Lost you somewhere

Διαφορετικές όψεις..



Ξέρω, πολλοί μισούν το καλοκαίρι, όλα αυτά τα δεινά: η ζέστη, η ταλαιπωρία από τις ακτοπλοϊκές εταιρείες, η οικογένεια με το ταπεράκι στην παραλία, η πόλη βράζει, δεν μπορώ να μαυρίσω, το παιδάκι με το πλαστικό φτυαράκι μου θάβει τις πατούσες ενώ κοιμάμαι κτλ.


..του ίδιου νομίσματος


Συμπάσχω-αλλά ας μη γινόμαστε κακοί.Δεν πειράζει, ο χρόνος κυλά πιο αργά τώρα: ξυπνάς κι η κουρτίνα κινείται από ένα ελαφρύ αεράκι, η θέα της πόλης από ψηλά, The Tears (αφήνω στην άκρη ποιοι είναι και τι παίζουν-έχουν το ωραιότερο όνομα group ever), ξαναδιαβάζοντας Carson Mc Cullers, τρεις μικρές λευκοκόκκινες μέδουσες-το τρόπαιο αυτού του καλοκαιριού, ψίθυροι,όχι λόγια, τα φρούτα του καλοκαιριού-νωχελικά χυμώδη, αναζητώντας την τέλεια παραλία, το Mona Lisa Overdrive, η αρχιτεκτονική του κορμιού σε γη αλμυρή, η πρώτη εικόνα που αντικρίζεις ανεβαίνοντας τα σκαλιά υπόγειου σταθμού σε πόλη που δεν γνωρίζεις, το γαλαζοπράσινο νερό-"αναπόσπαστα εβυθίσθην μέσα του"..

Κι εγώ το μισώ το καλοκαίρι-όχι το ίδιο όμως. Τις αναμνήσεις του.