παβλοφικό

Δεν υπήρξα ποτέ φαν του classic rock. Όχι τουλάχιστον με την έννοια του ανθρώπου που κυνηγά, συλλέγει δίσκους/κασέτες κι έχει να θυμάται πράγματα απ’το είδος. Βέβαια όπως κάθε έφηβος που μεγαλώνει στην Ελλάδα, άκουσα ήθελα-δεν ήθελα τόνους από Deep Purple, Rainbow, Doors κτλ. Ειδικά οι σχολικές εκδρομές ήταν φουλ στο classic rock (άπειρες επαναλήψεις της ίδιας κασέτας σε εξορμήσεις στην Εύβοια, το κασετόφωνο του πούλμαν είχε αναστενάξει). Σήμερα όλα αυτά μου μοιάζουν καταχωνιασμένα σε περιοχές του μυαλού που ανασύρονται δύσκολα.

Έψαχνα τις προάλλες στο net κάποια πράγματα για τον Ivan Pavlov, και θυμήθηκα τους Pavlov’s Dog. Ελάχιστες φωνές με εκνεύριζαν όσο αυτή του David Surkamp. Η πλάκα είναι ότι στην Ελλάδα (κυρίως λόγω του ‘Julia’) οι Pavlov’s Dog θεωρούνται ίδιας κατηγορίας με τα συγκροτήματα που ανέφερα προηγουμένως, ενώ στην πραγματικότητα μάλλον AOR τους λες, ή progressive. Άντε να βρω και κάποιες συγγένειες με τους Eagles ας πούμε (αν και το St.Louis απέχει αρκετά απ’το LA).

Σκεφτόμουν λοιπόν ότι, η (υπέροχη) εισαγωγή του ‘Late November’ θα ταίριαζε άριστα σε συγκροτήματα όπως οι Midlake, ή σε κάποιο άλλο αμερικανικό νεο-φολκ σχήμα όπως οι Fleet Foxes. Βγάλε τη φωνή του Surkamp, βάλε τον Bon Iver κι είμαστε στα ‘00s.
Θα μπορούσε αυτή η θεωρία να υφίσταται, αν δε μου θύμιζε εφηβεία, και το πόσο μελαγχολικό είναι να μεγαλώνεις σε μια μικρή επαρχιακή πόλη. Κι έτσι πήγα λίγο παρακάτω στην Sandy Denny. Αλλά η μελαγχολία δεν έφυγε.