Σημειώσεις για τις Νύχτες Πρεμιέρας
Για την επεισοδιακή προβολή του ‘Κυνόδοντα’, τα εικονικά sold out και την προβληματική αγορά εισιτηρίων μέσω net θα έχεις διαβάσει ήδη αλλού. Μερικές σκέψεις:
1. Φέτος για πρώτη φορά κατάλαβα πως δεν υπάρχει «κοινό του φεστιβάλ». Οπαδοί των μπεστ σέλερ βιβλίων στο ‘Millenium’ (και διαβασμένοι μάλιστα), μεγάλες ηλικίες στο ‘City of Life and Death’, η indie Σαρα και Μάρα στο (άθλιο) ‘All Tomorrow’s Parties’, άσχετοι στο ‘Informers’ και στο ‘Girlfriend Experience’ (μυρίστηκαν τσόντα και μπήκαν), μηχανολόγοι φοιτητές στο ‘Κακό’ (εντάξει υπερβάλλω).
2. Δεν είδα λόγω sold out ‘White Ribbon’, ‘Κυνόδοντα’, ‘Στρέλλα’, ‘Moon’. Αλλά και πάλι είδα πολλές καλές ταινίες, πάνω από 20- πάντα μου φαινόταν μάταιο να γκρινιάζεις που έχασες κάτι που θα προβληθεί σύντομα στις αίθουσες. Αλλά ξέχασα, είναι και το ότι το είδες πρώτος κι έχεις να καυχηθείς γι’αυτό..
3. Για τον ίδιο λόγο (sold out) δεν είδα το ντοκιμαντέρ για τον Γιάννη Πετρίδη. Απ’όσα διαβάζω, δεν πρέπει να έχασα πολλά. Κάτι άσχετο όμως: από αυτό εδώ το μπλογκ πριν 4 περίπου χρόνια είχα «καλοσωρίσει» (ας το πούμε έτσι) το αντίστοιχο μπλογκ της εκπομπής του. Κι επειδή άκουγα τον Γιάννη επί δεκαετίες, βρίσκω πλέον το συγκεκριμένο μπλογκ το λιγότερο άδικο για την εικόνα του, για να το θέσω ευγενικά.
4. Πρόσωπα του φεστιβάλ: Carrey Mulligan, Peter Capaldi, Katie Jarvis.
5. Το ‘Accident’ του Pou-Soi Cheang ήταν καλύτερο απ’όλες τις ταινίες του Sion Sono. Εξαιρετικά ατμοσφαιρικό, ήταν σαν να καθόταν στην καρέκλα του Chan Wook Park ο Ridley Scott (εποχής ‘Black Rain’). Ωραία μουσική.
6. Αρκετούς μήνες μετά, είναι θεωρώ η πρώτη χρονική περίοδος που στην κινηματογραφική παραγωγή «σκάει» ως θέμα η παγκόσμια οικονομική κρίση. Το έβλεπες στα ντοκιμαντέρ ως έκφραση αγωνίας, στις ερωτήσεις των συνεντεύξεων, στα μαζεμένα budget, στην κυριλέ NYC αμηχανία του Soderbergh στο ‘Girlfriend Experience’.
7. Εγγυημένη εμπορική επιτυχία το ‘Millenium’, αθάνατο το ‘Spinal Tap’, καλύτερο μεταμεσονύχτιο by far το ‘Dead Snow’.
8. Δεν έχει τη δυνατή ιστορία του ‘Red Road’, οπότε πολλοί θα βρουν σεναριακά κενά. Άσε που το στόρι είναι σχεδόν ολόιδιο με το ‘An Education’. Δε με πολυνοιάζει είναι η αλήθεια, είναι ο τρόπος που φωτογραφίζει το φως, το πώς στήνει τις ερωτικές σκηνές, αλλά και τις τρυφερές (2 υπέροχα slow motion), ο Bobby Womack κι ο Nas. Δεν μπορώ να σκεφτώ άλλον σύγχρονο σκηνοθέτη σήμερα που να έχει τόσο «βρετανικά» στοιχεία πάνω του. Και τόση “raw” ευαισθησία, όση η Jane Campion δεν είχε ποτέ. Η Andrea Arnold είναι η αγαπημένη μου αγγλίδα σκηνοθέτης κι επίσημα, και το ‘Fish Tank’ η ταινία που θα μου μείνει απ’αυτές τις 12 μέρες.
1. Φέτος για πρώτη φορά κατάλαβα πως δεν υπάρχει «κοινό του φεστιβάλ». Οπαδοί των μπεστ σέλερ βιβλίων στο ‘Millenium’ (και διαβασμένοι μάλιστα), μεγάλες ηλικίες στο ‘City of Life and Death’, η indie Σαρα και Μάρα στο (άθλιο) ‘All Tomorrow’s Parties’, άσχετοι στο ‘Informers’ και στο ‘Girlfriend Experience’ (μυρίστηκαν τσόντα και μπήκαν), μηχανολόγοι φοιτητές στο ‘Κακό’ (εντάξει υπερβάλλω).
2. Δεν είδα λόγω sold out ‘White Ribbon’, ‘Κυνόδοντα’, ‘Στρέλλα’, ‘Moon’. Αλλά και πάλι είδα πολλές καλές ταινίες, πάνω από 20- πάντα μου φαινόταν μάταιο να γκρινιάζεις που έχασες κάτι που θα προβληθεί σύντομα στις αίθουσες. Αλλά ξέχασα, είναι και το ότι το είδες πρώτος κι έχεις να καυχηθείς γι’αυτό..
3. Για τον ίδιο λόγο (sold out) δεν είδα το ντοκιμαντέρ για τον Γιάννη Πετρίδη. Απ’όσα διαβάζω, δεν πρέπει να έχασα πολλά. Κάτι άσχετο όμως: από αυτό εδώ το μπλογκ πριν 4 περίπου χρόνια είχα «καλοσωρίσει» (ας το πούμε έτσι) το αντίστοιχο μπλογκ της εκπομπής του. Κι επειδή άκουγα τον Γιάννη επί δεκαετίες, βρίσκω πλέον το συγκεκριμένο μπλογκ το λιγότερο άδικο για την εικόνα του, για να το θέσω ευγενικά.
4. Πρόσωπα του φεστιβάλ: Carrey Mulligan, Peter Capaldi, Katie Jarvis.
5. Το ‘Accident’ του Pou-Soi Cheang ήταν καλύτερο απ’όλες τις ταινίες του Sion Sono. Εξαιρετικά ατμοσφαιρικό, ήταν σαν να καθόταν στην καρέκλα του Chan Wook Park ο Ridley Scott (εποχής ‘Black Rain’). Ωραία μουσική.
6. Αρκετούς μήνες μετά, είναι θεωρώ η πρώτη χρονική περίοδος που στην κινηματογραφική παραγωγή «σκάει» ως θέμα η παγκόσμια οικονομική κρίση. Το έβλεπες στα ντοκιμαντέρ ως έκφραση αγωνίας, στις ερωτήσεις των συνεντεύξεων, στα μαζεμένα budget, στην κυριλέ NYC αμηχανία του Soderbergh στο ‘Girlfriend Experience’.
7. Εγγυημένη εμπορική επιτυχία το ‘Millenium’, αθάνατο το ‘Spinal Tap’, καλύτερο μεταμεσονύχτιο by far το ‘Dead Snow’.
8. Δεν έχει τη δυνατή ιστορία του ‘Red Road’, οπότε πολλοί θα βρουν σεναριακά κενά. Άσε που το στόρι είναι σχεδόν ολόιδιο με το ‘An Education’. Δε με πολυνοιάζει είναι η αλήθεια, είναι ο τρόπος που φωτογραφίζει το φως, το πώς στήνει τις ερωτικές σκηνές, αλλά και τις τρυφερές (2 υπέροχα slow motion), ο Bobby Womack κι ο Nas. Δεν μπορώ να σκεφτώ άλλον σύγχρονο σκηνοθέτη σήμερα που να έχει τόσο «βρετανικά» στοιχεία πάνω του. Και τόση “raw” ευαισθησία, όση η Jane Campion δεν είχε ποτέ. Η Andrea Arnold είναι η αγαπημένη μου αγγλίδα σκηνοθέτης κι επίσημα, και το ‘Fish Tank’ η ταινία που θα μου μείνει απ’αυτές τις 12 μέρες.
posted by schottkey at 01:37
0 Comments:
Post a Comment
<< Home