Πανάθεμά σε vocoder

Στα μισά blogs που διαβάζω, ανεβαίνει μουσική παραπλήσια του indie dance: ήτοι κιθάρες μαζί με «μπίτια», μπότες να χτυπάνε αλλού για αλλού, άσχετα bleeps, πειραγμένα φωνητικά με τα χαλασμένα εργαλεία των Daft Punk, ήχος-αχταρμάς, τα πάντα όλα σε 3 λεπτά. Δυστυχώς η απελευθέρωση της μουσικής από όρια και το μότο «όλα είναι ένα», οδήγησαν σε μια αβάσταχτη σαλάτα, που μπλέκει τον Circlesquare με τους Hot Chip. Τους Foreigner με τον Jean Michel Jarre. Τον Τουρνά με τον Ξενάκη. Κι αυτό όχι από άποψη, αλλά επειδή είναι κουλ. Όλα επιτρέπονται. Οι διαχωριστικές γραμμές έχουν σβήσει, όλα κολλάνε με όλα. Όλα; Ε όχι. Η κατάσταση έχει πάψει πια να έχει πλάκα, γιατί το κριτήριο «μαλάκα τα σπάει το ρεμίξ» δεν είχε ποτέ της πλάκα, ειδικά όταν το remix γίνεται πιο σημαντικό απ’το ίδιο το κομμάτι. Και δεν μιλάμε για περιπτώσεις που ο remixer έχει το class του Ron Hardy ή του Larry Levan, ή έστω την παιδεία του Carl Craig. Μιλάμε για τα αποπαίδια του blog house και τα νόθα παιδιά του french electro (κατάρα τη στιγμή). Αποενοχοποιήσαμε την disco για να ακούσουμε καλύτερη μουσική, όχι για να μπλέξουμε τα μπούτια μας. Τελικά, όπως και σε κάθε μουσικό είδος, είναι οι χρονικές στιγμές τέτοιες που ο άξιος κι ο ικανός ξεχωρίζει από τη λεπτομέρεια, τις μουσικές γνώσεις και το αισθητικό κριτήριο. Τα πειστήρια εμφανίστηκαν και πέρσι βέβαια (και για τους δύο), υπάρχει και το ‘Cosmic Galactic Prism’, και το ‘Interpretations’ για όσους δεν πείθονται. Απλά στο ‘II’ όλα έχουν πάρει το δρόμο τους, κι η cosmic disco δε φοβάται την ψυχεδέλεια (γιατί την κατέχει), ούτε τους jazz πειραματισμούς (γιατί οι κιθάρες είναι live κι όχι ableton live, if you get me). Για τα περαιτέρω ίσως τα ξαναπούμε μετά από 3-4 ακροάσεις, αν και ήδη 3 κομμάτια μοιάζουν εξαιρετικά, με την πρώτη.