Caché

Βγαίνοντας απ’την αίθουσα, έμεινα με την αίσθηση που είχα μόλις βγήκα από το Mulholland Drive του Lynch (αν κι εδώ δεν ψάχνεις για τη λύση κανενός είδους παζλ).
Η ψυχολογική βία είναι και πάλι παρούσα, το ίδιο και το ψυχρό, φαινομενικά απάνθρωπο βλέμμα του Αυστριακού. Το βάρος αυτή τη φορά πέφτει στις ενοχές της παιδικής ηλικίας, στους ώμους της σημερινής Γαλλίας (ποιος θυμάται την εμπλοκή στην Αλγερία;) τον ρατσισμό και τη μισαλλοδοξία.

Τα πιθανά σενάρια του (υπερβολικά) ανοιχτού τέλους τρέχουν στο μυαλό μου εδώ και ώρες. Ακόμα κι έτσι, my hat is off mr.Haneke: για τους ‘στατικούς’ υπότιτλους, το παιχνίδι της κάμερας με τους καθρέφτες, την πλήρη απουσία μουσικής-δεν είναι λίγο μια τέτοια ταινία να κατορθώνει να σε τρομάζει περισσότερο από οποιοδήποτε horror φιλμ.

Παρ’όλα αυτά, κάτι παραμένει κρυμμένο. Δεν έχω κατανοήσει ακόμη τι ακριβώς.