generators

Θα μπορούσε να είναι νέο track των Gescom, ή ο Ricardo Villalobos παιγμένος σε υψηλότερα bpm. Είθισται να λέμε «μπροστά από την εποχή του» για κάτι που μοιάζει ή ακούγεται πρωτοποριακό, αλλά στο 90% των περιπτώσεων το δείγμα καταλήγει στο κουτί με τα κλισέ. Αυτό το «χαμένο» κομμάτι της Delia Derbyshire που ανακαλύφθηκε πρόσφατα, δεν υπακούει στον κανόνα. Αν σκεφτείς πως ηχογραφήθηκε πάνω από τριάντα χρόνια πριν, άνετα το χαρακτηρίζεις “ahead of its time”.

Περισσότερα για την Delia Derbyshire, εδώ ή εδώ.
Στη φωτό, ο Stephen Hawking σε lego.

στα ηχεία

lawrence-lowlights from the past and future
morgan geist-double night time
milosh-iii
kissey asplund-plethora
move d-between us
various-clone classic cuts
fleet foxes-fleet foxes
the wackness-the official movie soundtrack mixtape
slow dancing society-the slow and steady winter
our sleepless forest-our sleepless forest

The Dark Knight

1. Αν και σαν ηθοποιός μ’αρέσει, μου φάνηκε λίγος ο Μπέιλ ως Batman. Ok, ο χαρακτήρας του είναι ο πιο «αντιήρωας» σε όλη τη σειρά των ταινιών, αλλά και πάλι..
Επίσης: πώς είναι δυνατόν (και συμπεριλαμβάνω όλα τα fiction δεδομένα) να μην καταλαβαίνει κανείς ότι ο Μπάτμαν είναι ο Μπέιλ, όταν ο Νυχτερίδας μιλάει με αυτό το ψεύδισμα;

2. Maggie Gyllenhaal: συμπαθής- αλλά αν γι’αυτή τη γυναίκα γίνεται ο χαμός στη Γκόθαμ, ας ελπίσουμε να μην περάσει ποτέ με το λεωφορείο από εκεί η Σαρλίζ ή η Σκάρλετ..

3. Οι 2,5 ώρες περνάνε νεράκι, ο Νόλαν στις σκηνές δράσης κεντάει (ο ήχος δίνει αληθοφάνεια σε κάθε έκρηξη- να γιατί δεν πρέπει να το δεις σε θερινό), το σενάριο θυμίζει ασφαλώς Alan Moore, και όχι, δεν είναι απλά ένα action movie. Nα συμπαθούσα και τον Μπάτμαν περισσότερο σαν φιγούρα..

4. Για τον Heath Ledger θα ειπωθούν πολλά (αν δεν έχουν ήδη ειπωθεί). Ο λόγος που ο Joker του είναι τρομακτικός, είναι γιατί είναι τελείως απρόβλεπτος. Κανείς δεν ξέρει τίποτα γι’αυτόν, δεν υπάρχει ένα αδύνατο του σημείο για να πατήσεις. Όπως κι ο ίδιος λέει: “Υou know what I am, Harvey? I'm a dog chasing cars. I wouldn't know what to do if I caught one. I just *do* things. I'm a wrench in the gears. I *hate* plans. I am an agent of chaos..”

5. Eckhart φλώρος (και τρομερά υπερβολικό το twoface-makeup), Gary Oldman we like, Freeman μικρός ρόλος (μου θύμισε τον σωφέρ της Ντέιζι..), Caine οι καλύτερες ατάκες, Cillian Murphy ρόλος-cameo (γιατί;)

6. Το φιλμ είναι το πιο σκοτεινό όλης της σειράς, γιατί δεν είναι το μαύρο (του Burton) που κάνει μια ταινία dark. Είναι η απόγνωση κι η απαισιοδοξία που χρωματίζουν το φιλμ. Το σπουδαιότερο της σειράς, σίγουρα- αλλά αριστούργημα; Όχι.

schism

A Place To Bury Strangers - To Fix The Gash In Your Head (Grime Reaper remix)

a series of fortunate links, part i

Αν βαριέσαι να κάνεις κλικ, μην μπεις καν στον κόπο:



the dangers of auto-replace (χα!)
database ολυμπιακών αγώνων
Grawlix: ένας ωραίος ορισμός
Καθρέφτης στο τρένο
star wars photoshop
plaid (by bob jaroc)
i heart polaroid
what’s a “philosophical zombie”?



έντομα
Τhis machine is a server.
iHam
μετανάστευση
Numbers?
η γη ως πίνακας
Andrew Brandou
Steve Schofield
Jim Korpi
Lynch+Donovan
knit


Μαθήματα ζωής #1134: ο καλός χριστιανός.

torture playlist (cd sticker)
Πρώτα βλέπεις το original. Και μετά τις αντιδράσεις: ένα, δύο.
The Box.
Ecopolis
Τελικά τι σχήμα έχει η Βρετανία;
rion.nu
εξώφυλλα
pierce?
Typo
‘Amblin’, by Spielberg



links from boingboing.net, kottke.org, dethyma.mai

Ένας υπέροχος θάνατος

Την ιστορία δεν την γνώριζα, την έμαθα μέσω jason kottke. Μεταφράζω κι εγώ, πρόχειρα, από τους ΝΥ Times:

Κατά τις 10:40 πμ, ο αστυφύλακας John Morrissey, ρυθμίζει την κυκλοφορία μεταξύ 34ης οδού και Πέμπτης Λεωφόρου, όταν διαπιστώνει περιστροφικές κινήσεις από ένα λευκό μαντίλι το οποίο ίπταται στον αέρα, από τους πάνω ορόφους του Empire State Building. Ένα λεπτό αργότερα άκουσε μια συντριβή, που ήχησε σαν έκρηξη. Είδε κόσμο να συγκεντρώνεται προς την 33η οδό.

Εξήντα περίπου μέτρα δυτικά της Πέμπτης Λεωφόρου, το σώμα της δεσποινίδας McHale βρισκόταν προσγειωμένο στην οροφή ενός αμαξιού. Η πρόσκρουση είχε διαλύσει την οροφή και τα τζάμια του αυτοκινήτου. Ο κάτοχος του αυτοκινήτου βρισκόταν σε ένα διπλανό φαρμακείο, διαφεύγοντας έτσι το θάνατο ή σοβαρές σωματικές βλάβες.

Και από το Time:

Την Πρωτομαγιά, αφού άφησε τον μνηστήρα της, η 23χρονη Evelyn McHale έγραψε ένα σημείωμα. «[εκείνος] Είναι πολύ καλύτερα χωρίς εμένα... Δεν θα ήμουν καλή σύζυγος για κανένα»... Στη συνέχεια πήγε στην πλατφόρμα παρατήρησης του Empire State Building. Μέσα από την ομίχλη κοίταξε το δρόμο, 86 ορόφους πιο κάτω. Κι ύστερα πήδηξε. Βουτηγμένη στην απελπισία της, προσγειώθηκε σε μια λιμουζίνα των Ηνωμένων Εθνών που ήταν σταθμευμένη στην άκρη του πεζοδρομίου. Από την απέναντι πλευρά του δρόμου, ο σπουδαστής φωτογραφίας Robert Wiles άκουσε έναν εκρηκτικό θόρυβο. Τέσσερα μόλις λεπτά μετά τον θάνατο της Evelyn McHale, ο Wiles συνέλαβε αυτήν την εικόνα που αποτυπώνει το βίαιο του θανάτου και ταυτόχρονα τη γαλήνη του.

Μερικά χρόνια αργότερα, ο Andy Warhol έφτιαξε ένα σχέδιο (όπως συνήθιζε με πολλές φωτό που του κέντριζαν το ενδιαφέρον), πάνω στη φωτογραφία του Wiles.

E2E4

Δε θυμάμαι να το έχω αναφέρει από αυτό το μπλογκ, ας το γράψω τώρα: ο αγαπημένος μου ever ever κιθαρίστας, είναι ο Manuel Göttsching.

Ιδρυτικό μέλος του γερμανικού kraut rock γκρουπ Ash Ra Tempel, και μετέπειτα Ashra, ο Göttsching έγινε ευρύτερα γνωστός το 1984, με το άλμπουμ του ‘Ε2-Ε4’. Ο τρόπος που παίζει κιθάρα, και γενικά ο ήχος των Ashra πάντα μου φαινόταν συγγενής με την ηλεκτρονική μουσική, ακόμα και με τα πιο «χορευτικά» τμήματά της. Ίσως γιατί ο Göttsching συνήθιζε να παίζει την κιθάρα όπως ένα συνθεσάιζερ (στην παράδοση του Robert Fripp).

Όταν πρωτάκουσα το ‘Ε2-Ε4’ (το όνομα από μια κλασική εναρκτήρια κίνηση στο σκάκι, η «έξοδος» ενός “στρατιώτη”), σχεδόν 15 χρόνια πριν, είχα μείνει άναυδος: επί μια ώρα (όσο σχεδόν διαρκεί το άλμπουμ-track) είχα βυθιστεί σ’αυτόν τον επαναλαμβανόμενο ρυθμό που χτίζει και ξεδιπλώνεται σταδιακά. Θρυλικό πλέον στους underground ηλεκτρονικούς κύκλους, και σαμπλαρισμένο άπειρες φορές, με πιο γνωστή αναφορά το balearic house του ‘Sueno Latino’, ισχυρή επιρροή στους μουσικούς του Detroit techno (Atkins, May, Craig) που το άκουγαν επί εβδομάδες ασταμάτητα, το ‘Ε2-Ε4’ είναι ένα από τα πιο αγαπημένα μου κομμάτια όλων των εποχών, μια σίγουρη επιλογή για μια desert island disco.



Το 2007 οι LCD Soundsystem αντέγραψαν στο ‘45:33’ το artwork του ‘Ε2-Ε4’, προκαλώντας την οργή του Göttsching- εδώ η άποψή του. Την ίδια χρονιά ο Göttsching κυκλοφόρησε το live CD/DVD ‘Live At Mount Fuji’, από το φεστιβάλ Anoyo Prism της Ιαπωνίας.

Το 2006, ο αμερικανός Joaquin Joe Claussell, ιδρυτής της δισκογραφικής Sacred Rhythm και μέλος της τριάδας Claussell-Francois Kevorkian-Danny Krivit που είχαν το ξακουστό club Body&Soul της Νέας Υόρκης, κυκλοφορεί το ‘Joaquin Joe Claussell Meets Manuel Göttsching’, μια «πειραγμένη» ηλεκτρονική εκδοχή της μουσικής του Göttsching.

Ashra-Ain't No Time For Tears (Sacred Rhythm Version by Joaquin Joe Claussell)



Download:
‘E2-E4’
‘Live At Mount Fuji’ 1+2

.

Bonus δωράκι:
Ε2Ε4 special

Zimmerlautstärke - e1 e2
Manuel Göttsching - E2 E4
Paperclip People - Remake duo
K-Hand - K2 K4
Sueno Latino - Illusion First Mix
Paperclip People - Remake (Basic Reshape)

46:28, 106MB, 320kbps

download
stream
(από εδώ)

promises

Just promise you will remember
A promise should last forever

Badly Drawn Boy-Promises (Reverso68 remix)

Ανώνυμος;

Η εκκλησία της Σαϊεντολογίας του Ron L. Hubbard (ο οποίος στην Britannica και τη Wikipedia αναφέρεται ως συγγραφέας επιστημονικής φαντασίας-huh?) έχει γίνει γνωστή παγκοσμίως, κυρίως μέσω του γνωστότερου μέλους της, Tom Cruise (ουσιαστικά όλα ξεκίνησαν από αυτό* το βίντεο). Υπάρχει ένα project το οποίο αντιτίθεται στις πρακτικές της Σαϊεντολογίας, το οποίο ονομάζεται Chanology project. Το project το «τρέχουν» μέλη ενός γκρουπ που γιγαντώθηκε στο νετ, ονόματι Anonymous.

Οι “Anonymous” έχουν κάνει διαμαρτυρίες ανά τον κόσμο σε χώρους που εδρεύει η εκκλησία της Σαϊεντολογίας- στις 10 Φεβρουαρίου φέτος, έγιναν διαμαρτυρίες σε πάνω από 100 πόλεις, από 7.000 συμμετέχοντες. Το ενδιαφέρον του πράγματος είναι πως φορούν μάσκες του Guy Fawkes, από την ταινία ‘V for Vendetta’ (βασισμένη στο κόμικ των Alan Moore/David Lloyd). Το γκρουπ έχει «χτυπήσει» και διαδικτυακά, σε διάφορα site και forum- αν και απ’όσα διάβασα, οι προθέσεις του μου μοιάζουν αρκετά συγκεχυμένες, κι οι πρακτικές του αμφισβητήσιμες. Οι καιροί σίγουρα έχουν αλλάξει, ο Guy Fawkes σήμερα πιθανότατα θα ήταν κάποιος hacker..
Οι φωτό είναι από συγκέντρωση του γκρουπ στο Λονδίνο, από εδώ.

(*ή μήπως αυτό;)

απ’την πολλή ζέστη έχω παραισθήσεις

l'amour vainqueur

(r)evolution

Apple’s first logo, designed by Jobs and Wayne, depicts Sir Isaac Newton sitting under an apple tree. Almost immediately, though, this was replaced by Rob Janoff’s “rainbow Apple,” the now-familiar rainbow-colored silhouette of an apple with a bite taken out of it, possibly as a tribute to Isaac Newton's discoveries of the gravity (the apple), and the separation of light by prisms (the colors).

While it is generally accepted to have been in reference to Isaac Newton, a curious urban legend exists that the bitten apple is a homage to the mathematician Alan Turing, who committed suicide by eating an apple he had laced with cyanide. Turing is regarded as one of the fathers of the computer. (wiki)


(pics source)


iChild 1.0 ?

της θερινής ραστώνης

Άλλο ένα από Air France. Είναι η ποπ της χρονιάς (μάλλον)- εδώ θυμίζουν Saint Etienne.
Κι ας έφυγε ο Ιούνιος:

Air France-June Evenings

pic: ryan mcginley

there's a little black spot on the sun today

Οταν ένα πρωί ο Μόμπυ Ντικ ξύπνησε, μετά από μια νύχτα με ανήσυχα όνειρα, βρέθηκε μέσα στο κρεββάτι του από φύκια να έχει μεταμορφωθεί σ' έναν τερατώδη Αχάμπ.

Βγαίνοντας με κόπο από τον πνιγηρό κόλπο των σεντονιών του, πήγε τρικλίζοντας στην κουζίνα και έβαλε νερό στην τσαγιέρα. Οι άκρες των ματιών του ήταν γεμάτες τσίμπλες. Εβαλε το κεφάλι του κάτω από τη βρύση και άφησε το κρύο νερό να τρέξει στο πρόσωπό του.

Το λίβινγκ-ρουμ ήταν γεμάτο άδεια μπουκάλια. Εκατόν δέκα άδεια μπουκάλια που είχαν Robitusin και Romilar-CF. Πέρασε μέσα από τα συντρίμμια με γυμνά πόδια, πήγε στην εξώπορτα και την άνοιξε μια χαραμάδα. Το φως της ημέρας τον τύφλωσε. "Θεέ μου", μουρμούρισε, κι έκλεισε τα μάτια του για να πάρει τη διπλωμένη εφημερίδα από κάτω.
Στο μισόφωτο και πάλι, άνοιξε την εφημερίδα. Ο κύριος τίτλος έλεγε: Ο ΠΡΕΣΒΕΥΤΗΣ ΤΗΣ ΒΟΛΙΒΙΑΣ ΒΡΕΘΗΚΕ ΔΟΛΟΦΟΝΗΜΕΝΟΣ, και το άρθρο περιέγραφε την ανακάλυψη του σώματος του πρεσβευτή, σε προχωρημένη αποσύνθεση, σ' ένα εγκαταλελειμμένο ψυγείο σ' ένα άδειο οικόπεδο στο Σερόκους του Νιου Τζέρσεϋ.

Η τσαγιέρα σφύριξε.
Γυμνός, πήγε προς την κουζίνα, περνώντας από το ακουάριουμ είδε πως εκείνο το τρομερό ψάρι ήταν ακόμα ζωντανό, και σήμερα κελαηδούσε σαν καρακάξα, βγάζοντας μια σειρά από μικρές φούσκες που ανέβαιναν κι έσκαγαν στη βρώμικη επιφάνεια του νερού. Το ψάρι δεν έλεγε να πεθάνει. Είχε σκοτώσει όλα τα άλλα ψάρια, πιο ζωηρά ψάρια, ακόμα και μεγαλύτερα και πιο επικίνδυνα ψάρια - τα είχε σκοτώσει όλα, ένα - ένα, και είχε φάει τα μάτια τους. Τώρα κολυμπούσε μόνο του στη δεξαμενή, άρχοντας του τιποτένιου του βασιλείου.
[..]



Harlan Ellison
‘Adrift Just Off the Islets of Langerhans:
Latitude 38° 54'N,Longitude 77° 00'13"W’ (1974)
(‘Ερμαιο των Κυμάτων Λίγο πιο Εξω από τα Νησίδια του Λάγκερχανς: Β. Πλάτος 38° 54΄, Δ. Μήκος 77° 00' 13''’)
1975 Hugo Award
1975 Locus Poll Award
Περιοδικό: Απαγορευμένος Πλανήτης, Τεύχος 1, Μάρτιος - Ιούνιος 1987
Μετάφραση: Δάφνη Δημητρίου

the avant garde

Εδώ και μέρες για σάουντρακ προτού κοιμηθώ ακούω επαναληπτικά δύο άλμπουμ, δύο από τις καλύτερες κυκλοφορίες της χρονιάς (σε κάθε είδος): το ‘The Dead Bears’ του Newworldaquarium, και το ‘Where You Go, I Go Too’ του Lindstrøm.

Στο ‘The Dead Bears’ (o τίτλος από το φιλμ ‘The Grizzly Man’ του Werner Herzog) ο Jochem Peteri φτιάχνει έναν απόκοσμο ήχο, χρησιμοποιώντας σχεδόν μία λούπα σε κάθε track, η οποία επαναλαμβάνεται επ’άπειρον. Υπνωτικό deep house ή ambient techno; Όταν κατορθώνεις να σε επευφημούν ταυτόχρονα ο Carl Craig, o Laurent Garnier, ο Josh Wink, ο Ame κι ο Ferenc, then nothing’s wrong.
"Album of the millennium. " - Lawrence (Dial)

O Hans-Peter Lindstrøm είχε αρκετές κυκλοφορίες με τον φίλο του Prins Thomas ως δίδυμο, και πολλά δωδεκάιντσα. Στον πρώτο του προσωπικό δίσκο, ακολουθεί τον cosmic disco ήχο που τον έκανε γνωστό, περπατώντας στο δρόμο του Giorgio Moroder. Όλο το άλμπουμ είναι τρία κομμάτια μόνο: το ομώνυμο είναι ένας τριαντάλεπτος ύμνος, ενώ στο ‘The Long Way Home’ μετά από 7 motorik disco λεπτά, το κομμάτι μεταμορφώνεται σε μια πανέμορφη AOR άσκηση.

Μουσικές για μια disco στην άκρη του κόσμου.

kaos

ζιγκ ζαγκ στις λεμονιές

Ο Rustie είναι ένας από τους πολλούς πιτσιρικάδες που έχουν μπλεχτεί (κακώς) στην υπόθεση dubstep. Η μουσική του είναι πιο κοντά στο old school electro/hip hop. Τώρα έχει βγει ένας νέος όρος για να περιγράψει τη μουσική που κάνουν ο Rustie, ο Hudson Mohawke κι ο Zomby: “bleep-hop”. Το ‘Zigzag’ είναι αυτό ακριβώς. Και είναι και κομματάρα.

Rustie-ZigZag

so you think you can scratch?

one day without her

Ayumi Hamasaki-Part Of Me (Carl Craig remix)

εν τοίχω

Kowloon walled city. Η «εντοιχισμένη» πόλη Kowloon στο Χονγκ Κονγκ, ήταν ένα αποσπασμένο έδαφος της Κίνας, μια αναρχική πόλη στο κέντρο του Βρετανικού Χονγκ Κονγκ.


Η αρχιτεκτονική διάταξη υπάκουε στη συγκρότηση ενός «μονόλιθου» με στοιχεία patchwork, αποτελούμενο από τετράγωνα κτίρια, με διαδρόμους-λαβύρινθους, που πολλές φορές δεν «έτρεχαν» μόνο μέσα στα στενά δρομάκια γεμάτα σκουπίδια, αλλά και στο εσωτερικό των κτιρίων, μέσα στους ορόφους.


Η πόλη ήταν γεμάτη από λαμπτήρες φθορισμού καθώς το φως του ήλιου ήταν προνόμιο σχεδόν μόνο στις ταράτσες των πολυκατοικιών. The only rules of construction were twofold: electricity had to be provided to avoid fire, and the buildings could be no more than about fourteen stories high, because of the nearby airport (wiki).


Με την άναρχη αυτή δόμηση ευνοήθηκε κι η παρανομία, με αποτέλεσμα την εμφάνιση πολλών οίκων ανοχής, καζίνο, κρυφών εργοστασίων, εμπόριο ναρκωτικών (όπιο, κοκαΐνη), εστιατορίων(;) που σέρβιραν κρέας σκύλου, καθώς και άπειρες παράνομες οδοντιατρικές κλινικές(!).


Στις αρχές της δεκαετίας του ’80, ο πληθυσμός της ήταν 35.000 κάτοικοι. Το 1987, οι κάτοικοι έφταναν τους 50.000 σε 0,026 τετραγωνικά χιλιόμετρα, δηλαδή 1.923.077 κάτοικοι ανά τετραγωνικό χιλιόμετρο, κάνοντάς την μια από τις πιο πυκνοκατοικημένες περιοχές του πλανήτη.




Το 1993, η πόλη κατεδαφίστηκε. Στη θέση της βρίσκεται πλέον ένα πάρκο (Κowloon Walled City Park).

Μια άλλη χώρα

Υπάρχει μια σκηνή στο ‘No Country For Old Men’ των αδερφών Coen, φαινομενικά άσχετη με την όλη δραματουργία του φιλμ. Ο Tommy Lee Jones περιγράφει στην σύζυγο του Josh Brolin ένα περιστατικό, ας το πούμε «ωμό» και λίγο άσχετο με όσα τρέχουν στην ταινία. Ακόμα κι η ίδια η Kelly McDonald, (παρά το χαζά αθώο του ρόλου της) μοιάζει να σαστίζει με όσα της περιγράφει ο Jones. Κι όμως, αυτή η παράξενη ιστορία της μικρής επαρχιακής πόλης, με όλα τα συστατικά της νοοτροπίας της, είναι ουσιαστικά ο πυρήνας του φιλμ.

Σε αντίθεση με το ‘There Will Be Blood’, το φιλμ των Coen αφήνει τα πράγματα μετέωρα- δεν δίνει εξηγήσεις, δεν αναλύει τα πάντα. Στην ταινία του Paul Thomas Anderson ο Daniel Day Lewis για να παίξει τον Daniel Plainview συσπάται ολόκληρος, αλλάζει τη φωνή του, γουρλώνει τα μάτια του, με κάθε γκριμάτσα προσπαθεί (και προσποιείται) να γίνει ο άπληστος Plainview. Στο ‘No Country’ κανείς από τους ήρωες δε μιλάει πολύ, όλοι παίζουν σαν συνηθισμένοι άνθρωποι, ακόμα κι ο τρελός Bardem- θα μπορούσε να’ναι ένας πραγματικός σίριαλ κίλερ. Αντίθετα, ο Daniel Day Lewis μοιάζει με κόμικ φιγούρα.

Εκεί που η ταινία του Άντερσον μετά το (τρομερά οπερατικό) πρώτο μισό, πέφτει σε κενά και βουλιάζει στην αρρυθμία, η ταινία των Κοέν ξεφεύγει πέρα από ένα απλά «μοντέρνο» γουέστερν ή την μικρογραφία μιας πόλης του Νότου (κατά στιγμές μου θύμισε διηγήματα της Flannery O’Connor). Αν και δεν ήμουν ποτέ φαν των Κοέν, ομολογώ πως εδώ κόλλησα. Το ‘Θα Χυθεί Αίμα’ μου φάνηκε σαν μια χαμένη ευκαιρία (κρίμα για το Kubrick φινάλε). Το ‘No Country For Old Men’ είναι μια σκληρή ταινία. Κι ο Josh Brolin μια απίστευτα cult μορφή.
Δεν ξέρω γιατί γράφω γι’αυτά τα δύο φιλμ μετά από τόσους μήνες που τα είδα.

σειριακά καλώδια αποσυνδέθηκαν

CBS is dead. Και τώρα τι θα ακούμε στη δουλειά;
Ένα αποχαιρετιστήριο κομμάτι για ένα από τα καλύτερα web radios ever, tribute στο ιδιαίτερο ρομποτικό ραδιόφωνο του I-f:

Redshape-Neon

(από το 12” ‘Robot/Neon’, Music Man Records)

spark ‘em up

Jay Dilla, Jay Haze, Oris Jay, Norman Jay, να κι ο Jay Electronica:

Jay Electronica feat. Tone-Renaissance Man

Σε παραγωγή J Dilla.

Έχει αλλάξει το hip hop σήμερα; Δε μιλάω μόνο για τον MF DOOM ή τον Dabrye- είναι κι ο Phat Kat, ο Jesse Futerman, ο Pharoahe Monch κι όλη η Stones Throw.
O Noel Gallagher των Oasis είχε δηλώσει πως ήταν λάθος που ο Jay-Z βγήκε ως headliner στο φετινό Glastonbury. Ο Jay-Z ως απάντηση, έπαιξε στο live του στο Glastonbury το ‘Wonderwall’.

κι άλλο γιούρο

Ο τρελός Rémi Gaillard.
Ψάχνοντας βρίσκεις πολλά βίντεο του.

κολάπς

Απ’το Γκέτεμποργκ με αγάπη. Για σημερινή ποπ, εμπιστεύσου τους Σκανδιναβούς. ΙΚΕΑ pop.

Air France-Collapsing At Your Doorstep


theairfrance

apparatus

Singing tesla coil.

Από την εφεύρεση του Nikola Tesla.
Δες κι αυτό. Κι αυτό.

το ύψος των περιστάσεων

Αν θα μου μείνει μια σκηνή από το Euro που πέρασε, δε θα ήταν ο κάθιδρος Φατίχ Τερίμ που χάνει το ματς στο ενενηνταφεύγα, δε θα ήταν τα αναψοκοκκινισμένα μαγουλάκια του Αντρέι Αρσάβιν, ούτε οι 192 πασούλες Δέλλα-Κυργιάκου-Άντζα στο Ελλάδα-Σουηδία, ούτε ο loser Μπάλακ με τις ουλές, ούτε καν ο Μπίλιτς, ο Μόντριτς κι οι υπόλοιποι τρελο-Κροάτες.

Θα ήταν μια σκηνή που στην τηλεόραση θα πέρασε (προφανώς) απαρατήρητη: στα πέναλτι του Ιταλία-Ισπανία, κι ενώ οι Ιταλοί εκτελούν πέναλτι, ο Μπουφόν κάθεται δίπλα στην εστία του Κασίγιας, περιμένοντας την εκτέλεση του πέναλτι. Αλλά δεν κοιτάζει προς το τέρμα την εξέλιξη της φάσης- έχει γυρισμένη την πλάτη του, και από τις αντιδράσεις της κερκίδας καταλαβαίνει πως ο Ντι Νατάλε έχει χάσει το πέναλτι.

Ο Ίκερ Κασίγιας ήταν από τα πρόσωπα αυτού του Euro, και μαζί με τον Σένα, τον Φάμπρεγας και τον Τόρες από τους λόγους που οι Ισπανοί σήκωσαν την κούπα. Ο Μπουφόν είναι 1.92 σε ύψος, αλλά φαίνεται σαν να γεμίζει το τέρμα με την παρουσία του. Ο Κασίγιας 1.85, και νιώθεις πως το τέρμα μ’αυτόν μπροστά, είναι σχεδόν άδειο. Οι Ισπανοί έπαιξαν ένα ποδόσφαιρο «λίγο απ’όλα», με πολλές πάσες, μέσους που και κόβουν και κάνουν παιχνίδι, κι επιθετικούς τεχνίτες, όχι μονοκόμματους, μακριά από το πρότυπο του κλασικού σέντερ-φορ. Στο ποδόσφαιρο δεν κερδίζει ο πιο δυνατός. Πλέον, αυτός που προσαρμόζεται καλύτερα στις συνθήκες.

pic: contra.gr