cold lately..

Take a second of me

Είχα χρόνια να ακούσω το ‘Maxinquaye’ του Tricky. Ίσως γιατί πίστευα πως θα ακούγεται παρωχημένο μετά από μια δεκαετία σχεδόν από τότε που κυκλοφόρησε.

Πόσο λάθος..Αν και το trip hop αργοπεθαίνει με τα χρόνια μετά από εκείνη την έκρηξη στις αρχές των ‘90s, το συγκεκριμένο άλμπουμ μοιάζει ακόμα και σήμερα εντυπωσιακό.
Η φωνή της Martina, οι υπνωτικοί ρυθμοί, τα λόγια που μοιάζει να φτύνει το τρομερό παιδί (που παλιότερα τον θεωρούσα ανώτερο των Massive Attack και [πολύ ανώτερο] των Portishead) από το Bristol, το απίστευτο Overcome, η διασκευή στους Public Enemy, a modern classic..

Τελευταία φορά τον πέτυχα να διασκευάζει το 'Au Revoir Emmanuelle' στο tribute για τον Serge Gainsbourg.
Αν και το project του ‘Nearly God’ μου άρεσε, όπως και το ‘Pre-Millenium Tension’, η συνέχεια ήταν αμήχανη (ειδικά το ‘Juxtapose’ και το ‘Blowback’)-ας είναι, αυτό μετρά για 10 δίσκους.

I fight evil/with evil

moi non plus

ghostly

Τρία χρόνια μετά την κυκλοφορία της πρώτης συλλογής 'Idol Tryouts', η εταιρεία Ghostly International, κυκλοφόρησε το 2006 το 'Idol Tryouts Two: Ghostly International, Vol.2'.
Το διπλό άλμπουμ είναι χωρισμένο σε δύο ενότητες με τα ονόματα 'Avant Pop' και 'SMM' (με την εταιρεία να αφήνει τον όρο αδιευκρίνιστο, κάτι μεταξύ Sensual Machine Music και Stately Modern Melodies).

Οι ήχοι που περιλαμβάνονται στο cd κάνουν ταμπέλες του τύπου 'dream pop', 'experimental rock', 'melodic electronica' να μοιάζουν ανόητες.
Συνδυάζοντας το instrumental hip hop του Dabrye, το rock των Skeletons & the Girl-Faced Boys, την ambient του Christopher Willits και του Terre Thaemlitz (ο οποίος διασκευάζει ένα κομμάτι των Tangerine Dream από το soundtrack της ταινίας 'Risky Business' με τον Tom Cruise) και το click-house του Matthew Dear, το 'Idol Tryouts Two' είναι ένας από τους καλύτερους δίσκους της χρονιάς μέχρι τώρα.

Cepia-Hoarse.mp3



Links:
http://www.idoltryouts.com/

http://www.ghostly.com/

what's the use of music?

Random Noise Generator

Tiefschwarz feat Tracey Thorn 'Damage'
Slam 'Looking North'
X press 2 'Kill 100'
Tunng 'Engine Room'
Booka Shade 'Night Falls'
JStar Ft Ms Dynamite 'Fall In Love'
Orange Lemon ‘Dreams Of Santa Anna’
Cal Gibson 'If You Really Love Me'
Jorge Ben ‘Sou Da Pesda’ (7 Samurai Afroraduno Remix)
Eleanore Mills 'How Can I Love You'
Ron Trent ‘Drum’
Bugz In The Attic 'Knocks Me Off My Feat'
Datarock 'Computer Camp Love'
Peter Bjorn & John 'Young Folks'
J Dilla 'Over The Breaks'
Yasushi Miura 'Volcanic'
Lo-Fi FNK ‘Wake Up’
Rekid 'Next Stop Chicago'
Gogol Bordello '60 Revolutions'
Yo Walhalla 'Back For Good'
Vitalic 'You Are My Sun'
Oxia 'Domino’

μπέλλα βενέτσια

Μια πόλη, πολλά φιλμ.

Ένα:

Death In Venice (Θάνατος στη Βενετία/Morte a Venezia), 1971:
Βασισμένο στο ομώνυμο βιβλίο του Thomas Mann, ακολουθεί τον συνθέτη Gustave Aschenbach (ουσιαστική αναφορά στον Gustav Mahler, μουσική του οποίου χρησιμοποιεί ο Visconti στο φιλμ) στη Βενετία, όπου και ερωτεύεται έναν νεαρό, τον Tadzio.

«Κι απ' τον εξώστη εκείνο βλέπω την ίδια ταινία/κάθε καλοκαίρι το "Θάνατο στη Βενετία"».. Πιθανόν η καλύτερη ταινία του Luchino Visconti, σίγουρα η καλύτερη ερμηνεία του Dirk Bogarde, αξέχαστες εικόνες από τη Βενετία που στην ταινία έχει μολυνθεί από την ασιατική χολέρα, καθρεφτίζει μια πόλη που βυθίζεται αργά.




Details: για τον Tadzio: η ιστορία, η σύγκριση, ο πραγματικός Tadzio.
επίσης: 1, 2
το βιβλίο του Thomas Mann (γερμανικά)



Δύο:



Don’t Look Now (Μετά τα Μεσάνυχτα), 1973:
Κι αυτή η ταινία βασισμένη σε βιβλίο, μια μικρή νουβέλα της Daphne Du Maurier αυτή τη φορά. Ο Donald Sutherland κι η Julie Christie είναι ένα ζευγάρι που μετά το θάνατο της κόρης του, πηγαίνει στη Βενετία με σκοπό την αναστήλωση μιας εκκλησίας την οποία εχει αναλάβει ο ίδιος ο Sutherland.

Ποτέ δεν ξεπέρασε αυτή την ταινία ο Nicolas Roeg. Μεταφέροντας την υγρή και πνιγηρή ατμόσφαιρα της Βενετίας, παίζει με τα όρια του μεταφυσικού και μεταφέρει το κλίμα της δεκαετίας του 70 άψογα–από τις κορυφαίες βρετανικές ταινίες όλων των εποχών σύμφωνα με το British Film Institute.

Highlights: η περίφημη ερωτική σκηνή του πρωταγωνιστικού διδύμου, το τρομακτικό ζευγάρι των γριών με τις πνευματικές ικανότητες, η σκηνή του πνιγμού στη λίμνη, το στοιχειωτικό κόκκινο αδιάβροχο που τριγυρνά στα σοκάκια της πόλης..

Κι ακόμα, η Βενετία υπό αυστριακή κατοχή στο ‘Senso’ του Luchino Visconti, τα μουσικοχορευτικά στο Grand Canal του Woody Allen από το ‘Everyone Says I Love You’, η ληστεία στο ‘Italian Job’ του F.Gary Gray, ο ‘Talented Mr. Ripley’ του Anthony Minghella, ο ‘Othello’ του Orson Welles από το 1952, η Katharine Hepburn στο ‘Summertime’ του σπουδαίου David Lean..

Κλίβανος

Η κατάσταση στη Μέση Ανατολή μου θυμίζει το 'Ρασομόν' του Κουροσάβα. Κάθε πλευρά παρουσιάζει την ιστορία από τη δική της (και μόνο) εντελώς διαφορετική οπτική γωνία.

Iain Banks

Ο Iain Banks γεννήθηκε το 1954 στη Σκωτία. Η συγγραφική του πορεία ξεκίνησε με βιβλία επιστημονικής φαντασίας (space opera) τα οποία δεν είχαν καμία ανταπόκριση. Όλα αλλάζουν όμως το 1984, όταν ο εκδοτικός οίκος ‘Futura’ εκδίδει το βιβλίο του ‘Εργοστάσιο Σφηκών’ (The Wasp Factory) το οποίο σημειώνει αναπάντεχη επιτυχία.

Έκτοτε έχει γράψει 11 βιβλία fiction (στα οποία υπογράφει ως Iain Banks) και 10 βιβλία science fiction (στα οποία υπογράφει ως Iain Μ. Banks).

Σήμερα θεωρείται ένας από τους σημαντικότερους Σκωτσέζους συγγραφείς: ήταν υποψήφιος για το βραβείο Hugo το 2005 για την νουβέλα του ‘The Algebraist’, ενώ έχει γυριστεί σε ταινία το βιβλίο του ‘Complicity’ και σε σειρά του BBC ένα από τα πιο γνωστά βιβλία του, το ‘The Crow Road’ .

Απ’ό,τι γνωρίζω, στα ελληνικά κυκλοφορούν από τις εκδόσεις Μέδουσα/Σέλας το βιβλίο του ‘Συνενοχή’ (Complicity), κι από τις εκδόσεις Οξύ το ‘Πέτρινο Τραγούδι’ (A Song Of Stone) και το ‘Εργοστάσιο Σφηκών’ (The Wasp Factory).















Από το οπισθόφυλλο του 'Εργοστασίου':

"Δύο χρόνια αφότου είχα σκοτώσει τον Μπλάιδ, δολοφόνησα τον μικρό μου αδερφό, τον Πωλ, για εντελώς διαφορετικούς και σίγουρα πιο σοβαρούς λόγους, και έναν χρόνο μετά από τον Πωλ σκότωσα τη μικρή μου ξαδέρφη Εσμεράλντα, μάλλον από σκέτο καπρίτσιο και χωρίς λόγο. Αυτό είναι το σκορ μου μέχρι σήμερα. Τρεις. Εδώ και χρόνια δεν έχω σκοτώσει κανέναν άλλον και δεν σκοπεύω να σκοτώσω ξανά στο μέλλον. Ήταν απλώς μία φάση που περνούσα".

"Aν είστε υπερευαίσθητοι ή αν τρομάζετε εύκολα, μείνετε μακριά από το Εργοστάσιο Σφηκών. Οι υπόλοιποι θα απολαύσετε τόσο την απόλυτη θηριωδία του, όσο και το μαύρο του χιούμορ και το μήνυμά του. Διαβάστε το, αν τολμάτε" - Daily Express



Το ‘Εργοστάσιο Σφηκών’ το είχα διαβάσει πριν μια δεκαετία περίπου- ακόμα θυμάμαι πόσο μεγάλη εντύπωση μου είχε κάνει. Είναι η ιστορία ενός παιδιού που ζει σε ένα απομονωμένο νησί, σε ένα περιβάλλον ασφυκτικά κλειστό. Η εφηβεία του είναι ένας μικρός εφιάλτης, ένα teenage angst μιας προσωπικότητας διχασμένης, όσο και καταπιεσμένης- η γραφή του Banks είναι ωμή και σκοτεινή, σχεδόν γοτθική, σε κάνει να μη θες να αφήσεις το βιβλίο από τα χέρια σου μέχρι το πραγματικά απίστευτο τέλος.

Ο Independent το κατέταξε ανάμεσα στα 100 καλύτερα βιβλία του αιώνα. Ενοχικά απολαυστικό.

Επίσης πολύ ενδιαφέρον το 'Πέτρινο Τραγούδι', του 1997, σε ανάλογα ζοφερό κλίμα.

www.iainbanks.net
Μια συνέντευξη στον Guardian.
Συνέντευξη στη Λώρη Κέζα, από το Βήμα.

the world

is out there.

my mind

is my home cinema

Synch festival 2006

Υποτονικά τα πράγματα στο φετινό synch (αν όχι αναιμικά). Η προσέλευση του κόσμου θύμισε ελαφρώς το 1ο synch festival (το οποίο ήταν για τους λίγους που το τίμησαν μια μικρή αποκάλυψη), μεγάλες εμφανίσεις δεν υπήρξαν, ελάχιστα δείγματα από πραγματικά νέους ήχους.


Closer

Για να μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας, το synch ξεκίνησε ως μια μικρή παραλλαγή του sonar της Βαρκελώνης. Αν για το διοργανωτικό κομμάτι (και με τη διαφορά ότι το sonar έχει και την ημέρα πρόγραμμα) είναι άστοχες οι συγκρίσεις, στα ονόματα και την διάρθρωση του προγράμματος το synch θα μπορούσε να τα πάει καλύτερα. Δεν είναι μόνο οι ακυρώσεις ονομάτων που θα είχαν μεγάλο ενδιαφέρον (Chelonis R.Jones, Thomas Brinkmann, Ego Spastachrist), είναι και το γεγονός πως από τα φετινά ονόματα, κανένα δε θα ήταν headliner οποιουδήποτε φεστιβάλ στο εξωτερικό-κι εξάλλου στην Ελλάδα ζούμε, ένα όνομα-κράχτης δυστυχώς ή ευτυχώς χρειάζεται (βλέπε 2η ημέρα του περσινού synch, με Tuxedomoon-Tortoise).


Audio Bullys

Στα του προγράμματος, μιας και την 1η μέρα δεν την είδα, Λαυριόθεν:

Τα live στο Open Air Theatre: 6/7, Animal Collective, αρκετά πιο noisy από όσα το neo-folk hype τους έχει αποδώσει, ξεκίνησαν πολύ μέτρια, σχεδόν κακόφωνα, τελείωσαν καλά-μου θύμισαν κάτι μεταξύ πρώιμων Beastie Boys και Bran Van 3000. Έχουν μέλλον πάντως. Οι Audio Bullys προφανώς άρεσαν στον κόσμο-εγώ βαρέθηκα απίστευτα. Πόσο ενδιαφέρον να έχει μια 'μπάντα' από δύο τύπους, από τους οποίους ο ένας με τσιγάρο στο χέρι απαγγέλει στίχους όταν δε βαριέται κι ο άλλος απλά αλλάζει δίσκους; Μόνο live δεν το λες. Αν είσαι από το Leeds ίσως σε αγγίζει, τι να πω..


UR feat. David Lynch

Οι Galaxy 2 Galaxy/Los Hermanos έπαιξαν: soul, funk, blues, ολίγη από hip-hop, jazz, electro, έβγαλαν τον David Lynch με σαξόφωνο στη σκηνή, πρέπει να έπαιξαν πάνω από 2 ώρες..όχι αντιπροσωπευτικός ήχος όμως της UR, αλίμονο σε όποιον βάσει όσων είδε δοκιμάσει να κατεβάσει υλικό της εταιρείας και πέσει πάνω στον Robert Hood..


Expert Medicine


Την επόμενη μέρα οι Mouse On Mars έπαιξαν ένα σχετικά σύντομο σετ πειραγμένης electronica, ό,τι ακριβώς θα περίμενε κάποιος από τους 2 Γερμανούς-συνεπέστατοι. Οι The Chap που ακολούθησαν, χωρίς να διαθέτουν το στίγμα της μεγάλης μπάντας, έδειξαν πως στα live δεν είναι καθόλου κακοί.


Mouse On Mars

Ο Afrika Bambaataa πρέπει να συγκέντρωσε τον περισσότερο κόσμο απ'όλες τις μέρες του synch στο αίθριο, δικαιολογημένα ίσως-αδικαιολόγητα mainstream όμως το dj set του (αν υποθέσουμε πως όλο ήταν ζωντανό..). Έπαιξε από Aretha Franklin και James Brown μέχρι Salt N Pepa και Kurtis Blow, αλλά μάλλον ξεθύμανε η εικόνα του ως 'μύθος'.
Ο Mark Stewart με τους Maffia μπροστά σε ένα άδειο σχεδόν χώρο έμπλεξε το punk παρελθόν του με την dub, λίγοι όμως ακολούθησαν τα όσα είχε να πει.


Afrika Bambaataa

Στην τέντα φέτος τα πράγματα κινήθηκαν σε χαμηλές εντάσεις, καθώς δεν υπήρχαν τα ονόματα για έναν χώρο που έχει ως βασικό προορισμό το χορό όπως τις προηγούμενες χρονιές (remember Steve Bug, John Tejada, Hiroshi Watanabe, Alex Smoke). Δεν μπόρεσα να δω Bucci Brothers και Vector Lovers (Βέγγος), αλλά απ'όσα είδα: And.Id, Argy σε ικανοποιητικό επίπεδο, πολύ καλοί ο Henrik Schwarz που χόρευε πιο πολύ από το κοινό κι ο DJ T με τον κλασικό Get Physical ήχο, περίμενα καλύτερο τον Ziggy Kinder, ενώ Adaptor (a.k.a. CJ Jeff+Handle With Care) και Leon Segka έπαιξαν όπως θα περίμενε κάποιος που είναι οικείος με τα set τους (Έλληνες γαρ).


Dousk

Ο Alex Kid, τυπικό τέκνο της F Communications, με τα πλαστικά του παιχνίδια γέμισε τον χώρο γαλλικό house, ενώ ο Dousk σε ξεκάθαρα αμήχανη εμφάνιση δεν μπόρεσε να υποστηρίξει το υλικό του D.I.Y. που κυκλοφόρησε πρόσφατα από την Klik Records.


Angie Reed

Η γενική εικόνα από το (βελτιωμένο σε συνθήκες θερμοκρασίας) Μηχανουργείο ήταν μια ηχηρότατη απογοήτευση για τα περισσότερα ελληνικά ονόματα (2L8, Mary and The Boy, Closer), κρίμα τα τόσα λόγια που ακούγονται. Στο ύψος τους στάθηκαν οι Expert Medicine, ο Μιχάλης Δέλτα κι ο Serafim Tsotsonis (πολύ ωραίο το οπτικό μέρος).



Serafim Tsotsonis

Η Angie Reed περισσότερο θεατρική performance παρά τραγουδίστρια, ο Legowelt πολύ καλός στο acid σετ που έπαιξε, δεν είδα Dexter και τους Aux 88 καθώς βγήκαν στις 7 παρά το πρωί. Άντεξα όμως για τον A Guy Called Gerald, ο οποίος μπροστά σε ένα σχεδόν αμήχανο κοινό έπαιξε μια ώρα καθαρού, ανόθευτου drum n bass για να συνεχίσει σε πιο techno μονοπάτια μέχρι αργά. Εμβληματική φιγούρα, θηριώδης, με λευκό φανελάκι και κοιτώντας συνέχεια προς τον κόσμο μπροστά από τα 2 mac του, θύμιζε τον Ving Rhames από το Pulp Fiction. Αλλά έξω είχε ήδη ξημερώσει..


A Guy Called Gerald


And The Oscar Goes To:

Amon Tobin: Εύκολα τα πράγματα εδώ για τον Βραζιλιάνο, τα πήγε σαφέστατα καλύτερα από τη χώρα του στο πρόσφατο Μουντιάλ. Σε ένα αναπάντεχα ασφυκτικό Μηχανουργείο, γέμισε την ατμόσφαιρα με έναν πυκνό ιστό σκληρού drum n bass, συνεχή σφυροκοπήματα από breaks, και σε ταχύτητες σχεδόν αχόρευτες-δεν απογοήτευσε κανέναν, επιβεβαιώνοντας το ταλέντο του (η Ninja Tune ευχαριστεί).

Technasia: το καλύτερο live στην τέντα, άφθονος χορός, σούπερ μουσική από το ντουέτο που έδειξε να το απολαμβάνει όσο και ο κόσμος, αν όχι περισσότερο.


Alexander Robotnick & Max Durante

Alexander Robotnick Vs Max Durante: Ω, τι έκπληξη..αν και ξεκίνησαν καθυστερημένα λόγω προβλημάτων στον ήχο, ο (γνώριμος στο synch από την πρώτη του εμφάνιση με τον Keith Tucker) μακρυμάλλης Max Durante κι ο αειθαλής Alexander Robotnick ήταν απίστευτα καλοί παίζοντας ένα πολύ ενδιαφέρον μείγμα από house, techno, 80s italo/disco, με τον παππού Robotnick να δίνει ρεσιτάλ φιγούρας (όσο δεν καθόταν στα deck να κάνει τσιγάρο ή να ξαποστάσει πίσω από τα ηχεία) και τον φοβερό Durante να μεγαλουργεί σε scratch κι επινοήσεις.



Ας ελπίσουμε του χρόνου σε κάτι καλύτερο, ένα φεστιβάλ μας κρατά μακριά από τους δεινόσαυρους.. Salute.

a fish floating in a room

photo memory span: 2 seconds

Αποστομωτικός

-ωραία όλα αυτά περί δεξιοτεχνιών και προσόντων σας, έχετε κάνει κάτι extra που θα θέλατε να αναφέρετε;
-έχω χορέψει ζεϊμπέκικο στον Αρναούτογλου..

Synch Festival, 2005

Λαύριο, Τεχνολογικό Πολιτιστικό Πάρκο.
Ένα χρόνο πριν.



Waiting



(θα ήθελαν να είναι) οι Marsheaux






Οι εσωτερικοί χώροι του Synch.




Υπαίθριο σινεμά, άδειο λόγω προβολής Godard (χο)



Trypanosoma





Tortoise-σούπερ ήχος, κουρδισμένοι μέχρι λεπτομέρειας.



Pansonic. Υπέροχοι (αλλά λόγω συνθηκών φούρνου δεν άντεξα πολλή ώρα)




Jori Hulkkonen (καλός, κατώτερος των άλμπουμ του όμως)



Liars (πριν τις βουτιές στο κοινό-βγήκαμε ζωντανοί)



Jamie Lidell. Απίστευτος-το κορυφαίο λάιβ του Synch. Θα ανέβαζα και βίντεο προς απόδειξη της τρέλας του, αλλά..



Tuxedomoon και Γιώργος Μάγγας. Μάλλον ατυχής συνεύρεση-ο Μάγγας κέρδισε εντυπώσεις, έως και βαρετοί οι Tux.



Nerdy Bam Bam?



Hiroshi Watanabe. Οι πιο ωραίες μουσικές του τριημέρου. Κρίμα που έπαιζε την ίδια ώρα με τους Tuxedomoon και πολλοί τον έχασαν.



And this year the Oscar goes to..

UR

Από τα τόσα ονόματα που εμφανίζονται στο φετινό synch festival (6-7-8 Ιουλίου, στο Μουσείο Μπενάκη και το Τεχνολογικό Πολιτιστικό Πάρκο Λαυρίου), δύσκολο να διαλέξεις κάτι που να τραβά αυτόματα την προσοχή ή να ξεχωρίζει απ'το σωρό.

Για πρώτη φορά στην Ελλάδα εμφανίζεται υπό την μορφή των Galaxy 2 Galaxy & Los Hermanos, η θρυλική εταιρεία του Detroit, Underground Resistance. Αυστηρά underground σε κάθε έκφρασή της, σχεδόν μιλιταριστικά πολιτική στις αρχές της και ανυποχώρητα σκληρή στον ήχο της, η UR, ιστορικής σημασίας για τους technoheads, live στις 7 Ιουλίου στο Λαυριο, στις 23:30.

Από την καταχώρηση στο site του synch:

Μια ανατρεπτική, πολιτική κολεκτίβα, ένας πραγματικός μύθος της techno σκηνής του Ντιτρόιτ εμφανίζεται για πρώτη φορά στην Ελλάδα. Οι UR γεννήθηκαν στα τέλη της δεκαετίας του ’80 όταν ο Jeff Mills συνάντησε τον “Mad” Mike Banks και τον Robert “Noise” Hood και δημιούργησαν «σκληρή μουσική από μια σκληρή πόλη», όπως οι ίδιοι χαρακτηρίζουν τον ήχο τους. Ηταν οι πρώτοι που έπαιξαν live techno και χρησιμοποίησαν έναν DJ σαν αληθινό μέλος μιας μπάντας. Ποτέ δεν πρόδωσαν τα πιστεύω τους, δεν συμβιβάστηκαν με τους κανόνες των δισκογραφικών εταιριών, ενώ σπάνια φωτογραφίζονται, καλύπτοντας τα πρόσωπα τους με μαντίλια. Οι ζωντανές εμφανίσεις τους είναι ένα μίγμα ανθρώπων και μηχανών που τις αποκαλούν επιθέσεις. Στην πρώτη τους εμφάνιση σε ελληνικό έδαφος, οι UR θα εκπροσωπηθούν από τους Galaxy 2 Galaxy και τους Los Hermanos, οι οποίοι δόνησαν τα clubs του κόσμου με το σαρωτικό Knights Of The Jaguar το ’98. H κολεκτίβα της Underground Resistance, θα μοιραστεί την σκηνή με τον δεξιοτέχνη σαξοφωνίστα David Lynch σε μια συνεργασία που αναμένεται με μεγάλο ενδιαφέρον. O David Lynch, με ένα πλούσιο βιογραφικό και σημαντικές συνεργασίες με την Έλλη Πασπαλά και άλλους σπουδαίους καλλιτέχνες, θα αυτοσχεδιάσει με το σαξόφωνο του στα κομμάτια “Jupiter Jazz” και “Hi Tech Jazz”. Μια συνεργασία που θα συζητηθεί!

Για μυημένους και μόνο.
Links:

Underground Resistance

Los Hermanos

UR @myspace

Los Hermanos @myspace