Γκόμι.

"Σκατά, πάλι κόλλησε".
Πάτησε το eject του μαύρου cd player. Έβγαλε βιαστικά τον μικρό δίσκο και τον πέταξε στον καναπέ. Derrick May-Five Days Off, a mix, τα γράμματα πάνω του με μαύρο μαρκαδόρο. Γραμμένο από έναν φίλο, όλο ένα και μόνο mp3. Ήπιε ανόρεχτα από το φλιτζάνι με τον κρύο καφέ.
"Την σκέφτεσαι ακόμα, έτσι δεν είναι;". Γύρισε και την κοίταξε χωρίς να της απαντήσει. Μάτια βαθύ γαλάζιο, κούρεμα ανδρικό, θα'λεγες εκτός μόδας εντελώς. Στάθηκε όρθιος μπροστά στο παράθυρο, κοιτώντας τις αντανακλάσεις του ήλιου πάνω στο χιόνι. Ήταν εκείνη η στιγμή της ημέρας που δεν μπορούσες να προσδιορίσεις αν ήταν πολύ πρωί ή αργά μεσημέρι. Θα ορκιζόταν πως τα πουλιά έξω από το παράθυρο του σφύριζαν μια μελωδία του Angelo Badalamenti.
"Πιστεύεις πως υπάρχει αγάπη;" τη ρώτησε χωρίς να γυρίσει να την κοιτάξει. "Αυτό που ξέρω σίγουρα είναι πως θα είναι πολύ δύσκολος χειμώνας" απάντησε κοφτά. Κοίταξε τα χιόνια να λιώνουν στο παρμπρίζ του ασημί Honda, να γλυστράνε αργά. Καθώς το λευκό στρώμα υποχωρούσε, κηλίδες λάσπης φανερώνονταν, θυμίζοντας τις σκέψεις του: συνειδητοποιούσε πως έφτασε στην άκρη του δρόμου, μόνος ξανά. Από τα ηχεία του παλιού cd player ξεπροβάλλει δειλά η εισαγωγή του 'Belfast'. Ναι, μόνος ξανά.
Εξάλλου ήταν ολοφάνερο: το αυτοκίνητό του ήθελε επειγόντως πλύσιμο.