τη μουσική του με αυτή του William Basinski, αν και το όλο εγχείρημα θυμίζει προσπάθειες των My Bloody Valentine να παίξουν ambient techno (στην παράδοση του Wolfgang Voigt). Το ‘Glider’ βαδίζει στα βήματα του EP ‘No Place For Us’, το οποίο η Ghostly δίνει δωρεάν (.zip).


Και σαν απόλυτο ταίριασμα (το yang του yin) ήρθε κι ο νέος δίσκος του Tim Hecker, για να συμπληρώσει το σχέδιο. Το ‘An Imaginary Country’ είναι το ίδιο υπνωτικό, ίσως λιγότερο μελαγχολικό απ’το ‘Glider’. Αν βάλεις τα δύο άλμπουμ να παίζουν το ένα μετά το άλλο, υπάρχει φυσική συνέχεια. Ίσως ο καλύτερος δίσκος του Hecker.
An Imaginary Country

die, richard dawkins, die

Οι μέρες μας είναι μετρημένες. Το έφτιαξα με αυτό.

stoned autopilot

got to be there Σε όσους αρέσει να διαβάζουν για μουσική (εκτός απ’το να ακούνε): ένα πολύ ενδιαφέρον ποστ από το μπλογκ Bass and Superstructure (το οποίο μπορεί να είναι ώρες ώρες υπερεκλεκτικό αλλά είναι εξίσου to the point), στο οποίο γίνεται κι αναφορά στην εξόφθαλμη ομοιότητα του ‘My Girls’ των Animal Collective με το ‘Your Love’ του Frankie Knuckles.

ben Kirk Degiorgio’s ‘It’s Raining Tunes’: How would you feel about a scenario where every single piece of music ever made, was made available for streaming from a cloud at MP3 quality with the option to download?

music & me Οι Beastie Boys γιορτάζουν τα 20 χρόνια από την κυκλοφορία του ‘Paul’s Boutique’, που εκτόξευσε τη χρήση samples στην toomuchsphere. Ενδιαφέρον έχει το audio commentary για το άλμπουμ, με τα σχόλια της μπάντας- το κατεβάζεις εδώ. Στο site έχει κι ένα old school παιχνίδι ping pong.

forever, michael Μιλώντας για samples, πολύ καλή είναι η έκδοση με τα κομμάτια που «έκλεψαν» στη διάρκεια της καριέρας τους οι Massive Attack ‘Protected Massive Samples’. Όλα στο ίδιο σημείο γυρίζουν.

off the wall Τα φετινά remix (pass: nodata.tv) στο ‘Tessio’ του Luomo δεν προσφέρουν τίποτα το συγκλονιστικό. Μάλλον επιβεβαιώνουν την άποψή μου ότι το original είναι από τα καλύτερα vocal house κομμάτια ever.

thriller Ένα μικρό, χαζό mime quiz, από το Quietus.

bad Συμπάθειες: Nite Jewel, Datahata (ό,τι πιο κοντά στον ήχο του Gerard Donald άκουσα πρόσφατα), Miwon (το ‘A to B’ είναι από τα πολύ καλά ambient των τελευταίων μηνών). Και τρία ωραία mix από το bodytonicmusic: Metro Area, Shed, Luciano.

dangerous Επαναληπτικά μαθήματα: Donny Hathaway-‘Everything Is Everything’ (η πιο αδικημένη soul φωνή), Marvin Gaye-‘Here My Dear’. Λίγα πράγματα γράφτηκαν για τον θάνατο του John Martyn στα ελληνικά μέσα. Και νόμιζα ότι η φολκ ήταν της μοδός, του πούστη..

invincible Μια πολύ καλή διασκευή στο ‘Can’t Tell Me Nothing’ του Kanye West, από τους Francis and the Lights.

pic: mike garlington

silent.

Richard Misrach: 01, 02

undead

Δεν ξέρω ποια άλλα «ροκ» (βάλε όσα εισαγωγικά θες) σχήματα θα’θελα να δω live αυτή τη στιγμή, το σίγουρο είναι ένα: οι Αμερικανοί Zombi. Έχω ξαναγράψει γι’αυτούς, και τον τελευταίο καιρό έχω πάθει ψύχωση να συλλέγω ό,τι έχουν κυκλοφορήσει. Μαζί και κάθε κυκλοφορία του (ενός από τους δύο) Steve Moore, από το πρόσφατο σχεδόν-drone ‘Vaalbara’, στο πιο ambient ‘Demo 2003’. Είναι αυτή η περίεργη μίξη που καταφέρνουν, που θυμίζει John Carpenter και Giorgio Moroder, Trans Am και Goblin, sludge και italo disco.
Φέτος επιστρέφουν με το ‘Spirit Animal’, σε πιο spacey διαστάσεις. Το εξώφυλλο μου θυμίζει παραλλαγή της φράσης «ο ελέφαντας στο δωμάτιο»..
Ποιος τους φέρνει Ελλάδα;

the human shape

Emil Alzamora (b. Lima, Peru, 1975)

Η αβάσταχτη ελαφρότητα του πίνε

Μπορεί να είναι σκληρό, αλλά το ξημέρωμα ενός καλύτερου κόσμου και μιας δίκαιης κοινωνίας με όλους τους ανθρώπους ίσους, δεν το έζησε η ανθρωπότητα επειδή είναι, πιθανόν, αντίθετο με τη φύση των ανθρώπων... Γιατί η ίδια η φύση του ανθρώπου κουβαλάει μέσα της το «καλό» και το «κακό», το «δίκιο» και το «άδικο» σε αντίθεση με το απόλυτο καλό του σοσιαλισμού. Να οι λόγοι αποτυχίας των σοσιαλιστικών ιδανικών και των πρωτόγνωρων- στην ανθρώπινη σκέψη- θεωρητικών έργων των Ένγκελς και Μαρξ. Αντίθετα, ο καπιταλισμός φέρει ως θέση τη συνύπαρξη του «καλού-κακού» μέσα στην ίδια την ιδεολογία του. Γι΄ αυτό «πάει», εκφράζει πιο σφαιρικά την πολύπλοκη ανθρώπινη φύση. Άλλο θέμα αν ο καπιταλισμός ήταν, είναι και θα είναι στα χέρια των λίγων. Με τους πολλούς να παλεύουν, μάταια, να γίνουν σαν τους λίγους πλουτοκράτες... Αλλά, ο νόμος της ελεύθερης και άγριας αγοράς ειναι πιο κοντά στην ανθρώπινη φύση. Γι΄ αυτό και ο σοσιαλισμός αυτοκαταργήθηκε, ουσιαστικά. Δεν μπόρεσε, πολύ απλά, να βγει νικητής παλεύοντας να αλλάξει- έστω να «καλυτερεύσει»- την ίδια τη φύση του ανθρώπου για τον οποίον οραματιζόταν το ιδανικό αύριο...

Όχι, το απόσπασμα δεν είναι από λογύδριο της Αλέκας Παπαρήγα. Ούτε από δηλώσεις του Αλέξη Τσίπρα για τα έργα Βωβού. Ούτε έστω, από άρθρο του Παντελή Μπουκάλα.
Θα μπορούσα να το βάλω ως κουίζ, αλλά είναι τέτοια η απήχηση του «μετρ», που λες, κομμάτια να γίνει. Από την κριτική των ‘Νέων’ για την τελευταία ταινία του Θόδωρου Αγγελόπουλου λοιπόν. Και δεν είναι καν Δανίκας..

Nazi Tarantino

mashed in plastic

O David Lynch εκτός από τις περίεργες εικόνες, έχει βρει στο πρόσωπο του Angelo Badalamenti τον εξίσου παράξενο μουσικό εταίρο.


Το ‘Mashed In Plastic’ μπερδεύει τη μουσική από τις ταινίες του Lynch, με ποπ/ροκ/whatever ακούσματα. Ξέχνα ό,τι ήξερες για τα mashups.


Το ‘Llorando’ μπλέκεται με τον Burial και τον Chopin, οι AC/DC με τους Dead Can Dance, και ο Badalamenti με τον Roni Size, τους Smashing Pumpkins και τη Leona Lewis.


Έχει και bonus tracks (με DJ Shadow και Marvin Gaye). Εκεί θα κατεβάσεις και όλο το artwork.

Download (.zip)
Strange, isn’t it?

it’s too many

un Δεν ήμουν ποτέ φαν των 2manydjs. Ανήκουν σε μια κατηγορία μουσικής που έχει κατά το ήμισυ εκφυλιστεί, και παράγει τόνους σαβούρας. Αλλά η πρόσφατη εκπομπή τους στο BBC Radio One, είναι πολύ καλή. Ο λόγος; Διότι στην πρώτη ώρα της εκπομπής κάνουν ένα mix με 420(!) εισαγωγές τραγουδιών. Το (γιγαντιαίο) tracklist εδώ, κι εδώ το κατεβάζεις (via audioporncentral).

deux Ο Jeff Mills είναι εξώφυλλο στο Wire. Ελπίζω να μην τον ανακαλύψουν πάλι διάφοροι εξαιτίας αυτού.. Η συνέντευξη είναι 20 σελίδες, δεν είναι μόνο για μουσική, και την διαβάζεις ολόκληρη στο site του Wire.

trois Αν αυτό δεν είναι το καλύτερο μουσικό παιχνίδι ever, δεν ξέρω ποιο είναι.

quatre Όπως πολύ σωστά λέει ο Simon Reynolds, το παρακάτω εξώφυλλο (οι Kraftwerk ως Robert Johnson) είναι μεγαλοφυές. Επίσης, υπάρχει ένα κλαμπ στη Γερμανία με το όνομα Robert-Johnson.

she’s alright, still.

Φόρεστ Μπάτον

Εντάξει, καταλαβαίνω όλους αυτούς που είδαν στο ‘Benjamin Button’ ένα σχεδόν τρίωρο, βαρετό κι απόλυτα μέινστριμ φιλμάκι. Όπως κι αυτούς που το κατηγόρησαν για «αμερικανιά», κόπια του ‘Forrest Gump’ (είναι και το γνωστό κλιπάκι που κυκλοφορεί τελευταία). Ή όσους βρήκαν τον ‘Button’ την πιο clean cut ταινία του Fincher.

Αλλά, για μια στιγμή, γιατί είναι κακό να συγκρίνεται μια ταινία με το ‘Forrest Gump’; Και γιατί θα πρέπει (επειδή έχεις κάνει το ‘Se7en’ και το ‘Fight Club’) κάθε φιλμ σου να τρέχει σε ρυθμούς MTV και το τέλος να’ναι πάντα αναπάντεχο; Έχουμε συνηθίσει να κρίνουμε (με κριτήρια σινεκριτικού..) κάθε ταινία ως σπουδαία, μόνο αν είναι «βρώμικη», μόνο αν μιλάει για τη ζωή μέσα από το underground, από παράξενα φίλτρα και «ψαγμένο» σάουντρακ. Αν έχει λάμψη μέσα της, είναι «γκλαμουριά». Αν έχει μουσική απλή και όμορφη, είναι «ζαχαρωμένη».

Εγώ στο ‘Button’ δεν έμεινα στα εφέ και τα φλάσμπακ. Ούτε στον (βαρετότατο) Brad Pitt και τη ζορισμένη συγκίνηση. Για μένα η ταινία ήταν η σκηνή στον κήπο με την Blanchett να χορεύει, και την τζαζ να ακούγεται σαν κύμα που σκάει από μακριά. Το γαλακτερό φως του πρωϊνού (που το απέδωσε έξοχα). Η μουσική του Alexandre Desplat. Το Μουρμάνσκ και ο ήλιος πάνω από τα ερείπια του πολέμου στη θάλασσα. Και άλλες μικρές χαζολεπτομέρειες. I’m too naïve, I guess..


Ο Fincher έχει βάλει σκοπό πάντως να γίνει ο νέος Kubrick: έχει γυρίσει θρίλερ με σαλεμένους ήρωες (‘Se7en’-‘Shining’), επιστημονική φαντασία (‘Alien 3’-‘2001’), μεταφορά κλασικού βιβλίου σε ιστορικό πλαίσιο (‘Benjamin Button’-‘Barry Lyndon’), αστυνομικό θρίλερ μετά ληστείας (‘Panic Room’-‘The Killing’), μεταφορά βιβλίου/αλληγορία πάνω στην κοινωνική διαφθορά και τη βία (‘Fight Club’-‘A Clockwork Orange’). Τι μένει; Μια πολεμική ταινία και μια για την παρακμή των ανθρωπίνων σχέσεων..

we’ll always have

Friendly Fires-Paris (Aeroplane remix)

pic: randy reitz

ρισπέκ’

the harsh truth of the camera eye

Ωραία, τι δήλωση θέλει να μας κάνει ο Morrissey με αυτό; Ότι αυτός κι η μπάντα του είναι cool; Ότι όλοι είναι ελευθεριακών ηθών; Ότι παντού έχουν τη μουσική; Ή ότι μας έχει πηδήξει τελείως με τους τελευταίους του δίσκους;

Αλλά τι να πεις για Βρετανούς, αν η φωτό ήταν ελληνικού alternative γκρουπ, αντί για δισκάκια θα είχε κάτι βινύλια ΝΑΑΑ (με το συμπάθειο).

Ανατέμνοντας τον χαμένο χρόνο

Το θέμα των blogs είναι πονεμένη υπόθεση. Τα blogs είναι ιδανικά όταν κάποιοι άνθρωποι θέλουν να μοιραστούν τις απόψεις τους με το κοινό. Γράφουν, γράφεις, ξαναγράφουν, γράφουν και άλλοι και αν αυτοί που έγραφαν είχαν κάτι να πουν, έχει καλώς. Αν δεν είχαν junk in, junk out, που λένε και στα κομπιούτερ.

Το μεγαλύτερο κομμάτι του internet μου θυμίζει τα παλιά περιοδικά ποικίλης ύλης. Τον «Θησαυρό», το «Ρομάντσο», τον «Θεατή» και τα ανάλογα. Ανοιγες την πρώτη σελίδα και μέχρι να φτάσεις στην τελευταία είχες διαβάσει από το πώς να κυνηγάς τίγρεις στις Ινδίες μέχρι το πώς να θεραπεύσεις τις τριχομονάδες. Ολα με ευφάνταστες υπογραφές. Γκάρι Μπέικ (για τις τίγρεις). Δόκτωρ Λίνα (για τις τριχομονάδες). Γιατί όμως κάθε φορά είχες την εντύπωση ότι αν έβαζες τη Λίνα να γράφει για τίγρεις και τον Μπέικ για τριχομονάδες, δεν θα άλλαζε τίποτα; Γιατί το πιθανότερο είναι ότι ο δόκτωρ, ο Μπέικ (και για να μην πω και ο τίγρης) ήταν το ίδιο πρόσωπο. [+]

Στη φωτό, «μέσοι μπλόγκερς» πανηγυρίζουν για την αλλαγή του dashboard του blogspot.com

just ask the lonely

Mr.Scruff (Bios, 13/2)
Fabio (Bios, 20/2)
Lindstrøm (Bios, 27/2)
Moodymann (Bios, 14/3)
Omar-S (Bios, 3/4)
Neil Landstrumm & Distance (Bios, 4/4)
Holy Ghost (Bios, 10/4)

ΟΚ, ο Omar-S δεν είναι κι ο πιο «εύκολος» άνθρωπος του κόσμου (όπως θα καταλαβαίνεις κι από την ταπεινή non-material φωτό). Αλλά κάνει την πιο ενδιαφέρουσα house του πλανήτη σήμερα. Αυτός, κι η FXHE του. Στα ίδια στάνταρντς κι ο Kenny Dixon Jr., a.k.a. Moodymann. Και μαζί μ’αυτούς, κάποιος ωκεανούς πιο κει ο Lindstrøm (και το φιλαράκι του Prins Thomas, 27/2 στο Yoga Bala). Όλα αυτά είναι ωραία για τα μίζερα ελληνικά συναυλιακά δεδομένα. Αν φυσικά το «εναλλακτικό» μας Bios το αντέξει..
O Daddy G που ήταν να παίξει αύριο, ακυρώθηκε (λόγω χιονοπτώσεων στο UK..)

Το ψυγείο-ψυγείο

«Σας ικετεύω. Βγάλτε αμέσως τις εργάτριες από τα ψυγεία, γιατί θα πεθάνουν από το κρύο. Οι υπάλληλοι της Επιθεώρησης Εργασίας έφυγαν». Με τις παραπάνω φράσεις ο πρόεδρος του Εργατοϋπαλληλικού Κέντρου Νάουσας Ημαθίας Θανάσης Τσίτσης επικοινώνησε τηλεφωνικά με τους ιδιοκτήτες κονσερβοποιίας και τους απηύθυνε έκκληση να «απελευθερώσουν» τις ανασφάλιστες εργάτριες από τα ψυγεία-θαλάμους, όπου τις είχαν κρύψει για να αποφύγουν τις συνέπειες του ελέγχου!
[..]

Όπως αποκάλυψε στα «ΝΕΑ» ο κ. Τσίτσης, την ώρα που πραγματοποιούνταν ο έλεγχος ορισμένες από τις υπαλλήλους, που απασχολούνται νόμιμα, με αγωνία ζωγραφισμένη στο πρόσωπο και κοιτάζοντάς τους στα μάτια τούς έδωσαν να καταλάβουν ότι μέσα στα ψυγεία είχαν κρυφτεί κάποιες εργάτριες. «Δεν αποκάλυψα στους υπαλλήλους της Επιθεώρησης Εργασίας αυτό που συνέβαινε, γιατί είναι σίγουρο ότι αν έβγαιναν από τα ψυγεία θα έχαναν τη δουλειά τους. Όταν βγήκαμε από το εργοστάσιο πήρα αμέσως τηλέφωνο τους εργοδότες, τους ενημέρωσα ότι ο κίνδυνος πέρασε και τους ζήτησα να βγάλουν αμέσως τις γυναίκες από τα ψυγεία», είπε ο κ. Τσίτσης.

[via]

Σιγά τα νέα θα μου πεις, λες και δεν είναι γνωστό. Ο εργατικός μεσαίωνας ισχύει εδώ και δεκαετίες, δεν χρειάζεται να έχεις δουλέψει παραγωγή για να το ζήσεις εσύ ο ίδιος. Απ’τη γενιά του “no future” και μετά, το ρολόι μετράει ανάποδα.

ο τίτλος, από ένα πάλαι ποτέ ελληνικό γκρουπ (απ’τα γιάννενα)
pic: peter andrews

February’s deviations

Junior Boys-Begone Dull Care [Domino]
Yagya-Rigning [Sending Orbs]
John Frusciante-The Empyrean [Adrenaline]
Moodymann-Det.riot ’67 [KDJ]
Robert Henke-Atom, Document [Imbalance]
Zombi/Maserati-Split EP [Temporary Residence]
Dan Lissvik-7 Trx+Intermission [Information]
Intrusion-The Seduction of Silence [echospace]
Robin Guthrie-3:19 OST [Darla]
Max Richter-Waltz With Bashir OST [EMI]
Anton Zap-Pepper Exchange Vol.2 EP [Quintessentials]
Hudson Mohawke-Polyfolk Dance [Warp]