clap your hands say no
Πάνω από 1000 δανέζικα websites έχουν δεχθεί επιθέσεις από Ισλαμιστές χάκερ(ς), ενώ 4 άτομα σκοτώθηκαν και πάνω από 20 τραυματίστηκαν κατά τη διάρκεια διαμαρτυριών στο Αφγανιστάν με αφορμή τη γνωστή ιστορία με τα σκίτσα στις εφημερίδες της Δανίας.
Όπως διαβάζω στο BBC, ο δήμαρχος της πόλης Middelkerke στο Βέλγιο Michel Landuyt, αποφάσισε να απαγορεύσει την έκθεση του έργου του Τσέχου καλλιτέχνη David Cerny 'Saddam Shark', υπό τον φόβο αντιδράσεων.
Ως πρώτη ανάγνωση εύκολα κάποιος καταλαβαίνει ότι το έργο παραπέμπει σε αυτά του Damien Hirst, και συγκεκριμένα στο έργο 'The Physical Impossibility of Death in the Mind of Someone Living' το οποίο ο Βρετανός καλλιτέχνης δημιούργησε το 1992 και παρουσίαζε έναν καρχαρία σε μια δεξαμενή από φορμαλδεΰδη.
Δεν γνωρίζω αν πλέον γυρνάμε πίσω σε ερωτήματα τύπου 'πρέπει ο καλλιτέχνης να αυτολογοκρίνεται;'-'υπάρχουν όρια στην τέχνη;'-'κι αν υπάρχουν, ποιος τα θέτει;'. Γιατί πολύ φοβάμαι πως θα ξεκινήσουμε πάλι από την αρχή, ορίζοντας τι είναι τελικά τέχνη.
Αυτό που ξέρω σίγουρα είναι πως ο κύριος Huntington πρέπει να χαμογελά πίσω από τα (ανύπαρκτα) μουστάκια του (και ο mr.Fukuyama δε θα πρέπει να αισθάνεται και τόσο άνετα τελευταία...)
Όπως διαβάζω στο BBC, ο δήμαρχος της πόλης Middelkerke στο Βέλγιο Michel Landuyt, αποφάσισε να απαγορεύσει την έκθεση του έργου του Τσέχου καλλιτέχνη David Cerny 'Saddam Shark', υπό τον φόβο αντιδράσεων.
Ως πρώτη ανάγνωση εύκολα κάποιος καταλαβαίνει ότι το έργο παραπέμπει σε αυτά του Damien Hirst, και συγκεκριμένα στο έργο 'The Physical Impossibility of Death in the Mind of Someone Living' το οποίο ο Βρετανός καλλιτέχνης δημιούργησε το 1992 και παρουσίαζε έναν καρχαρία σε μια δεξαμενή από φορμαλδεΰδη.
Δεν γνωρίζω αν πλέον γυρνάμε πίσω σε ερωτήματα τύπου 'πρέπει ο καλλιτέχνης να αυτολογοκρίνεται;'-'υπάρχουν όρια στην τέχνη;'-'κι αν υπάρχουν, ποιος τα θέτει;'. Γιατί πολύ φοβάμαι πως θα ξεκινήσουμε πάλι από την αρχή, ορίζοντας τι είναι τελικά τέχνη.
Αυτό που ξέρω σίγουρα είναι πως ο κύριος Huntington πρέπει να χαμογελά πίσω από τα (ανύπαρκτα) μουστάκια του (και ο mr.Fukuyama δε θα πρέπει να αισθάνεται και τόσο άνετα τελευταία...)
posted by schottkey at 11:59
8 Comments:
Σε μια συνέντευξή του, ένας επιφανής άραβας ακαδημαϊκός (όχι, δεν θυμάμαι το όνομά του) είπε ότι όποτε κάποιος υπαινιχθεί δημοσίως κάτι για το ποιόν των εβραίων (π.χ), γίνεται αμέσως διπλωματικό ζήτημα και αντιμετωπίζεται με μια σοβαρότητα που πιθανό να περισσεύει.
Νομίζω ότι πίσω απ' αυτό το αθώο καλλιτεχνικό γκάτζετ υπάρχει μόνο ο χαρούμενος μηδενισμός του Duchamp και απουσιάζει οτιδήποτε σχετικό με Χάντινγκτον.
Ο Φουκουγιάμα εισηγείται πλέον την υπό όρους συνεργασία της δύσης με αυταρχικά ισλαμικά καθεστώτα, τα οποία θεωρεί οδυνηρό αλλά αναγακαίο στάδιο (ανάλογο με την διακυβέρνηση της Γερμανίας από τον Χίτλερ, της Ρωσίας από τον Στάλιν και της Κίνας από τον Μάο) προκειμένου να σπάσουν οι παλιές δομές στις μουσουλμανικές χώρες.
Δεν θα το πιστέψετε αλλά σκεπτόμουν χθες ένα ανάλογο "έργο" με τίτλο "Αλληλεγγύη στον Κατσικέα".Τώρα πια δεν έχει νόημα :-)
Alberich, η αναφορά σε Huntington και Fukuyama δεν ήταν φυσικά συνδεδεμένη με το έργο, αλλά με τα όσα συμβαίνουν με αφορμή τα έργα.
Γιατί αφορμές είναι και μόνο. Ο Samuel Huntington πολλές φορές είναι δογματικός (ειδικά στο τελευταίο του βιβλίο), αλλά τείνω να πιστέψω πως σε πολλές από τις θεωρίες του πέφτει μέσα.
Πάντως το «έργο» με τον Κατσικέα δοκίμασέ το, θα’ναι ενδιαφέρον :)
Bitten Lips, όχι μόνο αυτό, αλλά όπως διαβάζω στα Νέα: "H άρνηση του Ολοκαυτώματος, στο οποίο έχασαν τη ζωή τους περίπου έξι εκατομμύρια Εβραίοι, αποτελεί ποινικό αδίκημα σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες."
Από το ίδιο άρθρο, κάτι άλλο πολύ ενδιαφέρον που δείχνει που έχουν φτάσει τα πράγματα:
"Τα σκίτσα αντιποίνων που δημοσιεύει ο Αραβικός Ευρωπαϊκός Σύνδεσμος στην ιστοσελίδα του στο Ίντερνετ είναι μόνο για ψύχραιμους. Σε ένα από αυτά, ο Χίτλερ είναι ξαπλωμένος στο κρεβάτι με την Άννα Φρανκ. «Γράψε το κι αυτό στο ημερολόγιό σου», της λέει ο μισόγυμνος Αδόλφος. Σε ένα άλλο, ο Στίβεν Σπίλμπεργκ ζητάει από τον Πίτερ Τζάκσον, τον σκηνοθέτη του «Άρχοντα των δαχτυλιδιών», να γυρίσουν μαζί μια ταινία για το Ολοκαύτωμα. «Δεν νομίζω πως έχω τόση φαντασία», του απαντάει εκείνος.."
Παραθέτω τα links, κι ο καθένας ας βγάλει τα συμπεράσματά του, ιδού:
1,
2
3
4
5
Να γίνω λίγο αυστηρή? (το χω στα αίμα μου αυτό). Τα ερωτήματα για μένα είναι άλλα, ομολογώ. Ποιός από μας (ο καλλιτέχνης από μας, επίσης) δεν αυτολογοκρίνεται, ποιός από μας είναι όντως ελεύθερος, ποιός από μας δεν ζει εντός ορίων που τίθενται και από την κοινωνία κι από τον ίδιο?
Αυτά περί ελευθερίας του καλλιτέχνη (κι ελευθερίας του ανθρώπου) είναι ουίσφουλ θίνκινγκ. Ο καλλιτέχνης δεν μπορεί να είναι περισσότερο ελεύθερος από την κοινωνία στην οποία ανήκει.
This comment has been removed by a blog administrator.
Οπως είπες και συ, Μιραντολίν, αναφερόμενη στο σκίτσο του Γκότλιμπ, είμαστε σε μια εποχή που επαναπροσδιορίζονται τα όρια- επί το αυταρχικότερο λέω εγώ- και το θέμα είναι αν θα το υποστούμε απλώς ή θα το ενστερνιστούμε κι' όλα.
επαναπροσδιορίζονται τα όρια
Αλήθεια, ποια είναι τα όρια;
Και ποιος τα ορίζει;
Όλοι αυτολογοκρινόμαστε.
Κι όλοι νιώθουμε ελεύθεροι στα πλαίσια και τα όρια που εμείς έχουμε ορίσει.
Η κοινωνία δεν υπάρχει, είναι φαντασία, ένα ολόγραμμα.
Ο κόσμος είμαστε εμείς.
:)
exploding boy, συμφωνούμε απόλυτα, το σχόλιό σου ήρθε ως συμπλήρωμα στα όσα έγραψα, η οπτική μας είναι κοινή.
elli αν o Hirst εισχώρησε στα νερά του trendy, μια ώθηση παραπάνω την πήρε κι από την κοινότητα της τέχνης, τους κριτικούς κι όσους ψάχνουν εύκολο στόχο-εξάλλου τα έργα του είχαν το στοιχείο της πρόκλησης πάνω τους ανάγλυφο.
Post a Comment
<< Home