A little post about films

Αν διάλεγα ένα χαρακτηριστικό από τις φετινές Νύχτες Πρεμιέρας, πέρα από την αλλαγή στο σύστημα, που σε πολλούς άρεσε και πολλούς επίσης ξενέρωσε, αυτό θα ήταν το γεγονός πως χάρη στον μεγάλο αριθμό ταινιών, διαβάζοντας κι ακούγοντας άλλους θεατές του φεστιβάλ, διαπίστωσα πως το πρόγραμμά μου με άλλων θεατών δε συνέπιπτε ούτε σε μία ταινία! Και μιλάμε για όσους έβλεπαν από 10 ταινίες και πάνω. Ίσως να μην είναι τόσο παράλογο με τόσες πολλές ταινίες να προβάλλονται-αλλά μάλλον αυτό δείχνει πλουραλισμό απόψεων, ποικιλία γούστου και κοινό που ενδιαφέρεται να ψάξει.

Αφήνοντας στην άκρη ταινίες που ήδη είχα δει, όπως όσες ήταν σε επανέκδοση, παλιές του Renoir ή όσες είχα δει του Kim Ki Duk, ένα μικρό review όσων είδα θα μπορούσε να είναι κάπως έτσι:












Στην κατάμεστη αίθουσα του Δαναού στη μεταμεσονύκτια προβολή του Kung Fu Hustle, πρέπει να είδα μια από τις μεγαλύτερες αποδοχές που έχει λάβει ταινία εδώ και πολύ καιρό-από τους fan των blockbuster μέχρι τους σκληροπυρηνικους σινεφίλ. Πιστεύω πως στο είδος της (ποιο είδος δηλαδή; μιλάμε για συνδυασμό γουέστερν/καράτε/κωμωδίας/φαντασίας/μιούζικαλ) είναι ό,τι καλύτερο έχω δει, εγγυημένη διασκέδαση.

Το Rize του φωτογράφου David Lachapelle είναι ένα ντοκιμαντέρ για ένα είδος αφροαμερικανικού χορού που ξεκίνησε από τύπους με τα χαρακτηριστικά κλόουν, κι εξελίχθηκε στο krumping, μια παραπλήσια εκδοχή του-πάντα όμως σε καταιγιστικής ταχύτητας ρυθμό. Πέρα από την παρουσίαση της κόντρας των δύο ρευμάτων μέσω διαγωνισμών και αντιπάλων, ο Lachapelle δεν κρύβει τίποτα από τη δυσκολία της ζωής στις συνοικίες που ο χορός αποτελεί διέξοδο.

O Takashi Miike με το The Great Yokai War μου απέδειξε απλά ότι είναι ίσως ο πιο απρόβλεπτος σκηνοθέτης στον κόσμο. Μίλια μακριά από το Audition και το Ichi the Killer, παρουσίασε μια ταινία που με δυο λόγια θα περιέγραφα ως εξής: Goonies meets Lord of the Rings through Wizard of Oz,with Power Rangers/Studio Ghibli characters.

Το Cidade Baixa του Sergio Machado είναι μια ιστορία 3 χαρακτήρων στη σημερινή Βραζιλία, ένα ιδιότυπο ερωτικό τρίγωνο 2 ανδρών και μιας κοπέλας. Η ταινία σε κερδίζει, χωρίς να είναι αριστούργημα-η Alice Braga (ανηψιά της Sonia Braga) έχει τη στόφα σταρ.

Από όλες τις ταινίες του αφιερώματος στον Kim Ki Duk, διάλεξα το Address Unknown. Αν και το format της κόπιας που παίχτηκε το απόγευμα στο Αττικόν ήταν εντελώς ακατάλληλο για σινεμά (θύμιζε τηλεταινία), η ταινία άνετα θα μπορούσε να χαρακτηριστεί από τις καλύτερες του σκηνοθέτη. Με εμφανή σημάδια απειρίας στη σκηνοθεσία, όμως με ολοζώντανους χαρακτήρες, πολύ καλή χρήση της μουσικής και καμμιά διάθεση ωραιοποίησης της ιστορίας, έφτιαξε μια αρκετά σκληρή αλλά πολύ αληθινή ταινία.

Το Haute Tension του Alexandre Aja είναι ένα κλασικό σπλάτερ, έχει τα χαρακτηριστικά της ταινίας τρόμου, με όλα τα κλισέ (τρομακτική μουσική, πολύ αίμα, έναν σίριαλ κίλερ να κυνηγά κοπέλες κλπ.), όμως ξεχωρίζει από ένα χολυγουντιανό θρίλερ της σειράς, καθώς ο Γάλλος σκηνοθέτης πέρα από το σεναριακό twist στο τέλος, κατορθώνει να του προσδώσει έναν φυσικότατο θαρρείς ρεαλισμό που πραγματικά σε ανατριχιάζει.

Η μεγάλη απογοήτευση για μένα του φεστιβάλ (καθότι σχεδόν ότι διάλεξα να δω ήταν αρκετά άνω του μετρίου) ήταν το A Hole in My Heart του Lukas Moodysson. Αν και η αίθουσα του Αττικόν ήταν γεμάτη για μια καθόλου mainstream ταινία και ειδικά στη 01:00 το βράδυ, φαντάζομαι πολλοί θα βγήκαν μουδιασμένοι. Δε θέλω να περιγράψω το τι συμβαίνει στην ταινία, όμως αυτό το τόσο fake σινεμά με την κάμερα στο χέρι, η δράση δωματίου και οι επίτηδες αποκρουστικά σκηνές δε δηλώνουν πρωτοπορία, αλλά κινηματογραφικό trash. Κρίμα για το Lilya 4 Ever.


To Three..Extremes ήταν ένα πείραμα 3 σκηνοθετών πάνω στην 'ακρότητα': το περίμενα αρκετά τρομακτικό-δεν ήταν. Αντίθετα, θα έλεγα πως όσο σκέφτομαι την ταινία τόσο πιο πολύ μου αρέσει, μέρες μετά τη θέαση της. Εντύπωση προκαλεί η αρτιότητα της κάθε ιστορίας, με κάθε σκηνοθέτη να έχει περίπου 30'-40' στη διάθεση του να την αναπτύξει, χωρίς όμως κανείς να υποπέσει στην προχειρότητα ή τον φτηνό εντυπωσιασμό. Κρατώ την χιουμοριστική/μακάβρια ματιά του Fruit Chan στο 'Dumplings'(δεν έπρεπε να φάω τόσο πολύ και τόσο αργά εκείνο το βράδυ..), την τρομερή σκηνοθετική δεξιοτεχνία του Chan-Wook Park στο 'Cut'(η ιστορία του μου θύμισε Kubrick παιγμένο στο θέατρο, με εξαιρετικούς διαλόγους), και τον άσπιλο μινιμαλισμό του Takashi Miike, που στο 'Box' κατάφερε με την φωτογραφία, την τέλεια χρήση ήχου και τα άψογα πλάνα να επιβάλλει στην αίθουσα μια αίσθηση κατάνυξης που όμοια δε θυμάμαι να έχω ζήσει σε σινεμά-δεν ακουγόταν ανάσα επί 45'.

Για το Howl's Moving Castle του Hayao Miyazaki δεν ξέρω τι ακριβώς να γράψω. Ίσως να αρκεί πως ήταν ένα επίπεδο πάνω από οτιδήποτε είδα φέτος στο φεστιβάλ.
Η ταινία μοιάζει ως η πιο 'down to earth' της φιλμογραφίας του, βασισμένη σε ένα βιβλίο της Diana Wynne Jones, χωρίς όμως να χάνει εκατοστό απο τη φαντασία του δημιουργού της. Αν εξαιρέσω κάποιες-πιθανόν τρομακτικές λόγω αναπαράστασης-σκηνές του έργου του συνολικά, θα μπορούσε αυτή η βαθιά ουμανιστική συνταγή του μεγάλου Ιάπωνα να διδάσκεται στα σχολεία.

Επίσης όπως κάθε έτος ενδιαφέρον (και μεγάλη προσέλευση κοινού) είχαν οι προβολές των ταινιών Μικρού Μήκους, με συμμετοχές όπως του γνώριμου στο φεστιβάλ Bill Plympton, ή του Shane Acker με το φουτουριστικό '9' το οποίο ο Tim Burton ανέλαβε να μεταφέρει στη μεγάλη οθόνη (αν και κλάσεις ανώτερο κατά την άποψή μου ήταν το απίστευτο True Colors που είδα στο φεστιβάλ του Bios τις μέρες ππαράλληλα των Ν.Π.).

Ελπίζω του χρόνου το σύστημα να λειτουργήσει καλύτερα, το πρόγραμμα να ανακοινωθεί νωρίτερα, περισσότερο κόσμο και λιγότερες γκρίνιες φυσικά :)