BEAT L.A.

Είχα σκοπό να γράψω για τους τελικούς του μπάσκετ, για το βαρετό των αγώνων (τον μέτριο ΠΑΟ, το αμυντικογενές μπάσκετ του Γιαννάκη με τις επιθέσεις στα 22 δευτερόλεπτα- 40 λεπτα ζώνη ρε άνθρωπε; Έλεος)- αλλά ακόμα κι αν παίζεις έστω σε ένα ματς όμορφο μπάσκετ, ακόμα κι αν κερδίζεις το πρωτάθλημα επί δεκαετίες, όλα τα ακυρώνει μια στιγμή που κρατά δευτερόλεπτα, μια ανοησία κάποιου που πολύ καλά ξέρεις ότι κι αυτός νοείται φίλαθλος της ομάδας σου, σαν κι εσένα. Κι επειδή φέτος έχω πάει αρκετές φορές σε ματς του μπάσκετ, κι έχω δει ποιος μπορεί να κάτσει δίπλα σου, και τι ματς παρακολουθεί, ξέρω πολύ καλά πως δέκα ΖΩΑ είναι πιο ισχυρά από 9.990 φυσιολογικούς ανθρώπους.


Οπότε με το ξενέρωμα δε χάρηκα τόσο την κούπα, κι είπα να στραφώ σε ένα πιο ενδιαφέρον ζευγάρι στο μπάσκετ: Celtics-Lakers, χρόνια μετά, ξανά αντίπαλοι. Απ’τον καιρό που πιτσιρικάδες χαζεύαμε τον Magic, τον Worthy και τον Jabbar, το περίεργο στυλ του Larry Bird με τη γερμανική χαίτη και την άσπρη-κάλτσα-σαγιονάρα, το ΝΒΑ άλλαξε πολύ. Φέτος οι Celtics δεν έχουν Bird, McHale και Parish, έχουν Pierce, Garnett και Allen. Δε θα βάλω στο ζύγι τον αντιπαθέστατο Gasol με κανέναν παλιό Laker, αν και το κλειδί φέτος μοιάζει να’ναι ο Odom. Η ουσία είναι η μεταμόρφωση του Kobe Bryant, που από ένα μέτριο 2άρι/3άρι, κατέληξε να’ναι ένας κλώνος του Michael Jordan, κανονικά και με τον νόμο. Τα άλματά του, οι κινήσεις του, ο τρόπος που σουτάρει, όλα έχουν κοπιαριστεί απ’τον Jordan, πίξελ προς πίξελ θα’λεγες με κάποιο φανταστικό Photoshop. Οι Celtics λόγω τριάδας και λόγω καλού πάγκου (PJ Brown, ο καλός αμυντικός Tony Allen, ακόμα κι ο Sam Cassell) φαίνεται να έχουν το πάνω χέρι – αλλά εγώ βλέπω Lakers, μιας και βλέπω τον Bryant δαιμονισμένο, δεν ξέρω πώς θα κυλήσει η σειρά, αλλά αν πάρει μπρος..
Το σκορ πάντως είναι στο 1-0 υπέρ των Celtics. Να μην ήταν και ξημερώματα οι μεταδόσεις της ΕΡΤ..

pics: contra.gr