There's a drink in my bedroom and I need a hot lady

Και να, οι νότες βρήκαν ξανά το δρόμο τους.

Ο,τι έμενε να ακουστεί, είχε ήδη χάσει το νόημα-έμοιαζε ξεφλουδισμένο, δεύτερο χέρι, ξεβαμμένη μπογιά.
Δεν υπάρχει λόγος πια να κλείνεσαι στις σκοτεινές αίθουσες τείνοντας ευήκοον ους στα πελώρια μαύρα κουτιά, θαυμάζοντας τα επιτεύγματα του κυρίου Ντόλμπι. Ποιος ο λόγος να χαρακώνεις τα μικρά δισκάκια για να θυμηθείς τη σκηνή που την είδε για πρώτη φορά, κάτω από εκείνη την καταιγίδα των βιολιών;
Το σάουντρακ που αγάπησες, αυτή η μικρή απόδειξη ανάμνησης, το μικρό εισιτήριο για την έρημο της μνήμης σου, έχει πια σκιστεί.

Τα μικρά του κομματάκια σκορπίζονται στα Απομνημονεύματα της Αδριανού, χάνονται στα ρέκβιεμ για τα όνειρα του Παπακαλιάτη. Εν μέσω υστερικών αλαλαγμών απατημένων νοικοκυρών ξεπροβάλλει ο Τελευταίος των Μοϊκανών, το Old Boy γίνεται υπόκρουση για το τηλέφωνο στον γκόμενο, το I Want You του Elvis Costello συνοδεύει τον εργένη ήρωά μας όσο μαγειρεύει μακαρόνια. Στα εξωτερικά γυρίσματα, σε τροπικά νησιά κι εξωτικές παραλίες ο Craig Armstrong ακούγεται σαν διαφήμιση ταξιδιωτικού πρακτορείου.

Δε χρειάζεται να πας ξανά σινεμά για τα επόμενα 2046 χρόνια-οι ελληνικές σειρές σου αγόρασαν τα σάουντρακ της κινηματογραφικής σεζόν σε τιμή ευκαιρίας. Μόνο που το τύλιξαν σε συσκευασία Χάρη Ρώμα.