Η μπάλα είναι στρογγυλή

Ενίοτε και στρόγγυλη.
Λένε ότι οι μεγάλες ομάδες φαίνονται απ’το σχεδιασμό που κάνουν πριν ξεκινήσει η σεζόν. Ρόστερ, προετοιμασία, μεταγραφές, προπονητικά κέντρα, φιλικά, δηλώσεις, ύφος (ή τουπέ), όλα περνούν από μικροσκόπιο. Για να το περιορίσω λίγο, νομίζω ότι οι σωστά δομημένες ομάδες φαίνονται απ’τον τρόπο που κάνουν μεταγραφές, και πού αποσκοπούν μ’αυτές. Ας δούμε ως παράδειγμα τη Ρεάλ, με το τεράστιο φετινό μπάτζετ: έχει γεμίσει την εντεκάδα της απ’το κέντρο και μπροστά, με παίκτες φουλ επιθετικογενείς: Κακά, Ρονάλντο, Ρομπέν, Ραούλ, Μπενζεμά στην επίθεση, με τον καθένα να θέλει από μια μπάλα μόνος του. Στο κέντρο ο Τσάβι Αλόνσο κι ο Γκούτι πιο πολύ σκέφτονται το γκολ παρά το τάκλιν, το ίδιο κι ο Σνάιντερ με τον Ντρέντε. Και τα κενά δεν καλύπτονται ούτε με τον Αρμπελόα, ούτε με τον Αλμπιόλ. Εν ολίγοις, βλέπω τον φιλότιμο Σέρχιο Ράμος να τρέχει για τέσσερις.
Αντίθετα, στην Μπαρτσελόνα το μπετόν του κέντρου Τσάβι-Ινιέστα δεν έσπασε, και η μόνη αλλαγή ήταν ότι ένας δυνατός επιθετικός έφυγε (Ετό), και τον αντικατέστησε ένας υπέρ-τεχνίτης (Ιμπραΐμοβιτς)- που στο κάτω κάτω ίσως κολλάει και πιο καλά με τον Ανρί. Δηλαδή, λίγες μεταγραφές κι ουσιώδεις. Κάτι σαν τον Παναθηναϊκό στο μπάσκετ.

Αντίθετα ο ΠΑΟ στο ποδόσφαιρο έχει γεμίσει ανασταλτικούς μέσους (Ζιλμπέρτο, Κατσουράνης, Σιμάο, Μάτος, με κάποιον αναγκαστικά να μένει εκτός 11άδας) κι έχει μείνει με 4 περίεργους κεντρικούς αμυντικούς(;)- Βύντρα, Σαριέγκι (αυτοί οι δύο κατά συνθήκη), Μπιάρσμιρ, Καντέ (άπειροι από ευρωπαϊκές διοργανώσεις, και «ξένοι» τελείως από πρωταθλήματα όπως το ελληνικό). Αλλά η μεγάλη τρύπα είναι στα μπακ: ομάδα με μεγάλο μπάτζετ, έχει μείνει με έναν αριστερό κι έναν δεξί μπακ, Σπυρόπουλο-Μουν (τον Δάρλα δεν τον μετράω). Η περίπτωση τραυματισμού και καρτών του πρώτου δεν υπολογίζεται μάλλον σοβαρά, ενώ ο δεύτερος αποδεικνύεται λίγος (κίνδυνος-θάνατος αν περάσει τη σέντρα). Στο ματς με την Ατλέτικο εκτός απ’το γεγονός ότι ο ΠΑΟ δεν μπορεί να παίξει με τίποτα τις γρήγορες ισπανικές ομάδες που βγαίνουν με άνω των 4 παικτών στην κόντρα (2+2 η Ατλέτικο, Φορλάν-Αγκουέρο, Μάξι-Σιμάο, Ρόσι-Νιχάτ-Σένα-Εγκουρέν, κατά στιγμές και Καθόρλα-Ιμπαγάσα η Βιγιαρεάλ), φάνηκε και πόσο πληρώνει τα στιγμιαία ατομικά λάθη. Πέρσι ήταν το λάθος του Νίλσον, φέτος τρία ατομικά λάθη, τρία αντίστοιχα γκολ (Μάτος, Μουν, Σπυρόπουλος). Αυτό σε μια δεύτερη ανάγνωση δείχνει ότι υπάρχουν κενά μεταξύ των γραμμών, κι ότι οι θέσεις στα πλάγια δεν καλύπτονται από άλλους παίκτες- ένα λάθος στο κέντρο του Ζιλμπέρτο θα καλυφθεί απ’τον Σιμάο, κι αντίστροφα, ενώ ένα λάθος του Μουν αν βγει ο Βύντρα δεξιά, αντίο ζωή..

Το σίγουρο είναι ότι με το χαοτικών εμπνεύσεων σύστημα του Τεν Κάτε και το σαφέστερα πιο αμυντικογενές (απ’το περσινό) του Κετσπάγια, οι δυο τους θα κάνουν το πρωτάθλημα φέτος πιο ενδιαφέρον, αν όντως αποδειχθούν επικίνδυνες οι επαρχιακές εξορμήσεις (έδρα-φωτιά, ποδοσφαιρικό κλισέ #233), κι οι βόρειοι σταθούν στο ύψος τους. Δηλαδή λίγο παραπάνω απ’το μπόι του Γιώργου Μίνου.