statues also die
posted by schottkey at 14:37
Friday, February 24, 2006
About Me
- Name: schottkey
- Location: Cloud 1001011
Thinking of the other's dreams, of corridors winding in upon themselves, muted tints of ancient carpet . . . An old man, a head made of jewels, a taut pale face with eyes that were mirrors . . . And a beach in the wind and dark.
Previous Posts
- this party fears two
- Ψυχολογία και συμπεριφορά του έλληνα φίλαθλου: δοκ...
- Mmm skyscraper i love you..
- future juju
- Και μην ξεχνάς:
- clap your hands say no
- punxnotdead
- Domo Arigato Mr.Roboto
- who pays the ferryman?
- χαμογέλα ρε, τι σου ζητάνε;
8 Comments:
Τί εννοείς;
Όπως έγραψα και σε προηγούμενο ποστ, αν αναλύσω, θα χαθεί το νόημα του.
Είναι σαν το τραγούδι: 'Don't Explain'..
(εσύ τι καταλαβαίνεις δηλαδή;)
Εγώ καταλαβαίνω ότι και ένα άγλαμα ακόμη έχει την ζωντάνια που μετέδωσε σε αυτό ο δημιουργός του, διοχετεύοντας σε κάθε κόκκο ύλης ενέργεια και όραμα (σαφές και αόριστο).
Ωστόσο η ενέργεια αυτή με τα χρόνια αποδυναμώνεται και εν τέλει χάνεται, καθώς γίνεται ένα με την διασυμπαντική ενέργεια (η οποία αποτελεί ένα κράμα από τις ψυχές των νεκρών, την ηλιακή ενέργεια, τα ουρλιαχτά των ζώων, τη ρύπανση, το τραγούδι των παιδιών και της φάλαινας, και άλλα πράγματα).
Ένα άγαλμα πεθαίνει όταν δεν βρίσκεται κανείς να το χαϊδέψει, παραβιάζοντας έτσι τους στοιχειώδεις κανόνες συμπεριφοράς του χ, ψ, ζ φιλότεχνου και μη.
Φαντάζομαι θα γνωρίζεις πως και στα αγάλματα υπάρχει σημειολογία (για παράδειγμα το άγαλμα ενός ανθρώπου πάνω σε άλογο όπου το άλογο έχει και τα δυο μπροστινά του πόδια στον αέρα, σημαίνει πως αυτός πέθανε στη μάχη-εάν το άλογο έχει το ένα μπροστινό πόδι στον αέρα, τότε ο άνθρωπος πέθανε από τραύματα που υπέστη στην μάχη, ενώ αν το άλογο έχει και τα 4 πόδια στη γη, τότε το άτομο είχε φυσικό θάνατο).
Όπως είχα διαβάσει once στον Robert Musil, κανείς δεν αντιμετωπίζει τα αγάλματα με τον τρόπο που τους αρμόζει. Κανείς δεν κοιτά προς την κατεύθυνση που δείχνει ο μέγας καβαλάρης, κανείς δεν παραμερίζει στο διάβα του έφιππου που καλπάζει, κανείς δε συμμερίζεται τον συλλογισμό του σκεπτόμενου του Rodin.
Σε κανέναν δεν προκαλούν δέος, τα κοιτάζουμε σαν απομεινάρια παρελθόντος, κι όχι σαν κάτι ζωντανό.
Όπως έλεγε κι ο Musil λοιπόν, τίποτα πιο αόρατο από τα αγάλματα, είναι σαν να κρέμασαν μια πέτρα στον λαιμό αυτού που ήθελαν να τιμήσουν και τον έριξαν στη θάλασσα της λήθης
heimkurst, μου αρέσει η σκέψη σου.
Δεν ξέρω για ποιον λόγο συνέδεσα όλους αυτούς τους συλλογισμούς με την παραπάνω φωτό..
yup, a bit melancholic though..
(είναι από μια ταινία -ας το αφήσω έτσι αυτό)
τη συγεκκριμένη σημειολογική διάσταση των αγαλμάτων (σχετικά με τα πόδια) την έμαθα πολύ πρόσφατα.
υπάρχουν κάποια ανθρωπόμορφα αγάλματα που είναι πραγματικά ανατριχιαστικά...σε παρασέρνουν σε έναν άλλον κόσμο.
μια βόλτα στο α' αθηνών είναι αρκετή.
επίσης η στοά του αττάλλου έχει αξιόλογα δείγματα, τα περισσότερα εκ των οποίων είναι ακέφαλα και αρχαία, και παρά ταύτα καθηλωτικά.
(γεια σου heimkurst)
vague tourist, ούτε απ'έξω δεν πέρασα :)
Post a Comment
<< Home