Δε Τσόις.

«Μα και συ χάνεις τις καλύτερες ευκαιρίες μου φαίνεται».
Εδώ και 10 λεπτά ανακάτευε απλά το φαγητό του, αυτή η έρμη η πατάτα πρέπει να’νιωθε σα χαλασμένος οδοστρωτήρας πάνω στη σάλτσα.
«Ναι ίσως έχεις δίκιο..Τελευταία είμαι κάπως..» «ΕΛΑ! Τέλει πάρει σιντί; Νάιλον κενούργκιο, πρώτο, καμ οοοοοοοοοον!»
Το ψηφιακό ρολόι στο χέρι του συμπαθούς νέγρου ήταν σαν πελώριο μαύρο τασάκι. Saiko;; “E..όχι..ευχαριστώ...». ‘Εσβησε το τσιγάρο στο κανονικό τασάκι.
«Μήπως να το ξανασκεφτείς; Τέτοιες ευκαιρίες δεν παρουσιάζονται ξανά. Κρίμα είναι». «Ξέρω, ξέρω..μαλακίζομαι..», μονολόγησε. ‘Ισως να μην το είπε καν φωναχτά.
Οι πατάτες με το ρύζι είχαν σχηματίσει βουνό ανάλογο αυτού του Ρίτσαρντ Ντρέιφους στις Στενές Επαφές Τρίτου Τύπου. ‘Επρεπε να πάρει αποφάσεις. Στο μονοπάτι, να επιλέξει δεξιά ή αριστερά. Ένας ταξιτζής κόρναρε επί 10 λεπτά μόνος του έξω στο δρόμο.

ΟΚ, πρέπει να ανέβω ξανά το βουνό. Με όλες τις συνέπειες αυτού. Να αλλάξω ζωή, να ξεπουλήσω λίγα από αυτά που πίστευα. Τη δύναμη την έχω, το’χω ξαναπεράσει. Οι συνθήκες αλλάζουν, οι άνθρωποι μάλλον όχι.
‘Ολα καλά. Οι εξωγήινοι όμως, θα έρθουν;