ipoddataloaded050609
Laurent Garnier-Tales of a Cleptomaniac (σαλάτα)
Nathan Fake-Hard Islands (αφόρητο στην πρώτη ακρόαση)
LTJ Bukem-FabricLive 46 (summer breeze)
Monolake-Atlas/Titan (ψήγματα dubstep ή είναι ιδέα μου;)
Sunn O)))-Monoliths & Dimensions (βαρέθηκα)
J Dilla-Jay Stay Paid (όχι απ’τα καλύτερά του, αν και τα τελευταία tracks είναι killers)
Scanner-Rockets Unto the Edges of Edges (απρόσμενα ωραίο, απ’τα καλύτερα του είδους φέτος)
Clark-Totems Flare (τα μισά κομμάτια είναι χάλια μαύρα, το σώζει η τριάδα ‘Absence’-‘Growls Garden’-‘Suns Of Temper’)
10 20-10 20 (IDM meets dubstep-δεν είναι όσο βαρετό ακούγεται, το κάθε άλλο)
Kuniyuki-Remixed Vol.4 (i love this guy)
DJ Springles-Midtown 120 Blues (o Terre Thaemlitz παίζει house- deep and lovely)
Faze Action-Stratus Energy (disco biscuit)
[pic]
posted by schottkey at 15:37
6 Comments:
ποσο πολυ διαφωνω για clark! σου συνιστω να μην το παρατησεις με τη πρωτη.
το 10-20 τελικα εχει εξελιχθει σε πολυ αγαπημενο μου για φετος και δεν το περιμενα μετα τις πρωτες ακροασεις..dj sprinkles επισης πολυ αγαπημενο
Το 10-20 το είχα αφήσει στην άκρη, κάτι με απωθούσε να το ακούσω. Τελικά είναι ωραίο, αρκετά «πυκνό» ηχητικά.
DJ Sprinkles μεγάλη έκπληξη, δεν το περίμενα, ειδικά μετά από εκείνο το “live” στο synch πέρσι.
Για τον Clark διαφωνώ οριζοντίως, καθέτως και διαγωνίως. Αν θέλω να ακούσω τον Clark να προσπαθεί να μου το παίξει Zomby, θα προτιμήσω τον ίδιο τον Zomby ή έστω τον Joker ή τον Mohawke, κτλ.
Το ‘Body Riddle’ ήταν ωραίο άλμπουμ, κι όσα tracks ακολουθούν αυτή τη γραμμή (‘Growls Garden’) είναι πολύ καλά. Τα υπόλοιπα κομμάτια πώς να τα χαρακτηρίσω; Μου αρκεί αυτό που γράφει το Fact: “Zomby gloop-step and juddering Alkan-friendly electro-trance”(!) Thank you, but, no, thank you.
Πιο πολύ με στενοχωρεί για τη Warp, που κάποτε ήταν μια πρωτοπόρος εταιρεία, και πλέον σύρεται πίσω από τα trends..
να πω την αληθεια το (αμμεσο) Zomby connection με Clark εγω δεν το ακουω και το λεω αυτο ενω σχεδον εχω λιωσει οτι βγαζει ο Zomby και γενικα εχω μεγαλη επαφη με αυτο τον ηχο.γενικα το Totems Flare μου βγαζει εντελως διαφορετικα πραγματα σε σχεση με το Post hip hop-dubstep wonky whatever ηχο που εχουν οι καλλιτεχνες που αναφερεις.πιο πολυ μου θυμιζει το Bromst του Deacon,ας πουμε, απ'τα φετινα,σε μια πιο "harder" idm εκδοχη,ομως γενικα μου φαινεται σαν μια "λογικη" συνεχεια του Clark που προσπερναει το σκοταδι του Turming Dragon και το λυρισμο του Body Riddle και επεκτεινει τον ηχο του προς ολες τις κατευθυνσεις, εννοειται με καποιες διασπαρτες hip-urban επιρροες,χωρις να το λεω για κακο αυτο.οσο το ακουω τοσο περισσοτερο μ'αρεσει
Αν το πράγμα το προσεγγίσουμε από πλευράς γούστου και μόνο, φυσικά δεν τίθεται θέμα, είναι απόλυτα σεβαστή η άποψή σου ότι σ’αρέσει τόσο.
Αλλά γενικότερα, νομίζω ότι είναι εμφανέστατες οι επιρροές από bleep-hop, 8bit, wonky ή όπως τελικά θέλουμε να τον ονομάσουμε αυτόν τον ήχο. Τα μισά tracks είναι στο γνωστό ύφος του Clark, ενώ τα άλλα μισά είναι λες κι είναι τσόντες, εμβόλιμα από κάποιον άλλο!
Πολύ θα’θελα να ακολουθήσει τη γραμμή του ‘Growls Garden’ ή του ‘Herr Bar’ σ’αυτό το δίσκο, αλλά δυστυχώς έχει κάνει τον ήχο του τόσο βαρυφορτωμένο, τόσο υπερσυμπιεσμένο, που με εκνευρίζει. Δείχνει να θέλει να χωρέσει μέσα σε 5 λεπτά και τον Mr.Oizo, και τον Starkey, και τον Squarepusher, και κιθάρες και bleeps, και acid περάσματα και και..
Δεν είναι ο Clark που μ’αρέσει εν ολίγοις. Προτιμώ την cool ματιά του ‘Absence’ ή του ‘Growls Garden’, παρά αυτή τη σαλάτα ήχων που «τα σπάει μιλάμε..»
:)
θα συμφωνησω με αυτο που λες για την warp οτι συρεται πισω απο τα trends, οπως ειναι αυτη τη στιγμη τα bleep-hop/8bit/wonky και τα λοιπα. Αν και πολλοι θα πουν πως διανυει μια δευτερη 'χρυση΄ περιοδο, ο ηχος της εχει χασει το στιγμα εκεινο που τη καθιερωσε ως μια απο τις σημαντικοτερες ετικετες. Κυκλοφοριες σαν το περσινο dj mujava ή ολα αυτα τα experimental indie-dance τυπου battles μοιαζουν τοσο ψευτικα και δηθεν μπροστα στους δισκους που εκαναν τη εταιρια πραγματικα σπουδαια. Παρολα αυτα, θα περιμενω το box set για τα 20 χρονια, η κυκλοφορια του οποιου μολις ανακοινωθηκε. Δειχνει αρκετα ενδιαφερον.
Το clark δεν το εχω ακουσει, αλλα στο μυαλο μου τον ειχα παντα ως εναν φλυαρο και μετριο idm-ιζων παραγωγο. Το ριβιου του fact παντως στο τελος καταληγει να τον προτεινει το δισκο. Οχι οτι αυτο ειναι καποιο ασφαλες κριτηριο βεβαια.
Για να ξεκαθαρίσω τι εννοώ: η Warp ως εταιρεία έχει αλλάξει τελείως χαρακτήρα. Υπογράφει γκρουπ που δεν ταιριάζουν καν στο προφίλ της (Battles, Grizzly Bear κτλ.), άσχετα αν πολλά απ’αυτά είναι καλά, όπως τα προαναφερθέντα. Παλιά έβλεπες Warp κι ήξερες τι ύφος θα ακούσεις (όχι τι ήχο), ή ακόμα καλύτερα, άκουγες κάτι, και μάντευες πως μπορεί να ανήκει στη Warp. Ο σημερινός κατάλογός της είναι σαλάτα: και Tim Exile, και !!!, και Squarepusher, και Autechre, και Hudson Mohawke, και Maximo Park. Παλιά τουλάχιστον είχε τους Broadcast, που σαν ύφος ήταν πολύ κοντά στους Boards of Canada για παράδειγμα. Σήμερα;
Κατά τα άλλα, δεν έχω κανένα πρόβλημα με το wonky/8bit, το βρίσκω ευχάριστο ως ήχο κι έχει την πλάκα του (όχι ότι θα αλλάξει τη μουσική βέβαια). Για τον Clark ομοίως, ποτέ δεν θεώρησα πως υπήρξε μεγάλο όνομα, μου άρεσε το ‘Body Riddle’, κι ως εκεί. Για το φετινό του, το πιο ευγενικό που μπορώ να πω είναι: «άνισο».
Post a Comment
<< Home