the abyss gazes also

Διάβασα τους ‘Watchmen’ του Alan Moore και του Dave Gibbons ένα καλοκαίρι του ‘96. Ή μήπως ‘97; Anyway, αυτό που θυμάμαι είναι πως το βιβλίο βρέθηκε στα χέρια μου από τη διακριτική αλλά και κατά περιπτώσεις εξόχως εκνευριστική περιέργεια του επισκέπτη, που σκαλίζει ξένες βιβλιοθήκες. Ήταν μια τυπική επίσκεψη σε εξοχικό φίλων, και ανάμεσα σε διάφορα Lonely Planet βρήκα εκείνο τον ογκώδη τόμο. Κι ενώ οι υπόλοιποι απολάμβαναν τη θέα της θάλασσας από τη βεράντα καθώς σουρούπωνε, εγώ είχα πέσει με τα μούτρα στη δυστοπία των υπερηρώων.

Μαθημένος στον Peter Parker και το υπόλοιπο συνάφι της Marvel, δυσκολευόμουν να χωνέψω τον περίεργο Rorschach που θύμιζε διασταύρωση ήρωα του Hammett και psycho killer, την περίεργη γλώσσα (κάτι ανάμεσα σε αγγλική λογοτεχνία και ΝΥ slang), τα τσιτάτα από Νίτσε και τις πολιτικές παραβολές. Δε σκοπεύω να αναλύσω τα δεύτερα επίπεδα ή το πόσο έξυπνα περνάει τα νοήματά του ο Moore. Αλλά ακόμα δεν έχω καταλήξει αν θα πρέπει να δω ή όχι το φιλμ του Zack Snyder- και να γκρινιάξω λίγο που ο Gibbons ήταν πάντα ο αδικημένος της ιστορίας, το σκίτσο του ήταν αξιοθαύμαστα ισορροπημένο ανάμεσα στα noir graphic novels και τις περιπέτειες του Iron Man.

Όπως και να’χει, ό,τι άλλο έχει κάνει ο Alan Moore δίπλα στους Watchmen, μοιάζει μικρό. Ακόμα και το ‘V’.
Τον κάτοχο του κόμικ δεν τον γνώρισα ποτέ.