το ύψος των περιστάσεων

Αν θα μου μείνει μια σκηνή από το Euro που πέρασε, δε θα ήταν ο κάθιδρος Φατίχ Τερίμ που χάνει το ματς στο ενενηνταφεύγα, δε θα ήταν τα αναψοκοκκινισμένα μαγουλάκια του Αντρέι Αρσάβιν, ούτε οι 192 πασούλες Δέλλα-Κυργιάκου-Άντζα στο Ελλάδα-Σουηδία, ούτε ο loser Μπάλακ με τις ουλές, ούτε καν ο Μπίλιτς, ο Μόντριτς κι οι υπόλοιποι τρελο-Κροάτες.

Θα ήταν μια σκηνή που στην τηλεόραση θα πέρασε (προφανώς) απαρατήρητη: στα πέναλτι του Ιταλία-Ισπανία, κι ενώ οι Ιταλοί εκτελούν πέναλτι, ο Μπουφόν κάθεται δίπλα στην εστία του Κασίγιας, περιμένοντας την εκτέλεση του πέναλτι. Αλλά δεν κοιτάζει προς το τέρμα την εξέλιξη της φάσης- έχει γυρισμένη την πλάτη του, και από τις αντιδράσεις της κερκίδας καταλαβαίνει πως ο Ντι Νατάλε έχει χάσει το πέναλτι.

Ο Ίκερ Κασίγιας ήταν από τα πρόσωπα αυτού του Euro, και μαζί με τον Σένα, τον Φάμπρεγας και τον Τόρες από τους λόγους που οι Ισπανοί σήκωσαν την κούπα. Ο Μπουφόν είναι 1.92 σε ύψος, αλλά φαίνεται σαν να γεμίζει το τέρμα με την παρουσία του. Ο Κασίγιας 1.85, και νιώθεις πως το τέρμα μ’αυτόν μπροστά, είναι σχεδόν άδειο. Οι Ισπανοί έπαιξαν ένα ποδόσφαιρο «λίγο απ’όλα», με πολλές πάσες, μέσους που και κόβουν και κάνουν παιχνίδι, κι επιθετικούς τεχνίτες, όχι μονοκόμματους, μακριά από το πρότυπο του κλασικού σέντερ-φορ. Στο ποδόσφαιρο δεν κερδίζει ο πιο δυνατός. Πλέον, αυτός που προσαρμόζεται καλύτερα στις συνθήκες.

pic: contra.gr