Japon
Βλέποντας τις Τρεις Ταφές του Μελκιάδες Εστράδα του Tommy Lee Jones, συνειρμικά πήγα σε μια από τις πιο περίεργες ταινίες που έχω δει τα τελευταία χρόνια: στο Japon, του Carlos Reygadas.
Οπως και οι «Τρεις Ταφές», έτσι και το Japon εκτυλίσσεται στο Μεξικό. Είναι η ιστορία ενός μεσήλικα, ο οποίος εγκαταλείπει την πόλη του Μεξικού και κατευθύνεται προς την επαρχία.
Ταξιδεύει σε ένα απομακρυσμένο φαράγγι και εγκαθίσταται σε ένα χωριό, που σχεδόν δεν υπάρχει στον χάρτη, με σκοπό να αυτοκτονήσει.
Πολύ πιο βαρύ από το λιτό γουέστερν του Tommy Lee Jones, με ελάχιστους διαλόγους και ερασιτέχνες ηθοποιούς, με πολύ αργούς ρυθμούς και σκηνές που θυμίζουν έντονα Ταρκόφσκι, απαιτεί προσήλωση από τον θεατή-για να το αποκηρύξει στο σινεμά της βαριάς κουλτούρας ή να το κατατάξει ως μια άλλη εμπειρία.
Δεν ξέρω αν θα την πρότεινα ως «θέαση». Δεν ξέρω καν αν θα την ξαναέβλεπα. Ομως είναι από τις ταινίες που δε φεύγουν από το μυαλό σου για πολύ καιρό μετά. Ειδικά για εκείνο το φινάλε.
Για σκληροπυρηνικούς σινεφίλ και μόνο.
posted by schottkey at 11:22
8 Comments:
Με τίποτα δεν [ξανα]βλέπεται αυτή η ταινία... Ασφαλώς και δεν διαθέτει τη συναισθηματική δύναμη του ταρκόφσκι ούτε καν τη φωτογραφία του αγγελόπουλου.
Δε ξέρω αν φταίει το ότι ήμουν κουρασμένος, νύσταζα, είχε πολύ ζέστη στο Ολύμπιον ή απλώς δεν είμαι αρκετά συνειδητοποιημένος σινεφίλ, αλλά... νομίζω δεν υπάρχει πιο βαρετός τρόπος να περάσεις 2 ώρες + από τη ζωή σου. Α... και το περιστέρι που σκοτώνεται στη σκηνή του keyart... σκοτώνεται όντως!
Μμμ..κι εγώ όπως είπα δε νομίζω να την ξαναέβλεπα. Θυμάμαι χαρακτηριστικά πως την είχα δει Σάββατο βράδυ, και μου είχε δημιουργήσει μια καταθλιπτική διάθεση, δεν ήθελα να βγω μετά..
Πάντως Hector έχει καλύτερη φωτογραφία από τον Αγγελόπουλο, και μερικές σκηνές της δε φεύγουν έυκολα από το μυαλό.
heimkurst, διελύθης; εις τα εξ ων συνετέθης;
Τι φταίει άραγε; το τοπίο; ο ήρωας; το ότι ανέφερα την ταινία;
Να αρχίσω να νιώθω ενοχές;
:)
Ήταν χειρότερη και από το La perdición de los hombres, που είχε παιχτεί στο Τριανόν σε κάποιο λατινοαμερικάνικο αφιέρωμα, πριν 2-3 χρόνια. Δεν μπόρεσα να τους κρατήσω, φύγαμε στα μισά, πρώτη φορά μου συνέβη αυτό και ακόμα έχω τύψεις που δεν άντεξα μέχρι τέλους, έστω και μόνη.
Arturo Ripstein ε;
Νομίζω πως το Japon (κι η δουλειά του Reygadas γενικότερα) δεν έχει τόση σχέση με το υπόλοιπο λατινοαμερικάνικο σινεμά(ακόμα και του Mexico, 'Θέλω και τη μαμά σου' π.χ.), ούτε οτιδήποτε έχει κάνει ο Julio Medem('Εραστές του αρκτικού κύκλου', 'Το σεξ και η Λουσία') ή ο Almodovar-για να πιαστούμε από τη γλώσσα.
Όπως και να χει πάντως, δέχεται πολλά σχόλια σαν ταινία, αντικρουόμενα σίγουρα.
Συμφωνώ, δεν είχα δει κάτι παρόμοιο στον Λατινοαμερικάνικο κινηματογράφο. Που ούτως ή άλλως έχω μια ελάχιστη γεύση, γιατί στην Αθήνα είναι σπάνιες οι ευκαιρίες και μόνο στα πλαίσια ειδικών αφιερωμάτων...
Πάντως μου έγινε μάθημα, να μην παίρνω παρέα "ανεκπαίδευτη" σε ταινίες που προβλέπονται "ζόρικες", γιατί τελικά ταλαιπωρούνται όλοι.
Έτσι είναι τα πράγματα, ναι.
Δύσκολο να τραβήξεις παρέα σε μια τέτοια ταινία, ακόμα κι αν βλέπει πιο 'ιδιαίτερες' ταινίες.
Δεν ξέρω αν πηγαίνεις σινεμά μόνη σου, ίσως είναι μια λύση αυτό (λίγο μελαγχολική μεν, αλλά..)
-i got slashed by a film..to a thousand pieces..
-a film?
-mm..
-was it so sharp?
-like a razorblade..
Post a Comment
<< Home