Κι ύστερα ήρθες και μ'έλυσες
posted by schottkey at 12:14
Wednesday, January 04, 2006
About Me
- Name: schottkey
- Location: Cloud 1001011
Thinking of the other's dreams, of corridors winding in upon themselves, muted tints of ancient carpet . . . An old man, a head made of jewels, a taut pale face with eyes that were mirrors . . . And a beach in the wind and dark.
Previous Posts
- Ρέμπους
- Once bitten and twice shy
- I love your peaches, I wanna shake your tree
- A Pocket Full OF Stars
- Japon
- Ιντερμέτζο
- There's a drink in my bedroom and I need a hot lady
- Λόγος εξήλθεν εκ του στόματος μου
- Peanuts in your head
- Μelancolie? horreur..
12 Comments:
Καποιος έφαγε γιορτινό κόλλημα με Γκοντάρ. Επικίνδυνο...
Αγαπητέ vague tourist, για να παραθέτω τέτοιες μέρες Γκοντάρ, φαντάσου πόσο χαμηλά έχω πέσει...
Το "χαμηλά" είναι σχετικά εύκολο να αλλάξει με θετικό πρόσημο. Το "ψηλά" είναι το ζόρικο έστω και να κρατηθεί στα ίδια επίπεδα.
Μερικές φορές πρέπει να ακουμπήσεις τον βυθό για να ανέβεις στην επιφάνεια-αλλιώς δεν έχει νόημα η βουτιά.
Το θέμα είναι να μη κουβαλάς μαζί σου πέτρες γιατί τότε έμεινες στο βυθό...
Κάποιες πέτρες δε γίνεται να φύγουν, είναι κομμάτι σου (και δε μιλάω για πέτρες στη χολή :)
Εκεί είναι η δύναμη, να ανεβείς στην επιφάνεια ξεπερνώντας το βάρος- και κυρίως, μόνος σου.
Καμία πέτρα δεν είναι κομμάτι σου.
Έτσι ξερά και απόλυτα, επίτρεψέ μου.
Στο λέει ένας που έχει ξεριζώσει μόνος του τις πέτρες από πάνω του.
Αυτές που νόμιζε ότι του ομορφαίνουν τη ζωή και το image αλλά αυτές στην ουσία ήταν ψεύτικα "κομμάτια ενός ολογραφικού ρόδου"...
Ε τώρα αλήθεια σού λέω...
Ξεφορτώσου τες - η ζωή σου θα γίνει κάπως πιο γειωμένη αλλά το μυαλό σου θα αλαφρύνει.
Και αυτό είναι ζητούμενο.
WhiteCarInGermany, τώρα για αυτό το τελευταίο σχόλιο τι να πω, βρήκε στόχο..
Δυστυχώς δε μπορώ να αναλύσω μέσα σε ένα comment κάτι τόσο σημαντικό, δε γίνεται.
Να ξέρεις όμως πως κι εγώ αυτό τον καιρό σκέφτομαι διάφορα- αν αξίζει να πετάς πίσω σου βαρίδια του παρελθόντος, αν πρέπει να ξεγράψεις αυτούς που σε πλήγωσαν, τι έχει σημασία στη ζωή και τι όχι.
Αν μιλάς για στολίδια της εικόνας που έχουμε πλάσει για τον εαυτό μας και μόνο, κι έχουν ως αντανάκλαση απλά ένα image, να ξέρεις πως αυτά τα έχω αποβάλλει καιρό τώρα-η ματαιοδοξία κρατά για λίγο.
Όμως στ'αλήθεια, τι είναι πραγματικά ο εαυτός μας, όσο απέριττο κι αν τον βλέπουμε εμείς, αν όχι κομμάτια εμπειριών, εικόνων, ήχων, ανθρώπων;
Έτσι και αλλιώς είμαστε διαμορφωμένοι από τα ροκανίδια της αγάπης μας για ανθρώπους.
Αυτά και να θες δε γίνεται να τα αποκολλήσεις από τον εαυτό σου, έχουν κάνει τη δουλειά τους υποσυνείδητα. (Μπορείς να ξεκολλήσεις τα ιζήματα από τα βράχια;)
Το ζήτημα είναι όμως (αυτό που είμαστε σε θέση να ελέγξουμε), να αποκολλούμε από τον εαυτό μας, τις ΙΔΕΕΣ (συνήθως έμμονες) αυτών των ερώτων. Διότι όλα είναι έρωτες ως γνωστόν (ο σπινθήρας για ο,τιδήποτε). Αυτές δημιουργούν βαρίδια προς τα πίσω, αυτές μας κρατάνε σε αδράνεια. Αυτές μας κάνουν να λέμε ψεύτικες φράσεις -χωρίς αντίκρυσμα- τύπου, "με πλήγωσες". Κανένας δε σε πλήγωσε, κανένας δε με πλήγωσε. Μόνοι μας πληγωθήκαμε.
Όσο για τα στολίδια της εικόνας μας δεν εννοώ ακριβώς τη ματαιοδοξία, εννοώ κάτι πολύ βαθύτερο μάλλον. Εννοώ αυτό το συναίσθημα που νομίζουμε ότι ένας "έρωτας" μας χαρίζει και μας ανεβάζει αλλά στην ουσία υπογράφουμε την μελλοντική μας καταδίκη οδεύοντας νομοτελειακά στη φάση του downing. Κοινώς όσο πιο ψηλά ανεβαίνεις (με κάποιο άτομο) τόσο πιο θεαματικά θα σπάσεις τα μούτρα σου. Λυπηρό και κάθετο fact.
Για το θεαματικό της πτώσης θα συμφωνήσω. Ειδικά αν αυτό το άτομο το είχες σε εκτίμηση, στα μάτια σου τσακίζεται-κυριολεκτικά.
Δεν ξέρω αν είναι ψεύτικα λόγια το 'με πλήγωσες'. Εκτός κι αν η έκθεσή μας, το να ανοιγόμαστε στον άλλο, να βγάζουμε όσες εικόνες έχουμε μέσα μας και να προσπαθούμε να εξηγήσουμε σαν postcards από κάποιο ταξίδι όσα ΕΜΕΙΣ βλέπουμε στην εικόνα, ίσως τελικά είναι ένα γεγονός επίφοβο για την κατάληξη της επόμενης μέρας. Μπορεί να μην αξίζει να θες να μοιραστείς όσα έχεις μέσα σου και να τα δεις κοινά με κάποιον-κυρίως για τον πόνο που προκαλεί αυτό μετά. Όμως το να μην ερωτευτείς, έστω κι έντονα κάποιον, για να μην προσκολληθούν πάνω σου αυτές οι 'έμμονες ιδέες', μου μοιάζει σαν να απορρίπτεις εκ των προτέρων έναν ισχυρότατο πειρασμό..
Πάω να κλειστώ στο καβούκι μου.
Μπορείς πάντα να απαλλαγείς πλήρως από την επιθυμία, να πας στο Θιβέτ να αιωρηθείς και να ησυχάσεις γιατί θα έχεις βρει τη Θέωση και την αυτάρκεια και θα τους βλέπεις όλους από κει πάνω και δεν ΄χεις ανάγκη κανένα (γιατ΄είσαι ο Hulk κτλ. κτλ.)-δεν θα είναι όμως λίγο βαρετα ρε παιδια έτσι?
Δε λέω σκληρή η πτώση αλλά και η απόλυτη ισορροπία σκληρότερη
Κορίτσι οξύ, το ίδιο πράγμα λέμε.
Η ζωή στο Θιβέτ ίσως μοιάζει συναρπαστική, αλλά μάλλον θα πρέπει να μου το ξαναπεις αυτό στα 60 μου.
Εξάλλου δε νομίζω πως υπάρχει απόλυτη ισορροπία (άσε που για να την κατακτήσεις θα χεις φάει πολλές πτώσεις στα μούτρα..)
Post a Comment
<< Home