in a sea, under the bar

Είναι καλοκαίρι. Αλλά δε μυρίζει η ατμόσφαιρα καλοκαίρι. Λες και κάποιο συστατικό λείπει απ’τον αέρα. Όχι το ιώδιο, σίγουρα. Σαν επιμηκυμένη άνοιξη μοιάζει- ελαστικό φθινόπωρο. Ακόμα κι η θάλασσα κλωτσάει, τα νερά κρύα κι απρόσιτα, δε σε θέλουν. Ούτε η πόλη σε θέλει. Περπατάς στη Σταδίου το βράδυ και δε σκάει η ζέστη απ’το τσιμέντο στο πρόσωπό σου, τα κοκτέιλ είναι σκέτο χρώμα, οι δρόμοι χωρίς ζωή μέσα τους. Όλα σε αποβάλλουν.

Τι έχεις να περιμένεις φέτος; Μια βδομάδα σε trendy νησί για να θάψεις τις αναμνήσεις του χειμώνα στην άμμο; Ασύγχρονα φεστιβάλ που θα σε φορτώσουν με beats κι εικόνες από κουρασμένες φράντζες και χλωμά μάτια; Πάλι σε άδειες πλατείες θα ξημερώσεις.
Μελαγχολικά χαζεύεις το Euro με την tv στο mute, ο συριστικός ήχος του λάπτοπ το βράδυ σε κοιμίζει, ψηφιακά τριζόνια..

Κι έτσι θα καταλήξεις μόνος σου τον πεθαμένο Αύγουστο, σε νησί της άγονης, βράδυ σε σκοτεινή παραλία, μια μηχανή που παίζει τα mp3 του μυαλού της, ένα μανιοκαταθλιπτικό juke box που παίζει σταθερά στο shuffle. Ένα iPod χωρίς το Pod.


pic: narelle autio