the beat that my heart skipped

Οι μέρες περνάνε μεθοδικά, σαν τη δοσολογία των φαρμάκων μου (λιγότερο πικρά ίσως). Κάτι σαν φθινόπωρο εκεί έξω, μετεκλογικές σάχλες παντού, ελάχιστη διάθεση για συναναστροφές, μηδενική όρεξη για δουλειά. Μουσική με το σταγονόμετρο, βιβλία παρατημένα στη 10η σελίδα. Ο Σεπτέμβρης δε μου πάει, το σίγουρο.

Ταινίες μέτριες- εξαιρούνται τα αναμενόμενα από τα γνωστά, το ‘You, the Living’ του Roy Andersson και το ‘Atonement’ του Joe Wright (με το υπέροχο, σχεδόν 10λεπτο μονοπλάνο εκεί στην έναρξη του 2ου μέρους). Κατά τα άλλα, μέτρια μουσικά ντοκιμαντέρ (αν και θεός ο Larry Levan στο ‘Godfather of Disco’), και μετριότατα grindhouse (με εξαίρεση τις καλόγριες του ‘School of the Holy Beast’), το ‘Cosa Avete Fatt a Solange?’ με κοίμησε, και το ‘The Candy Snatchers’ πρέπει να είναι από τις χειρότερες ταινίες που έχω δει σε αίθουσα- όχι κακό με την έννοια του cult, πραγματικά κακό σινεμά. Στο μισό του ‘Tras el Cristal’ την έκανα για τον Richie Hawtin (btw όποιος είδε όλο το φιλμ ας μου πει τι γίνεται στο τέλος), αλλά άντεξα ως τις 5 ακούγοντας τον Gaiser και τον Troy Pierce. 5+ κι ο Richie δεν είχε βγει, ή εγώ μεγάλωσα ή οι πιτσιρικάδες με τα wannabe-Plastikman κουρέματα έχουν μεγαλύτερη αντοχή στο ping-pong techno της M_nus. Ή, μπορεί για μένα η club φάση να έκλεισε, who knows..

Μια διαφορετική version ενός κομματιού του Jeff Buckley, που περιέργως μου αρέσει πολύ.

Jeff Buckley-Forget Her (alternate version)