η πόλη των σκιών

Δεν μπορώ να περιγράψω πόσο μ’αρέσουν οι φωτογραφίες του Alexey Titarenko. Ειδικά η σειρά ‘City of Shadows’. Σαν καρέ από το ‘Jacob’s Ladder’.

Πανάθεμά σε vocoder

Στα μισά blogs που διαβάζω, ανεβαίνει μουσική παραπλήσια του indie dance: ήτοι κιθάρες μαζί με «μπίτια», μπότες να χτυπάνε αλλού για αλλού, άσχετα bleeps, πειραγμένα φωνητικά με τα χαλασμένα εργαλεία των Daft Punk, ήχος-αχταρμάς, τα πάντα όλα σε 3 λεπτά. Δυστυχώς η απελευθέρωση της μουσικής από όρια και το μότο «όλα είναι ένα», οδήγησαν σε μια αβάσταχτη σαλάτα, που μπλέκει τον Circlesquare με τους Hot Chip. Τους Foreigner με τον Jean Michel Jarre. Τον Τουρνά με τον Ξενάκη. Κι αυτό όχι από άποψη, αλλά επειδή είναι κουλ. Όλα επιτρέπονται. Οι διαχωριστικές γραμμές έχουν σβήσει, όλα κολλάνε με όλα. Όλα; Ε όχι. Η κατάσταση έχει πάψει πια να έχει πλάκα, γιατί το κριτήριο «μαλάκα τα σπάει το ρεμίξ» δεν είχε ποτέ της πλάκα, ειδικά όταν το remix γίνεται πιο σημαντικό απ’το ίδιο το κομμάτι. Και δεν μιλάμε για περιπτώσεις που ο remixer έχει το class του Ron Hardy ή του Larry Levan, ή έστω την παιδεία του Carl Craig. Μιλάμε για τα αποπαίδια του blog house και τα νόθα παιδιά του french electro (κατάρα τη στιγμή). Αποενοχοποιήσαμε την disco για να ακούσουμε καλύτερη μουσική, όχι για να μπλέξουμε τα μπούτια μας. Τελικά, όπως και σε κάθε μουσικό είδος, είναι οι χρονικές στιγμές τέτοιες που ο άξιος κι ο ικανός ξεχωρίζει από τη λεπτομέρεια, τις μουσικές γνώσεις και το αισθητικό κριτήριο. Τα πειστήρια εμφανίστηκαν και πέρσι βέβαια (και για τους δύο), υπάρχει και το ‘Cosmic Galactic Prism’, και το ‘Interpretations’ για όσους δεν πείθονται. Απλά στο ‘II’ όλα έχουν πάρει το δρόμο τους, κι η cosmic disco δε φοβάται την ψυχεδέλεια (γιατί την κατέχει), ούτε τους jazz πειραματισμούς (γιατί οι κιθάρες είναι live κι όχι ableton live, if you get me). Για τα περαιτέρω ίσως τα ξαναπούμε μετά από 3-4 ακροάσεις, αν και ήδη 3 κομμάτια μοιάζουν εξαιρετικά, με την πρώτη.

the hunter gets captured by the game

And what haunts me, is that in all the faces of all the bears that Treadwell ever filmed, I discover no kinship, no understanding, no mercy. I see only the overwhelming indifference of nature. To me, there is no such thing as a secret world of the bears. And this blank stare speaks only of a half-bored interest in food. But for Timothy Treadwell, this bear was a friend, a savior.
-Werner Herzog, for Timothy Treadwell, from the film ‘Grizzly Man’, 2005.

Όπως Ελλάδα

Morten Gamst Pedersen - Worst Dive Ever

Στο ημίχρονο του αγώνα-ρεβάνς με τη Σεντ Ετιέν για τους «16» του Κυπέλλου UEFA, ο αθλητικός διευθυντής της Βέρντερ Βρέμης, Κλάους Αλοφς, δίνει συνέντευξη στο κανάλι που μεταδίδει το ματς. Η ερώτηση, η οποία αφορά την ρίψη φωτοβολίδων από τους εκδρομείς οπαδούς της Βέρντερ προς αυτούς της Σεντ Ετιέν, απόλυτα ξεκάθαρη: «Ντρέπεστε γι’ αυτά που συνέβησαν;».
Η απάντηση, εξίσου ξεκάθαρη: «Ναι, ντρεπόμαστε και σε συνεργασία με την αστυνομία θα βρούμε τους δράστες και θα φροντίσουμε να υποστούν τις προβλεπόμενες κυρώσεις».
Ούτε ατάκες του στυλ «ο υπέροχος κόσμος μας προκλήθηκε», ούτε «πρόκειται για μια μικρή μερίδα που δεν αντιπροσωπεύει τον κόσμο της ομάδας μας», ούτε τίποτα συναφές.
Ούτε, βεβαίως, κάποια πρόθεση για… τηλέφωνο στον καθιερωμένο αρμόδιο προκειμένου, εφόσον γίνουν συλλήψεις, να φροντίσει μετά να βγάλει τα «αδικημένα παιδιά μας» από τη φυλακή. Η ίδια η Βέρντερ, άλλωστε, έχει φροντίσει στο παρελθόν να αποκλείει διά βίου από τους αγώνες του «Βέζερ Στάντιον» οπαδούς που δεν συμπεριφέρονται ως οφείλουν.

Την ίδια ώρα στο Αμστερνταμ, ο Γερμανός διαιτητής Φλόριαν Μέγιερ διακόπτει για ένα λεπτό το ματς του Αγιαξ με τη Μαρσέιγ όταν διαπιστώνει ότι ένα λέιζερ… κάνει βόλτα στο πρόσωπο του Μπουντεβάιν Ζέντεν, ο οποίος «πληρώνει» το γεγονός ότι στο παρελθόν φόρεσε την φανέλα της Αϊντχόφεν.
Ο ρέφερι ενημερώνει τον τέταρτο διαιτητή, ο εκφωνητής του «Αμστερνταμ Αρένα» κάνει συστάσεις και ως διά… μαγείας το λέιζερ εξαφανίζεται [..]

[via]

Δηλαδή, ό,τι ακριβώς συμβαίνει στην Ελλάδα.
Στο βίντεο ο Μόρτεν Γκαμστ Πέντερσεν της Μπλάκμπερν, δείχνει ότι οι ώρες παρακολούθησης αγώνων του Ντιόγκο και του Καραγκούνη δεν πήγαν χαμένες.

kanye, you destroyed it

Auto Tuning from Casey D on Vimeo.

definitely maybe

Δεν έχω καταλάβει γιατί τα αθηναϊκά ραδιόφωνα, αν εξαιρέσω τον Εν Λευκώ, παίζουν ελάχιστη soul. Και παλιά, και σημερινή- αν υφίσταται το δεύτερο σκέλος.. Η Stones Throw δε λαθεύει τελευταία, και πέρα από τις hip hop παραγωγές που βγάζει με το κιλό, δοκιμάζει να παίξει μπάλα και σε άλλα γήπεδα. Mayer Hawthorne λέγεται ο νεαρός, και αυτό που κάνει στο κομμάτι των New Holidays το λέω αναζωογόνηση:

Mayer Hawthorne-Maybe So, Maybe No

Όπως λέει και το Wax Poetics, ο M.H. ίσως αποτελεί την απαρχή ενός «ρετρό» κινήματος.

Mayer Hawthorne grew up in Ann Arbor, Michigan, just outside of Detroit, and vividly remembers, as a child, driving with his father and tuning the car radio in to the rich soul and jazz history the region provided. “Most of the best music ever made came out of Detroit,” claims the singer, producer, and multi-instrumentalist, who counts Isaac Hayes, Leroy Hutson, Mike Terry, and Barry White among his influences, but draws the most inspiration from the music of Smokey Robinson, Curtis Mayfield, and the legendary songwriting and production trio of Lamont Dozier, Brian Holland, and Eddie Holland Jr.

The “retro” tag is added to almost any contemporary work that sounds like it was originally recorded between 1966 and 1974, and Hawthorne, among the newest contributors to the genre, is aware of how trends come and go. After being introduced to Stones Throw label head Peanut Butter Wolf by mutual friend Noelle Scaggs of the Rebirth, even his current boss was skeptical. “He showed me two songs and I didn’t understand what I was listening to,” Wolf recalls. “I asked him if they were old songs that he did re-edits of – I couldn’t believe they were new songs and that he played all the instruments.”

And after meeting in person, it was even harder for Wolf to believe that Hawthorne was also the lead vocalist. Few expect such heartfelt sentiment to come from a 29-year-old white kid from Ann Arbor, but he has caught the ear of his family at Stones Throw, as well as BBC Radio 1 host Gilles Peterson and producer/DJ Mark Ronson. Expectations are high for the admitted vinyl junkie who never planned on taking his crooning public. Hawthorne’s hanging-by-a-string falsetto and breakbeat production on his first recorded effort, the tender “Just Ain’t Gonna Work Out,” are simultaneously Smokey and J Dilla – equal parts “The Tracks of My Tears” and “Fall in Love.” “It’s soul,” he explains, “But it’s new.”

Hawthorne has produced and played instruments for much of his life, but never intended to become a singer. He isn’t formally trained, and never sang in the church choir or in any of the bands he was in before founding the County (formerly the County Commissioners). But here he is, new school soul sensation, who has taken the Motown assembly-line production model and eliminated nearly every element but himself and a few hired hands. “I think Mayer is the only artist in the history of the label that I’ve signed after hearing only two songs,” says Peanut Butter Wolf. “Sometimes, you just know it’s the right thing to do.”

And for those willing to believe anything is possible, be grateful to have Mayer Hawthorne on the scene. It’s not just throwback music anymore – this revival is all about progression.

-Ronnie Reese (Wax Poetics / Rollingstone.com)

Στη Stones Throw έχει κυκλοφορήσει και το ‘Just Ain’t Gonna Work Out’, στο κόκκινο βινύλιο της φωτό, σε σχήμα καρδιάς. Σε αναμονή του άλμπουμ του, και με την προσμονή να μη γίνει απλά ένας νέος James Pants.
Το original των New Holidays, εδώ. Έχει και myspace.

the abyss gazes also

Διάβασα τους ‘Watchmen’ του Alan Moore και του Dave Gibbons ένα καλοκαίρι του ‘96. Ή μήπως ‘97; Anyway, αυτό που θυμάμαι είναι πως το βιβλίο βρέθηκε στα χέρια μου από τη διακριτική αλλά και κατά περιπτώσεις εξόχως εκνευριστική περιέργεια του επισκέπτη, που σκαλίζει ξένες βιβλιοθήκες. Ήταν μια τυπική επίσκεψη σε εξοχικό φίλων, και ανάμεσα σε διάφορα Lonely Planet βρήκα εκείνο τον ογκώδη τόμο. Κι ενώ οι υπόλοιποι απολάμβαναν τη θέα της θάλασσας από τη βεράντα καθώς σουρούπωνε, εγώ είχα πέσει με τα μούτρα στη δυστοπία των υπερηρώων.

Μαθημένος στον Peter Parker και το υπόλοιπο συνάφι της Marvel, δυσκολευόμουν να χωνέψω τον περίεργο Rorschach που θύμιζε διασταύρωση ήρωα του Hammett και psycho killer, την περίεργη γλώσσα (κάτι ανάμεσα σε αγγλική λογοτεχνία και ΝΥ slang), τα τσιτάτα από Νίτσε και τις πολιτικές παραβολές. Δε σκοπεύω να αναλύσω τα δεύτερα επίπεδα ή το πόσο έξυπνα περνάει τα νοήματά του ο Moore. Αλλά ακόμα δεν έχω καταλήξει αν θα πρέπει να δω ή όχι το φιλμ του Zack Snyder- και να γκρινιάξω λίγο που ο Gibbons ήταν πάντα ο αδικημένος της ιστορίας, το σκίτσο του ήταν αξιοθαύμαστα ισορροπημένο ανάμεσα στα noir graphic novels και τις περιπέτειες του Iron Man.

Όπως και να’χει, ό,τι άλλο έχει κάνει ο Alan Moore δίπλα στους Watchmen, μοιάζει μικρό. Ακόμα και το ‘V’.
Τον κάτοχο του κόμικ δεν τον γνώρισα ποτέ.

ghost train

Υπάρχει κι ο Doppler.

χωροταξία

It’s the fab four. Δες την λήψη καλύτερα εδώ.

Από κατασκευής ελαττωματικό μοντέλο

pic

Τέσσερις μέρες κλινήρης, αυτή η ίωση που γυροφέρνει τόσους, πρέπει όντως να είναι ιδιαίτερα δυνατή. Ή υπήρξε ανάμειξη με την αφρικανική σκόνη και μένα με ξέκανε. Όπως και να’χει, έμεινα μισή και βάλε εβδομάδα να απομνημονεύω ώρα με την ώρα κάθε εκατοστό των τοίχων μου, ανήμπορος να γράψω σε οθόνη, να διαβάσω από οθόνη, ή έστω να δω κάτι. Το φαγητό στεγνό κι η γεύση απούσα, κάθε μπιφτέκι μαύρο φελιζόλ, κάθε σούπα υγροποιημένο κρύο καλαμπόκι. H τηλεόραση, χοάνη μιζέριας. Δεν έχανες μόνο iq σε κάθε κλικ του zapping- η συνταξιούχος που καταναλώνει πρωϊνά/μεσημεριανά πρέπει να’ναι η πιο θλιβερή φιγούρα γυναίκας στον δυτικό κόσμο.
Η μουσική έμοιαζε ατελής, και κάθε προσπάθεια μάταιη- στο τρίτο track πάταγα stop. Μόνο ο Keith Jarrett άντεξε. Κι ο Glenn Gould, ελέω τηλεφώνου, με τον Goldberg συνοδό στο background. Αλλά αυτό δε μετράει.

Και σ’αυτές τις άρρωστες κίτρινες μέρες, το μόνο που μπόρεσα να κάνω ήταν να διαβάσω το ‘Καθώς Ψυχορραγώ’, κι αναρωτιέμαι αν έχει υπάρξει κανένας συγγραφέας μεγαλύτερος στον αιώνα που πέρασε, από τον Ουίλιαμ Φώκνερ.