Iain Banks
Ο Iain Banks γεννήθηκε το 1954 στη Σκωτία. Η συγγραφική του πορεία ξεκίνησε με βιβλία επιστημονικής φαντασίας (space opera) τα οποία δεν είχαν καμία ανταπόκριση. Όλα αλλάζουν όμως το 1984, όταν ο εκδοτικός οίκος ‘Futura’ εκδίδει το βιβλίο του ‘Εργοστάσιο Σφηκών’ (The Wasp Factory) το οποίο σημειώνει αναπάντεχη επιτυχία.
Έκτοτε έχει γράψει 11 βιβλία fiction (στα οποία υπογράφει ως Iain Banks) και 10 βιβλία science fiction (στα οποία υπογράφει ως Iain Μ. Banks).
Σήμερα θεωρείται ένας από τους σημαντικότερους Σκωτσέζους συγγραφείς: ήταν υποψήφιος για το βραβείο Hugo το 2005 για την νουβέλα του ‘The Algebraist’, ενώ έχει γυριστεί σε ταινία το βιβλίο του ‘Complicity’ και σε σειρά του BBC ένα από τα πιο γνωστά βιβλία του, το ‘The Crow Road’ .
Απ’ό,τι γνωρίζω, στα ελληνικά κυκλοφορούν από τις εκδόσεις Μέδουσα/Σέλας το βιβλίο του ‘Συνενοχή’ (Complicity), κι από τις εκδόσεις Οξύ το ‘Πέτρινο Τραγούδι’ (A Song Of Stone) και το ‘Εργοστάσιο Σφηκών’ (The Wasp Factory).
Από το οπισθόφυλλο του 'Εργοστασίου':
"Aν είστε υπερευαίσθητοι ή αν τρομάζετε εύκολα, μείνετε μακριά από το Εργοστάσιο Σφηκών. Οι υπόλοιποι θα απολαύσετε τόσο την απόλυτη θηριωδία του, όσο και το μαύρο του χιούμορ και το μήνυμά του. Διαβάστε το, αν τολμάτε" - Daily Express
Το ‘Εργοστάσιο Σφηκών’ το είχα διαβάσει πριν μια δεκαετία περίπου- ακόμα θυμάμαι πόσο μεγάλη εντύπωση μου είχε κάνει. Είναι η ιστορία ενός παιδιού που ζει σε ένα απομονωμένο νησί, σε ένα περιβάλλον ασφυκτικά κλειστό. Η εφηβεία του είναι ένας μικρός εφιάλτης, ένα teenage angst μιας προσωπικότητας διχασμένης, όσο και καταπιεσμένης- η γραφή του Banks είναι ωμή και σκοτεινή, σχεδόν γοτθική, σε κάνει να μη θες να αφήσεις το βιβλίο από τα χέρια σου μέχρι το πραγματικά απίστευτο τέλος.
Ο Independent το κατέταξε ανάμεσα στα 100 καλύτερα βιβλία του αιώνα. Ενοχικά απολαυστικό.
Επίσης πολύ ενδιαφέρον το 'Πέτρινο Τραγούδι', του 1997, σε ανάλογα ζοφερό κλίμα.
www.iainbanks.net
Μια συνέντευξη στον Guardian.
Συνέντευξη στη Λώρη Κέζα, από το Βήμα.
Έκτοτε έχει γράψει 11 βιβλία fiction (στα οποία υπογράφει ως Iain Banks) και 10 βιβλία science fiction (στα οποία υπογράφει ως Iain Μ. Banks).
Σήμερα θεωρείται ένας από τους σημαντικότερους Σκωτσέζους συγγραφείς: ήταν υποψήφιος για το βραβείο Hugo το 2005 για την νουβέλα του ‘The Algebraist’, ενώ έχει γυριστεί σε ταινία το βιβλίο του ‘Complicity’ και σε σειρά του BBC ένα από τα πιο γνωστά βιβλία του, το ‘The Crow Road’ .
Απ’ό,τι γνωρίζω, στα ελληνικά κυκλοφορούν από τις εκδόσεις Μέδουσα/Σέλας το βιβλίο του ‘Συνενοχή’ (Complicity), κι από τις εκδόσεις Οξύ το ‘Πέτρινο Τραγούδι’ (A Song Of Stone) και το ‘Εργοστάσιο Σφηκών’ (The Wasp Factory).
Από το οπισθόφυλλο του 'Εργοστασίου':
"Δύο χρόνια αφότου είχα σκοτώσει τον Μπλάιδ, δολοφόνησα τον μικρό μου αδερφό, τον Πωλ, για εντελώς διαφορετικούς και σίγουρα πιο σοβαρούς λόγους, και έναν χρόνο μετά από τον Πωλ σκότωσα τη μικρή μου ξαδέρφη Εσμεράλντα, μάλλον από σκέτο καπρίτσιο και χωρίς λόγο. Αυτό είναι το σκορ μου μέχρι σήμερα. Τρεις. Εδώ και χρόνια δεν έχω σκοτώσει κανέναν άλλον και δεν σκοπεύω να σκοτώσω ξανά στο μέλλον. Ήταν απλώς μία φάση που περνούσα".
"Aν είστε υπερευαίσθητοι ή αν τρομάζετε εύκολα, μείνετε μακριά από το Εργοστάσιο Σφηκών. Οι υπόλοιποι θα απολαύσετε τόσο την απόλυτη θηριωδία του, όσο και το μαύρο του χιούμορ και το μήνυμά του. Διαβάστε το, αν τολμάτε" - Daily Express
Το ‘Εργοστάσιο Σφηκών’ το είχα διαβάσει πριν μια δεκαετία περίπου- ακόμα θυμάμαι πόσο μεγάλη εντύπωση μου είχε κάνει. Είναι η ιστορία ενός παιδιού που ζει σε ένα απομονωμένο νησί, σε ένα περιβάλλον ασφυκτικά κλειστό. Η εφηβεία του είναι ένας μικρός εφιάλτης, ένα teenage angst μιας προσωπικότητας διχασμένης, όσο και καταπιεσμένης- η γραφή του Banks είναι ωμή και σκοτεινή, σχεδόν γοτθική, σε κάνει να μη θες να αφήσεις το βιβλίο από τα χέρια σου μέχρι το πραγματικά απίστευτο τέλος.
Ο Independent το κατέταξε ανάμεσα στα 100 καλύτερα βιβλία του αιώνα. Ενοχικά απολαυστικό.
Επίσης πολύ ενδιαφέρον το 'Πέτρινο Τραγούδι', του 1997, σε ανάλογα ζοφερό κλίμα.
www.iainbanks.net
Μια συνέντευξη στον Guardian.
Συνέντευξη στη Λώρη Κέζα, από το Βήμα.
posted by schottkey at 15:52
19 Comments:
σ' αγαπάω (...καλά, υπερβάλλω λίγο... ενθουσιώδης τοξότης γαρ...)
πάω να βρώ βιβλίο του πάραυτα!!!!
μπεεεεευχαριστώ!
Ο Μπανκς είναι από τους αγαπημένους μου (στην εφ του).
Η συνέντευξη στην Λ. Κέζα είναι παλιά, από τότε τα βιβλία του έχουν γίνει 11 mainstream (αν και δεν θα τα έλεγα και τόσο mainstream, ε;) και 10 εφ. (το ένα συλλογή διηγημάτων).
Το Use of Weapons είναι κατά τη γνώμη μου από τα καλύτερά του. Πολύ ενδιαφέρον είναι και το κείμενό του A Few Notes on the Culture.
δεν έχω αξιωθεί ακόμη να διαβάσω!
Baaaad...I know!!
Ο Banks είναι όντως σπουδαίος.
To Πέτρινο Τραγούδι μου άρεσε πάρα πολύ.
Laughing Sheep, μικρέ Τοξότη, ένας Λέων ανταποδίδει- (by the way, ο Thomas Mann έχει μπει στο profile σου-hacker;; :)
Dimitri, έχεις απόλυτο δίκιο, τα βιβλία είναι 11 και 10 αντίστοιχα, τα αναφέρει και στο site του, λάθος το μέτρημα.
Καθόλου mainstream δε θεωρώ τα fiction που έχει γράψει, αλλά μάλλον καλό είναι αυτό. Σ’ευχαριστώ και για το link, φαντάζομαι αναφέρεται στη σειρά βιβλίων του ‘Culture’, θα το διαβάσω.
kolk, εσένα θα σου αρέσει ο Banks, ακόμα και στα fiction του.
Marquise, a wasp factory might not be your playground-so let’s sing a royal song of stone :)
τον έχω βάλει καιρό στο μάτι απλά δεν έτυχε που θα πάει όμως... :))
Drude, οι Banks-fan σε χαιρετούν. Το 'Use Of Weapons' δεν το έχω διαβάσει, από τις συστάσεις σας θα το τσεκάρω, danke.
Δεν μπορώ να πω ότι μου άρεσε ιδιαίτερα το "Πέτρινο Τραγούδι", το "Εργοστάσιο Σφηγκών" όμως είναι απίστευτο. Δυστυχώς δεν έχω διαβάσει βιβλία του στα αγγλικά.
Στα ελληνικά όμως κυκλοφορεί από το 1998 και η "Συνενοχή" από τις εκδόσεις Σέλας. Είναι πολύ ενδιαφέρον. Ψάξτε το.
...δεν είναι hacker... είμαι ο Thomas Mann...
Μπεεεεε
vandimir, ναι το 'Εργοστάσιο' είναι σαφώς καλύτερο. Για την 'Συνενοχή' ανέφερα στο ποστ.
Thomas Mann, nice to meet you. Ernest.
λοιπόν διάβασα πριν από 5-6 χρόνια το Εργοστάσιο και εκείνο που μου έχει μείνει από όλο το βιβλίο είναι εκείνη η σκηνή όταν μιλά για τον αδερφό του που δούλευε στο νοσοκομείο με το μωρό που χαμογελά- δεν ξέρω αν το θυμάσαι-είναι για μένα από τις πιο ανατριχιαστικές λογοτεχνικές σκηνές ever...Νομίζω ότι δεν θέλησα να ξαναδιαβάσω κάτι δικό του...
Μου κάνει εντύπωση που θυμάσαι τη συγκεκριμένη σκηνή. Η αλήθεια είναι πως το βιβλίο γενικά αποπνέει κάτι το παράξενο/ανατριχιαστικό χωρίς όμως να φτάνει ποτέ στα άκρα. Τώρα βέβαια, ποια είναι τα άκρα είναι μια λογική ερώτηση, κι αυτό μάλλον δεν έχω να το απαντήσω. Ελπίζω τουλάχιστον να το διάβασες μέχρι το τέλος..
Σωστά, ανέφερες τη "Συνενοχή" στο post σου. Καμιά φορά η στραβομάρα (μου) υπερβαίνει τα αποδεκτά όρια...
το θέμα των άκρων είναι άκρως ενδιαφέρον γενικώς :)
πάντως το συγκεκριμένο το διάβασα ως το τέλος
Νομίζω πως η σκηνή με το μωρό έχει μείνει στους περισσότερους, είναι τόσο ανατριχιαστική και σκληρή. Έχω διαβάσει πολύ λογοτεχνία τρόμου, αλλά αυτή η σκηνή έχει κάτι, σου μένει και σε στοιχειώνει.
Το ωραίο είναι πως δεν πρόκειται για λογοτεχνία τρόμου, αλλά για φαντασίας. Κι είναι περίεργο που έχει μείνει σε τόσους η συγκεκριμένη σκηνή. Αν και για μένα τουλάχιστον, απ’το βιβλίο έχει μείνει αυτή η (σχεδόν) αρρωστημένη ατμόσφαιρά του, σαν να βρίσκεσαι σε ένα μικρό απομονωμένο νησί, που έχει ομίχλη 24 ώρες τη μέρα.
Ναι, εννοούσα πως παρά το ότι έχω εντρυφήσει τόσο πολύ στο είδος, θυμάμαι ελάχιστα πράγματα από άλλα βιβλία και τελικά, το Εργοστάσιο Σφηκών μου έχει μείνει, παρά το ότι δεν είναι τρόμου. Γιατί σχεδόν; Η ατμόσφαιρα του βιβλίου είναι αρρωστημένη, είναι από αυτά τα βιβλία που διαβάζεις με μια ηδονική αποστροφή (οκ, γίνομαι λίγο μελοδραματική :-), με τον ίδιο τρόπο που όταν σε πονάει ένα δόντι, το πειράζεις διαρκώς και ας σε ενοχλεί...
Τότε θα έλεγα πως για το βιβλίο το συγκεκριμένο, το δόντι το πειράζεις μέχρι να το αφαιρέσεις τελείως..
Έχει κανείς να προτείνει κάτι σε παρόμοιο στυλ;
Post a Comment
<< Home