here comes the tooth

Η καθιερωμένη επίσκεψή στον οδοντίατρό μου, μού επιφύλαξε ένα ολικό μούδιασμα 8 ωρών, με το μισό μου σαγόνι να έχει δεχτεί άπερκατ απ’τον Χόλιφιλντ και κροσέ απ’τον Τάισον. Τα χείλη μου τα ένιωθα σαν του Τρύφωνα Σαμαρά. Και δεν έφταναν τα 15cm της σύριγγας, με βρήκε ξώφαλτσα ο γιατρός στη γλώσσα, σε μια προσπάθεια ανεπιτυχούς piercing. Κοινώς, δεν ήμουν για φιλιά. Μετά από κάμποσα ml επινεφρίνης και ξυλοκαΐνης που έρρεαν άφθονα στα ούλα μου, άρχισα να σκέφτομαι ότι αυτή η τυπική νάρκωση, που με είχε παραλύσει κατά ένα ποσοστό, μπορεί να έχει τρομερή ισχύ πάνω σε έναν άνθρωπο. Μπορείς να ναρκώσεις κάποιον, και να τον κάνεις ό,τι θες. Ήδη, προσπαθώντας να φάω, δάγκωνα ανεπαίσθητα τα χείλη μου. Στην επόμενη επίσκεψη, σχεδόν επιζητούσα την ένεση. Με μιας σαδιστικής μορφής επιθυμία, να νιώσω το νέκρωμα μερικών αισθήσεων έστω και για λίγο. Σαν να ήθελα πραγματικά να αισθανθώ πόνο. Σε κάτι τέτοιες στιγμές σκέφτομαι τους ήρωες του David Cronenberg: τα τσιγάρα στο δέρμα του ‘Videodrome’, τα ενέσιμα καλώδια του ‘Existenz’, τα χειρουργικά εργαλεία του ‘Dead Ringers’. Πιθανόν να υπάρχει μια ανομολόγητη επιθυμία για πόνο μέσα μας, την οποία καταπιέζουμε. Ή να ήταν μια «ηδονή της στιγμής»- να βγεις έξω απ’το σώμα σου, μέσω του πόνου ή της νάρκωσης. Περίεργο όλο αυτό, ειδικά για κάποιον σαν εμένα, που απεχθάνεται το piercing και τη βία την προτιμάει graphic, με ποπ κορν κατά προτίμηση..


Earlier in the day he had remarked that pleasure was the absence of pain and that pleasure in morphine lies in the absence of the pain of withdrawal.
Από μια συνέντευξη του David Cronenberg με τον William Burroughs.
Ο τίτλος του ποστ, από ένα κομμάτι του 'Music for Babies', του Howie B.
Η φωτό, του Dmitri Gerasimov, απ’τη σειρά ‘Pain’.