Μάθημα

Αν, όπως λένε, οι μεγάλες ομάδες φαίνονται στις ήττες, τότε η Εθνική στο μπάσκετ ανήκει στην από δω όχθη του ποταμού. Τι κι αν χάσαμε από τους Ισπανούς [την πιο αντιπαθητική σε μένα ομάδα των τελευταίων ετών, με ανάπτυξη προβλεπόμενη (τρίποντο ή alley-oop στον Γκασόλ)- μόνο εγώ τους είδα υπερόπτες, είρωνες κι αλαζόνες;], αυτό που μετρά είναι η αντιμετώπιση: να μη θες να χάνεις, ακόμα κι όταν όλοι σε έχουν ξεγραμμένο. Οι λόγοι της ήττας πολλοί: από τη διαιτησία (που, λογικά, έπαιξε έδρα), το αντιαθλητικό στον Τσαρτσαρή που κόστισε σε ψυχραιμία και πόντους, κάποιες κακές επιλογές του Παπαλουκά και του Βασιλόπουλου, η τρομερή ευστοχία των Ισπανών στις βολές, 2 κρίσιμα τρίποντα, ο κόσμος. Λεπτομέρειες όλα αυτά, μπροστά στη σοβαρότητα και το ήθος αυτών των παιδιών, που βγάζει μάτι μπροστά στη βλακεία και την έπαρση των πολιτικών.

Κι απ’τις ήττες μαθαίνεις. Δεν είναι λίγο κι αυτό που κατάφεραν, στο πιο ανταγωνιστικό Ευρωμπάσκετ που θυμάμαι από το ’87 και μετά. Με πολλά μεγάλα ονόματα σε κακές στιγμές (Νοβίτσκι, Πάρκερ, Γιασικεβίτσιους) και μικρότερα-έκπληξη (Σμόντις, Καλντερόν, Τόμας, Χόλντεν, Σισκάουσκας, Πόποβιτς, Γκριν, Κλέιζα).

Να έλειπαν κι οι υπερβολές των σχολιαστών, το «αν μη τι άλλο» του εκνευριστικού Χατζηγεωργίου (που πρέπει να μάθει πως ο παίκτης ποτέ δεν είναι πάνω από την ομάδα, σχολιάζοντας μέχρι και τα κορδόνια του Γιασικεβίτσιους ή τα «φέιντ αγουέι» του Νοβίτσκι), το «ζωγραφιστό», τα «νταμπ τιμ» και τα «γκαρ», έλεος πια με τα κλισέ.
Στην ΕΤ1 έχουν καλεσμένο τον Θύμιο Μπακατσιά, oh my..