tres fabre

Χτες βράδυ είδα στο Παλλάς το ‘Όργιο της Ανεκτικότητας’ του Jan Fabre.

Και τι είδα: Καναπέδες Chesterfield να παρουσιάζονται ως σεξουαλικό αντικείμενο και απόδειξη ισχύος. Κι ως επιβήτορες επίσης. Γυναίκες να γεννούν προϊόντα του σούπερ μάρκετ. Ρατσιστικά ανέκδοτα. Συνουσιασμό με μια καραμπίνα. 2 άνδρες και 2 γυναίκες σε διαγωνισμό μαλακίας. Σάτιρα του καταναλωτισμού και της «διαφορετικότητας». Το ‘Come Together’ των Beatles, με το come ως cum. Επιρροές από τον ‘Θυρωρό της Νύχτας’ της Λιλιάνας Καβάνι (εμφανέστατες), ‘Underground’ του Κουστουρίτσα, ‘Salo’ του Παζολίνι (αφανείς). Τη ‘Λίμνη των Κύκνων’ του Τσαϊκόφσκι με καροτσάκια του σούπερ μάρκετ. Υπαρξιακές ανησυχίες μέσω τέχνης. Dolce Gabbana, Louis Vuitton, Chanel, δονητές. Handjobs και fashion magazines. Ιησού με σταυρό ΙΚΕΑ.

Το περίμενα χειρότερο είναι η αλήθεια (υπήρχαν σημεία που μ’άρεσε πολύ), αν και η αποθέωση απ’το κοινό στο τέλος μου έμοιαζε απρόσμενη. Δε θα’θελα να δω κάτι ανάλογο από Έλληνα, ούτε καν να σκεφτώ πώς θα βγει κάτι τέτοιο. Περίμενα πολύ κόσμο να αποχωρήσει, αλλά μάλλον ήταν υποψιασμένοι και διαβασμένοι- ή πάλι «τιμούσαν τον καλλιτέχνη» (πώς αλλιώς, αν έχεις σκάσει το 70ευρο..).
Το σίγουρο είναι, (όπως λέγαμε και μετά την παράσταση), πως οι νέες παραστάσεις του Ρήγου και του Παπαϊωάννου θα έχουν πολύ καναπέ και καροτσάκι..

Ούτε χορός ούτε θέατρο, το ‘Όργιο’ θα μπορούσε με δυο λέξεις να χαρακτηριστεί Μαλακίας Εγκώμιον.