Μelancolie? horreur..

Caspar David Friedrich, Le moine devant la mer

Για όσους φάνε φέτος τη γαλοπούλα τους στην πόλη του φωτός, μια βόλτα από την έκθεση-αφιέρωμα στην μελαγχολία (Melancolie, genie et folie en Occident- Galeries nationales du Grand Palais) είναι ίσως ένα μικρό αντίδοτο στο ζαχαρώδες των ημερών και την υπερέκθεση από τα πολύχρωμα φώτα και τα δώρα.

Με εκθέματα των Αλμπρεχτ Ντίρερ, Νίκολας Χίλιαρντ, Οτο Ντιξ, Κάσπαρ Νταβίντ Φρίντριχ, Εντουαρντ Χόπερ.

Εως 16 Ιανουαρίου 2006. Περισσότερα εδώ.

*

Μιας και θυμήθηκα τον σπουδαίο Χόπερ, εντύπωση μου είχε κάνει η ενσωμάτωση ενός έργου του στο θρίλερ του Dario Argento "Βαθύ Κόκκινο" (Deep Red/Profondo Rosso).

O Αρτζέντο, επηρεασμένος από τον πίνακα του Edward Hopper "Nighthawks", δημιούργησε ένα σκηνικό παρόμοιο του πίνακα, για την απεικόνιση του "Blue Bar", όπου ένας χαρακτήρας του φιλμ, ο Κάρλο, παίζει πιάνο.

Φαινομενικά, οι δρόμοι του Αρτζέντο, ενός σκηνοθέτη που μεγαλούργησε στο είδος του giallo* και του Χόπερ, ενός ζωγράφου που ασχολήθηκε με την μοναξιά της αμερικανικής ζωής, είναι ασύμπτωτοι.

Ομως η απόκοσμη ατμόσφαιρα της Φλωρεντίας όπως απεικονίζεται στο φιλμ, έχει κάτι από τους μελαγχολικούς "νυχτερινής φύσης" πίνακες του Εντουαρντ Χόπερ, μια ακόμα απόδειξη του ότι δεν υπάρχει 'ασυμβίβαστο' στην τέχνη.

*ταινίες τρόμου που έκαναν επιτυχία κατά τη δεκαετία του '70, προερχόμενες κυρίως από την Ιταλία. Η ονομασία προήλθε από αστυνομικά "pulp" μυθιστορήματα, τυπωμένα σε φθηνό κίτρινο χαρτί (giallo=κίτρινο), τα οποία τροφοδοτούσαν τα σενάρια των ταινιών. Πέραν του Ντάριο Αρτζέντο, σπουδαίοι δημιουργοί του είδους είναι ο Μάριο Μπάβα και ο Λούτσιο Φούλτσι.