a carnival of shorts

[eins] Σ’αυτή την τόσο βαρετή εκλογικά Κυριακή, ακούω Dirty Projectors και προσπαθώ να βρω το σπουδαίο. Μπορεί και να μην υπάρχει τελικά, αλλά περνάς καλά (απλά, και τίποτα άλλο). Το hype με τους The XX ανεξήγητο. Ανεξήγητο.

[zwei] Ο Lars von Trier μου φαινόταν αντιπαθητικός απ’την πρώτη στιγμή που τον είδα. Το σύνολο των δηλώσεών του περί «καλύτερου σκηνοθέτη στον κόσμο» κι η υπέρμετρη αλαζονεία, καθώς κι η torture porn βία του ‘Antichrist’ (κι ας αρνείται τον όρο) μου προκαλούν γέλιο. Tarkovsky με δάνεια Takashi Miike δεν γεννιέσαι, ούτε γίνεσαι στην πορεία (βλέποντας ότι δε σε παίρνει να κάνεις φιλμ χωρίς σοκ και προκλήσεις). That’s life..

[trei] Η διαφωνία μου με τον gone4sure έχει να κάνει με το εξής: κάνουμε top20 δεκαετίας πριν το top20 της χρονιάς, ή το αντίστροφο;

[vier] Μ’αρέσει ο Floating Points. Και το ‘We Were the Sun’ του Bvdub (πολύ).


[funf] Για τους αμετανόητους ‘80s άρρωστους, μια ωραία στήλη απ’το sounds-like-me: ο Philip Sherburne για τον Thomas Dolby, ο Terre Thaemlitz για τους OMD, ο Philip Marshall για τους Pet Shop Boys.

[sechs] Το περίεργο είναι ότι στο κείμενο του Sherburne, απαντάει ο ίδιος ο Dolby στα σχόλια! (“The trendy pose for music critics in 1983 (especially UK mags like NME) was to slag off 99% of all music, while championing some obscure underground indie band from Inverness that had already split up..) [so so true]

[sieben] Η απάντηση του Dolby γενικά στο (πολύ καλό) κείμενο του Sherburne είναι απίστευτη, και το όλο άρθρο μιας πρώτης τάξεως εικόνα της web-era μουσικής κριτικής- άλλο ένα φοβερό απόσπασμα απ’τον Dolby (τα bold δικά μου):

I’ve never understood how a novelist can get away with picking a different era or geographic location in which to set his story, and invent a new set of characters with each book, while a recording artist is expected to adhere to the convenient label that was assigned him when his previous work was released. It has always upset people that my albums have spanned a lot of different musical styles. Why couldn’t I just stay in the same bucket, album after album? Must be something suspicious about that. Leonardo painted the Mona Lisa and invented the helicopter, Spielberg released Schindler’s List and Jurassic Park in the same year, but god forbid a punk band goes folky, or an Emo band goes Goth. Is this because audiences are so inflexible they will only tolerate one narrow style of music? No. It’s because the Music Industry–led by journalists and radio programmers–prefer the convenience of a barcode on each artist designating their genre. When the barcode doesn’t scan correctly, they can point out how the artist is trying desperately to recapture the magic of the legendary Second Album (which, incidentally, the mag slagged of as well at the time.)

[acht] Απ’το κομμάτι του Thomas Dolby επίσης, αξίζει να δεις (να ακούσεις, για την ακρίβεια) την ιστορία που διηγείται για τον Michael Jackson, εποχής 1982:

[neun] Ένα απ’τα σοφότερα comments που έχω διαβάσει σε blog τελευταία και καλύπτει το 90% των ανώνυμων σχολιαστών: “Somebody needs to set up a website which reviews people's reviews.”