Φόρεστ Μπάτον

Εντάξει, καταλαβαίνω όλους αυτούς που είδαν στο ‘Benjamin Button’ ένα σχεδόν τρίωρο, βαρετό κι απόλυτα μέινστριμ φιλμάκι. Όπως κι αυτούς που το κατηγόρησαν για «αμερικανιά», κόπια του ‘Forrest Gump’ (είναι και το γνωστό κλιπάκι που κυκλοφορεί τελευταία). Ή όσους βρήκαν τον ‘Button’ την πιο clean cut ταινία του Fincher.

Αλλά, για μια στιγμή, γιατί είναι κακό να συγκρίνεται μια ταινία με το ‘Forrest Gump’; Και γιατί θα πρέπει (επειδή έχεις κάνει το ‘Se7en’ και το ‘Fight Club’) κάθε φιλμ σου να τρέχει σε ρυθμούς MTV και το τέλος να’ναι πάντα αναπάντεχο; Έχουμε συνηθίσει να κρίνουμε (με κριτήρια σινεκριτικού..) κάθε ταινία ως σπουδαία, μόνο αν είναι «βρώμικη», μόνο αν μιλάει για τη ζωή μέσα από το underground, από παράξενα φίλτρα και «ψαγμένο» σάουντρακ. Αν έχει λάμψη μέσα της, είναι «γκλαμουριά». Αν έχει μουσική απλή και όμορφη, είναι «ζαχαρωμένη».

Εγώ στο ‘Button’ δεν έμεινα στα εφέ και τα φλάσμπακ. Ούτε στον (βαρετότατο) Brad Pitt και τη ζορισμένη συγκίνηση. Για μένα η ταινία ήταν η σκηνή στον κήπο με την Blanchett να χορεύει, και την τζαζ να ακούγεται σαν κύμα που σκάει από μακριά. Το γαλακτερό φως του πρωϊνού (που το απέδωσε έξοχα). Η μουσική του Alexandre Desplat. Το Μουρμάνσκ και ο ήλιος πάνω από τα ερείπια του πολέμου στη θάλασσα. Και άλλες μικρές χαζολεπτομέρειες. I’m too naïve, I guess..


Ο Fincher έχει βάλει σκοπό πάντως να γίνει ο νέος Kubrick: έχει γυρίσει θρίλερ με σαλεμένους ήρωες (‘Se7en’-‘Shining’), επιστημονική φαντασία (‘Alien 3’-‘2001’), μεταφορά κλασικού βιβλίου σε ιστορικό πλαίσιο (‘Benjamin Button’-‘Barry Lyndon’), αστυνομικό θρίλερ μετά ληστείας (‘Panic Room’-‘The Killing’), μεταφορά βιβλίου/αλληγορία πάνω στην κοινωνική διαφθορά και τη βία (‘Fight Club’-‘A Clockwork Orange’). Τι μένει; Μια πολεμική ταινία και μια για την παρακμή των ανθρωπίνων σχέσεων..