Μια άλλη χώρα

Υπάρχει μια σκηνή στο ‘No Country For Old Men’ των αδερφών Coen, φαινομενικά άσχετη με την όλη δραματουργία του φιλμ. Ο Tommy Lee Jones περιγράφει στην σύζυγο του Josh Brolin ένα περιστατικό, ας το πούμε «ωμό» και λίγο άσχετο με όσα τρέχουν στην ταινία. Ακόμα κι η ίδια η Kelly McDonald, (παρά το χαζά αθώο του ρόλου της) μοιάζει να σαστίζει με όσα της περιγράφει ο Jones. Κι όμως, αυτή η παράξενη ιστορία της μικρής επαρχιακής πόλης, με όλα τα συστατικά της νοοτροπίας της, είναι ουσιαστικά ο πυρήνας του φιλμ.

Σε αντίθεση με το ‘There Will Be Blood’, το φιλμ των Coen αφήνει τα πράγματα μετέωρα- δεν δίνει εξηγήσεις, δεν αναλύει τα πάντα. Στην ταινία του Paul Thomas Anderson ο Daniel Day Lewis για να παίξει τον Daniel Plainview συσπάται ολόκληρος, αλλάζει τη φωνή του, γουρλώνει τα μάτια του, με κάθε γκριμάτσα προσπαθεί (και προσποιείται) να γίνει ο άπληστος Plainview. Στο ‘No Country’ κανείς από τους ήρωες δε μιλάει πολύ, όλοι παίζουν σαν συνηθισμένοι άνθρωποι, ακόμα κι ο τρελός Bardem- θα μπορούσε να’ναι ένας πραγματικός σίριαλ κίλερ. Αντίθετα, ο Daniel Day Lewis μοιάζει με κόμικ φιγούρα.

Εκεί που η ταινία του Άντερσον μετά το (τρομερά οπερατικό) πρώτο μισό, πέφτει σε κενά και βουλιάζει στην αρρυθμία, η ταινία των Κοέν ξεφεύγει πέρα από ένα απλά «μοντέρνο» γουέστερν ή την μικρογραφία μιας πόλης του Νότου (κατά στιγμές μου θύμισε διηγήματα της Flannery O’Connor). Αν και δεν ήμουν ποτέ φαν των Κοέν, ομολογώ πως εδώ κόλλησα. Το ‘Θα Χυθεί Αίμα’ μου φάνηκε σαν μια χαμένη ευκαιρία (κρίμα για το Kubrick φινάλε). Το ‘No Country For Old Men’ είναι μια σκληρή ταινία. Κι ο Josh Brolin μια απίστευτα cult μορφή.
Δεν ξέρω γιατί γράφω γι’αυτά τα δύο φιλμ μετά από τόσους μήνες που τα είδα.