και του χρόνου σπίτια σας

Ebony Bones

Ebony Bones

Egotrya

Τι έμεινε: οι υπέροχοι Jazzanova (που οι πιο πολλοί τους σνόμπαραν) ● η Florence (ως παρουσία) ● τα παραπανίσια κιλά του Jeremy Greenspan (κι η πολύ ωραία φωνή του) ● η ανυπαρξία τυπωμένων προγραμμάτων, και τις 3 μέρες ● ο πολύ καλός ήχος σε όλες τις σκηνές (εξαιρείται το D7) ● ο όμορφος κόσμος (αν εξαιρέσω κάτι άσχετους που είδαν φως και μπήκαν Σάββατο ξημερώματα μετά το «ποτάκι» στο Γκάζι) ● οι παππούδες Egotrya (ο μπαρμπα-Beppe Loda κι ο Francesco Boscolo, με πορτοφόλι με αλυσίδα και cult μπλουζάκι ‘Born to be free’) ●

YOU

3 Chairs

Mathew Jonson

η πιο ευχάριστη έκπληξη (Friendly Fires) κι η μεγαλύτερη απογοήτευση (A Mountain Of One) ● αν κριτήριο ήταν το πόσο θόρυβο κάνεις για να αποδειχτείς σπουδαίος, τότε οι καλύτερες εμφανίσεις θα ήταν του Squarepusher και του Bug ● έλα όμως που ο Squarepusher αναλώθηκε σε ένα αχρείαστο drum’n’bass παραλήρημα που δεν οδηγούσε πουθενά ● ο δε Bug, γέμισε τόση φασαρία τον Παλαμά, όσο ποτέ άλλοτε- απ’τα ηχεία έβγαινε μια πηχτή μάζα θορύβου, στα οποία ο “rapper” του δε σταμάτησε να μιλάει (τι έλεγε άραγε; Στο τριακοστό “make some noise” αποχώρησα) ● η Tangerine Dream-like ταξιδιάρικη μουσική των YOU ●

Caribou

o Caribou περιμένει να βγει, ο Bug νανουρίζει κόσμο

Hudson Mohawke

η διεκπαιρεωτική και μόνο εμφάνιση του Fennesz (είχε φανεί το πράγμα από το ‘Black Sea’) ● όλο το σετ του Theo Parrish ● αβάσταχτη μελαγχολία Κυριακή βράδυ στο Μπενάκη: λίγος κόσμος, παλιά μουσική, ένα παράξενο αεράκι ● στον Mulatu βαρέθηκα λίγο, η Ebony Bones πολύ αυγό κι ομελέτα τίποτα, ξεπερασμένοι οι Cluster (τον πήρα λιγάκι στο αμφιθέατρο) ● ο Hudson Mohawke, που μπόρεσε και πέρασε στην Τεχνόπολη χωρίς να δείξει ταυτότητα

The Bug

Junior Boys

Mulatu Astatke εις διπλούν

δυστυχώς έχασα το μοναδικό ελληνικό όνομα που ήθελα πολύ να δω, τον Biomass ● χάλια μαύρα οι New Young Pony Club, αστείες επιλογές οι Aeroplane, ανυπόφορα ομοιόμορφη η μουσική του Mathew Jonson (και τι τουπέ..) ● ο Marcellus Pittman γκολ τελείως να βολτάρει το Σάββατο με τον Rick Wilhite με βινύλια Cobblestone Jazz στο χέρι ●

The Teenagers

A Mountain Of One

Matthew Herbert

o Evripidis με έκανε και έσπασα το ρεκόρ παραμονής μου στο Αμφιθέατρο: ζήτημα να άντεξα αυτό το πράγμα 5-10’ ● οι Schaltkreiss Wassermann μήπως μπερδεύτηκαν και ήρθαν synch αντί για το φεστιβάλ της Σαμοθράκης; ● του χρόνου προβλέπω headliners στο synch τους Sonic Youth, όπως πάει το πράγμα..

Matthew Herbert ii

Theo Parrish