Από κατασκευής ελαττωματικό μοντέλο

pic

Τέσσερις μέρες κλινήρης, αυτή η ίωση που γυροφέρνει τόσους, πρέπει όντως να είναι ιδιαίτερα δυνατή. Ή υπήρξε ανάμειξη με την αφρικανική σκόνη και μένα με ξέκανε. Όπως και να’χει, έμεινα μισή και βάλε εβδομάδα να απομνημονεύω ώρα με την ώρα κάθε εκατοστό των τοίχων μου, ανήμπορος να γράψω σε οθόνη, να διαβάσω από οθόνη, ή έστω να δω κάτι. Το φαγητό στεγνό κι η γεύση απούσα, κάθε μπιφτέκι μαύρο φελιζόλ, κάθε σούπα υγροποιημένο κρύο καλαμπόκι. H τηλεόραση, χοάνη μιζέριας. Δεν έχανες μόνο iq σε κάθε κλικ του zapping- η συνταξιούχος που καταναλώνει πρωϊνά/μεσημεριανά πρέπει να’ναι η πιο θλιβερή φιγούρα γυναίκας στον δυτικό κόσμο.
Η μουσική έμοιαζε ατελής, και κάθε προσπάθεια μάταιη- στο τρίτο track πάταγα stop. Μόνο ο Keith Jarrett άντεξε. Κι ο Glenn Gould, ελέω τηλεφώνου, με τον Goldberg συνοδό στο background. Αλλά αυτό δε μετράει.

Και σ’αυτές τις άρρωστες κίτρινες μέρες, το μόνο που μπόρεσα να κάνω ήταν να διαβάσω το ‘Καθώς Ψυχορραγώ’, κι αναρωτιέμαι αν έχει υπάρξει κανένας συγγραφέας μεγαλύτερος στον αιώνα που πέρασε, από τον Ουίλιαμ Φώκνερ.