Destroy Athens? Destroy what?!
Η φιλοσοφία με την οποία στήθηκε η πρώτη αθηναϊκή Μπιενάλε βασίστηκε στην έννοια της ρήξης («δεν θέλουμε ποτέ να είμαστε αυτό που είμαστε, διεκδικούμε να μην είμαστε αυτό που είμαστε» όπως γράφει και το εισαγωγικό σημείωμα για το ‘Destroy Athens’). H διάθεση «αποδόμησης» της ταυτότητας της Αθήνας μέσω της σύγχρονης τέχνης, προϋποθέτει όμως και ένα κτίριο προς κατάρρευση, το οποίο μάλλον δεν υπήρξε ποτέ. Δεν είδα πουθενά στην έκθεση ανατρεπτικό χαρακτήρα ή κατάρριψη συμβόλων- ούτε όμως και διάθεση για πειραματισμό ή φαντασία. Και μάλλον είναι και γνωστών μου και φίλων κοινή η άποψη (όταν από όλόκληρη την έκθεση όλοι τον Φαϊτάκη θυμούνται, τι να περιμένεις;). Η Εύα Στεφανή κινήθηκε στα νερά του έργου που την έκανε διάσημη (αλλά πιο βιωματικά εδώ), ο Narve Hovdenakk (αν θυμάμαι καλά) με τον πιτσιρικά που αυνανίζεται στο αυτοκίνητο μπορεί να σου φανεί πρωτοπόρος μόνο αν δεν έχεις δει τον Harvey Keitel στη σκηνή από το ‘Bad Lieutenant’ του Abel Ferrara (γιατί αυτήν αντιγράφει).
Μου άρεσε η λούπα του Τότσικα, ο έξοχος Peter Dreher κι η (από)σύνθεση του Aidas Bareikis [κι ο ‘Λυκάνθρωπος στην Αθήνα’ μόνο σαν ανέκδοτο (χα!)].
Δεν είναι τόσο η έλλειψη έργων που προβληματίζει, όσο η απουσία πλαισίου- κατορθώνει η έκθεση να σε μελαγχολεί και να σε «αδειάζει», παρά να σε οδηγεί σε σκέψεις.
Derek Jarman, ‘Fuck me blind’
athensbiennal.org
posted by schottkey at 16:55
13 Comments:
Βαρέθηκα και μελαγχόλησα. Κατά τη γνώμη μου, ένα φάντασμα πλανιόταν πάνω από την Μπιενάλε, τουλάχιστον το τμήμα της στο Γκάζι: Το φάντασμα της κοινοτοπίας. Ακόμη κι ο Φαϊτάκης, αν και εντυπωσιακός, δεν είχε, κατ εμέ, κάτι ιδιαίτερο να πει. Όσα έργα αναφέρεις μόνο με το όνομα του δημιουργού τους δεν τα θυμάμαι. Θα πρέπει να αναζητήσω τον κατάλογο της έκθεσης. Το βίντεο με τα βασανιστήρια, δεν άντεξα να το δω. Μόνο "το σπίτι του Ροδάκη" (βίντεο) με συγκίνησε. Το έργο δεν ήταν κάτι σπουδαίο. Το σπίτι του Ροδάκη όμως, καθ εαυτό, ήταν υπέροχο. Χάρη στην Μπιενάλε έμαθα την ύπαρξή του. Κάτι είναι κι αυτό. Από ό,τι διαβάζω, μάλλον δεν το είδες. Σημειώνω ότι οι υπάλληλοι της έκθεσης, στην είσοδο και τους εκθεσιακούς χώρους ήταν ευγενέστατοι, με το χαμόγελο στα χείλη. Έτοιμοι να μου δώσουν όποια πληροφορία χρειαζόμουνα. Πολύ τους χάρηκα.
Ο Φαϊτάκης δε με ενθουσίασε, τον γνώριζα και είχα δει έργα του.
Το έργο της Εύας Στεφανή αν θυμάμαι καλά λεγόταν ‘Acropolis’, η λούπα του Τότσικα είναι αυτή στην πρώτη φωτό (φαντάζομαι θα σε «ευλόγησε» κι εσένα περνώντας από κάτω του), ο Aidas Bareikis ήταν το πρώτο έργο μπαίνοντας στην πέμπτη μέρα, είχε φτιάξει μορφές σε αποσύνθεση, όλες λευκές, με υλικό πλαστικό αν κατάλαβα καλά. Ο Peter Dreher είχε στήσει την εγκατάσταση στην έκτη ημέρα, μετά τα έργα των «κρατούμενων» και πριν τον Jarman- υπήρχαν πίνακες στον τοίχο, με ένα ποτήρι που ζωγράφιζε κάθε μέρα, εδώ και δεκαετίες.
Φυσικά κι είδα τον ‘Ροδάκη’, είδα όλα τα έργα της έκθεσης (έστω κι αν η παρέα μου διαμαρτυρόταν να φύγουμε όσο γίνεται πιο γρήγορα..). Η ιστορία του σπιτιού έμοιαζε ενδιαφέρουσα, το ίδιο το σπίτι ακόμα περισσότερο- όμως βρήκα το βίντεο κακογυρισμένο και την όλη του εφαρμογή παράταιρη κάπως με μια έκθεση μοντέρνας τέχνης. Πιο πολύ θα ταίριαζε σαν ντοκιμαντέρ σε ένα φεστιβάλ μικρού μήκους.
Όπως είπα, βγήκα με μελαγχολία από την έκθεση (κι ευτυχώς μπήκα σε μια σκοτεινή αίθουσα για να ξεχαστώ).
Όντως δεν υπήρχε κάτι συγκλονιστικό.
Εμένα ωστόσο μου άρεσαν τα "πολεοδομικά σενάρια" του Σαββίδη και το boneyard του Christian Marclay.
Ενδιαφέρον εγχείρημα ήταν και το ReMap.
Ο Σαββίδης απλά οκ- λίγο επαναλαμβανόμενος ή μου φάνηκε;
Το έργο του Marclay κάπου το έχω ξαναδεί, πιθανόν να ανήκει στον Δάκη Ιωάννου και να το έχω δει σε έκθεση έργων του(;).
ReMap δεν πήγα. Αξίζει;
Το πρόγραμμα λέει ότι ανήκει στον Ιωάννου,ο οποίος έχει κατά καιρούς δείξει έργα του Marclay -οπότε ίσως και αυτό.
Το Remap ήταν καλό σαν κατάσταση, σαν δημιουργία ambiance :-).
Συμφωνώ με την εκτίμηση σου για το περί Ροδάκη βίντεο. Ίσως δεν πρόσεξες τους τίτλους του τέλους όπου αναφερόταν ότι δεν ξέρουμε τίποτα για τον βίο του Ροδάκη. Οι δημιουργοί του βίντεο πήραν τις πληροφορίες από το μέντιουμ Αντωνία Σ. το οποίο διάβασε το σπίτι!
Ευλογήθηκα κι εγώ από τον Τόσικα. Αλλά αυτή η ευλογία είναι γνωστή από τη δεκαετία του 70, ίσως και νωρίτερα. Θα μου πεις έτσι είναι οι ευλογίες, ανθίστανται στον χρόνο.
Α ναι! Και τα κολπάκια των κρατουμένων μου άρεσαν. Πώς το ξέχασα;
*
Από πάνω απευθύνομαι στον Schottkey βέβαια, αλλά ένα γεια στον Alberich θα το γράψω.
Alberich, αν είναι έτσι τότε το έχω δει σίγουρα σε κάποια έκθεση έργων του Δάκη Ιωάννου.
kuk, οι ευλογίες μπορεί να ανθίστανται στον χρόνο, η τέχνη από την άλλη μεριά είναι μια έτσι μια αλλιώς- το καρπούζι του το είχα βρει ως ένα αστείο και μόνο, ενώ η λούπα στο ‘Destroy Athens’ είχε ένα point.
Οι «κρατούμενοι» δε μου άρεσαν.
Δεν υπάρχουν υπάλληλοι στην έκθεση. Τα ευγενικά παιδιά, είναι εθελοντές. :-)
Καλησπέρα σε όλους :-)
Καθήστε, φέρνω καφέδες.
Σήμερα στην έκθεση, βλέπω κάποιες κυρίες γύρω στα 65. Είναι στο βίντεο του Μπρόϋνιγκ, πριν την αίθουσα που παίζει ο Τότσικας και Σνάϊντερ. Λέει η μία στην αλλη: "Αυτό φαίνεται ευχάριστο, ας το δούμε". :-))
Ποιο ήταν το βίντεο του Breuning;
Δεν το θυμάμαι.
Νομίζω το βίαιο, αυτό με τα βασανιστήρια ήταν του John Bock.
Post a Comment
<< Home