illusion is the first of all pleasures

Destroy Athens? Destroy what?!

Η φιλοσοφία με την οποία στήθηκε η πρώτη αθηναϊκή Μπιενάλε βασίστηκε στην έννοια της ρήξης («δεν θέλουμε ποτέ να είμαστε αυτό που είμαστε, διεκδικούμε να μην είμαστε αυτό που είμαστε» όπως γράφει και το εισαγωγικό σημείωμα για το ‘Destroy Athens’). H διάθεση «αποδόμησης» της ταυτότητας της Αθήνας μέσω της σύγχρονης τέχνης, προϋποθέτει όμως και ένα κτίριο προς κατάρρευση, το οποίο μάλλον δεν υπήρξε ποτέ. Δεν είδα πουθενά στην έκθεση ανατρεπτικό χαρακτήρα ή κατάρριψη συμβόλων- ούτε όμως και διάθεση για πειραματισμό ή φαντασία. Και μάλλον είναι και γνωστών μου και φίλων κοινή η άποψη (όταν από όλόκληρη την έκθεση όλοι τον Φαϊτάκη θυμούνται, τι να περιμένεις;). Η Εύα Στεφανή κινήθηκε στα νερά του έργου που την έκανε διάσημη (αλλά πιο βιωματικά εδώ), ο Narve Hovdenakk (αν θυμάμαι καλά) με τον πιτσιρικά που αυνανίζεται στο αυτοκίνητο μπορεί να σου φανεί πρωτοπόρος μόνο αν δεν έχεις δει τον Harvey Keitel στη σκηνή από το ‘Bad Lieutenant’ του Abel Ferrara (γιατί αυτήν αντιγράφει).



Μου άρεσε η λούπα του Τότσικα, ο έξοχος Peter Dreher κι η (από)σύνθεση του Aidas Bareikis [κι ο ‘Λυκάνθρωπος στην Αθήνα’ μόνο σαν ανέκδοτο (χα!)].
Δεν είναι τόσο η έλλειψη έργων που προβληματίζει, όσο η απουσία πλαισίου- κατορθώνει η έκθεση να σε μελαγχολεί και να σε «αδειάζει», παρά να σε οδηγεί σε σκέψεις.

Derek Jarman, ‘Fuck me blind’

athensbiennal.org

the beat that my heart skipped

Οι μέρες περνάνε μεθοδικά, σαν τη δοσολογία των φαρμάκων μου (λιγότερο πικρά ίσως). Κάτι σαν φθινόπωρο εκεί έξω, μετεκλογικές σάχλες παντού, ελάχιστη διάθεση για συναναστροφές, μηδενική όρεξη για δουλειά. Μουσική με το σταγονόμετρο, βιβλία παρατημένα στη 10η σελίδα. Ο Σεπτέμβρης δε μου πάει, το σίγουρο.

Ταινίες μέτριες- εξαιρούνται τα αναμενόμενα από τα γνωστά, το ‘You, the Living’ του Roy Andersson και το ‘Atonement’ του Joe Wright (με το υπέροχο, σχεδόν 10λεπτο μονοπλάνο εκεί στην έναρξη του 2ου μέρους). Κατά τα άλλα, μέτρια μουσικά ντοκιμαντέρ (αν και θεός ο Larry Levan στο ‘Godfather of Disco’), και μετριότατα grindhouse (με εξαίρεση τις καλόγριες του ‘School of the Holy Beast’), το ‘Cosa Avete Fatt a Solange?’ με κοίμησε, και το ‘The Candy Snatchers’ πρέπει να είναι από τις χειρότερες ταινίες που έχω δει σε αίθουσα- όχι κακό με την έννοια του cult, πραγματικά κακό σινεμά. Στο μισό του ‘Tras el Cristal’ την έκανα για τον Richie Hawtin (btw όποιος είδε όλο το φιλμ ας μου πει τι γίνεται στο τέλος), αλλά άντεξα ως τις 5 ακούγοντας τον Gaiser και τον Troy Pierce. 5+ κι ο Richie δεν είχε βγει, ή εγώ μεγάλωσα ή οι πιτσιρικάδες με τα wannabe-Plastikman κουρέματα έχουν μεγαλύτερη αντοχή στο ping-pong techno της M_nus. Ή, μπορεί για μένα η club φάση να έκλεισε, who knows..

Μια διαφορετική version ενός κομματιού του Jeff Buckley, που περιέργως μου αρέσει πολύ.

Jeff Buckley-Forget Her (alternate version)

Μ83

Παρασκευή απόγευμα, στο κέντρο της Αθήνας. Όλοι οι δρόμοι γεμάτοι φέιγ βολάν, φυλλάδια παντού πεταμένα, από τα ηχεία στην πλατεία ακούγονται ομιλίες του Γιωργάκη (οι αφίσες του με το μουστάκι στις κολώνες είναι σουρεαλιστικό act από μόνες τους). Στην έξοδο από το μετρό κοπέλες μου μοιράζουν φυλλάδια από κόμματα με ξύλινα ονόματα, η όλη ατμόσφαιρα έχει κάτι το παλαιοκομματικό και ταυτόχρονα αστείο. Οι μέρες των εκλογών μεταμορφώνουν την Αθήνα σε Τμπιλίσι ή Ρίγα. Στο mp3 player ακούω το coloring the void, από το τελευταίο άλμπουμ των Μ83, που πλέον δεν είναι ντουέτο- άρα είναι ο Μ83, ο Anthony Gonzales, μιας κι ο Nicolas Fromageu την έκανε νωρίς. Το νέο cd λέγεται ‘Digital Shades vol.1’, κι είναι το πιο downtempo της δισκογραφίας του(ς), με λιγότερες κιθάρες από ποτέ.
Καλή ψήφο σήμερα (άλλαξε εσύ, κι ας μην αλλάξει ποτέ αυτή η χώρα, κάτι είναι κι αυτό).
www.ilovem83.com

Μάθημα

Αν, όπως λένε, οι μεγάλες ομάδες φαίνονται στις ήττες, τότε η Εθνική στο μπάσκετ ανήκει στην από δω όχθη του ποταμού. Τι κι αν χάσαμε από τους Ισπανούς [την πιο αντιπαθητική σε μένα ομάδα των τελευταίων ετών, με ανάπτυξη προβλεπόμενη (τρίποντο ή alley-oop στον Γκασόλ)- μόνο εγώ τους είδα υπερόπτες, είρωνες κι αλαζόνες;], αυτό που μετρά είναι η αντιμετώπιση: να μη θες να χάνεις, ακόμα κι όταν όλοι σε έχουν ξεγραμμένο. Οι λόγοι της ήττας πολλοί: από τη διαιτησία (που, λογικά, έπαιξε έδρα), το αντιαθλητικό στον Τσαρτσαρή που κόστισε σε ψυχραιμία και πόντους, κάποιες κακές επιλογές του Παπαλουκά και του Βασιλόπουλου, η τρομερή ευστοχία των Ισπανών στις βολές, 2 κρίσιμα τρίποντα, ο κόσμος. Λεπτομέρειες όλα αυτά, μπροστά στη σοβαρότητα και το ήθος αυτών των παιδιών, που βγάζει μάτι μπροστά στη βλακεία και την έπαρση των πολιτικών.

Κι απ’τις ήττες μαθαίνεις. Δεν είναι λίγο κι αυτό που κατάφεραν, στο πιο ανταγωνιστικό Ευρωμπάσκετ που θυμάμαι από το ’87 και μετά. Με πολλά μεγάλα ονόματα σε κακές στιγμές (Νοβίτσκι, Πάρκερ, Γιασικεβίτσιους) και μικρότερα-έκπληξη (Σμόντις, Καλντερόν, Τόμας, Χόλντεν, Σισκάουσκας, Πόποβιτς, Γκριν, Κλέιζα).

Να έλειπαν κι οι υπερβολές των σχολιαστών, το «αν μη τι άλλο» του εκνευριστικού Χατζηγεωργίου (που πρέπει να μάθει πως ο παίκτης ποτέ δεν είναι πάνω από την ομάδα, σχολιάζοντας μέχρι και τα κορδόνια του Γιασικεβίτσιους ή τα «φέιντ αγουέι» του Νοβίτσκι), το «ζωγραφιστό», τα «νταμπ τιμ» και τα «γκαρ», έλεος πια με τα κλισέ.
Στην ΕΤ1 έχουν καλεσμένο τον Θύμιο Μπακατσιά, oh my..

Νύχτες Πρεμιέρας 2007

Σε τέτοια φεστιβάλ, το λογικό είναι να επιλέγεις ταινίες που πιθανόν δε θα προβληθούν στις αίθουσες κανονικά, μεταμεσονύχτιες προβολές, περίεργα αφιερώματα κτλ.
Μερικές επιλογές από το φετινό πρόγραμμα:

Το σπάνιο και shocking ‘Tras el Cristal’, τα μουσικά ‘Joe Strummer: The Future Is Unwritten’, ‘Godfather of Disco’, το ονειρικό ‘Life Can Be So Wonderful’, το giallo ‘Cosa Avete Fatto a Solange?’, τα grindhousey ‘Candy Snatchers’ και ‘School of the Holy Beast’, την νέα ταινία του Benedek Fliegauf ‘Tejút’, το ‘Once’ και το ‘Teeth’, και το ‘Secret Screening’ a.k.a. η ταινία έκπληξη του φεστιβάλ για την οποία πολλά ψιθυρίζονται και λίγα γνωρίζουμε.

Ακόμα, το anime ‘Tekon Kinkurito’, η ρετροσπεκτίβα στον Norman McLaren, τα γαλλικά ‘A l’Interieur’ και ‘Naissance des Pieuvres’, ευκαιρίες να ξαναδείς τα ‘Lola Montes’, ‘Cruising’ και ‘Supervixens’ καθώς και το ‘Cannibal Holocaust’, για όσους δεν αηδιάζουν εύκολα..

Βέβαια υπάρχουν και ταινίες που μέσα στο έτος θα ακουστούν έτσι κι αλλιώς, από το ‘Ratatouille’ και το ‘Persepolis’, μέχρι το (με πολύ καλές κριτικές μέχρι τώρα) ‘Atonement’, το ‘Paranoid Park’ του Gus van Sant, το ‘Sicko’ (αλλά και το ντοκιμαντέρ ‘Uncovering Michael Moore’), το ‘Hallam Foe’ και το ‘I’m Not There’ που κλείνει το φεστιβάλ.

Περισσότερα, στο www.aiff.gr.
(κι εδώ, το ωρολόγιο πρόγραμμα).

your father was a poser, and what about you?

Kanye West – ‘Flashing Lights’
Vaccine- ‘Anaesthetic’
Skull Disco – ‘Hamas Rule’
King Creosote – ‘You've No Clue Do You (Atlantic Conveyor mix)’
Soultek-Analogue Heart
DJ Gregory – ‘Elle’ (Ame Remix)
Beat Konducta – ‘Masala’
Seu Jorge – ‘Burguesinha’
Influx UK – ‘It’s Love’
Eddy and Yannah – ‘You and I’
Matthew Dear – ‘Deserter’ (Four Tet Remix)
Tawiah – ‘Every Step’
Robert Appel – ‘Changes’
Kim Fowley – ‘The Trip’
Mark Pritchard & Steve Spacek-‘Turn It On’
Cobblestone Jazz - 'The Creator'
Alfredo – ‘Hill St Blues’
The Marches – ‘Disco Sucks’
Talib Kweli – ‘Hot Thing’

η φωτό, από την έκθεση ‘warhol vs. banksy’ που έτρεχε στο hospital του λονδίνου μέχρι την 1η σεπτεμβρίου. (ο banksy είχε φτιάξει ένα πορτρέτο της kate moss α λα marilyn by warhol)

«όταν σε φωτογραφίζουν, σου παίρνουν την ψυχή»*

*παλιό κινέζικο ρητό

cloudy friday,

weird tunes:
zwischenwelt
blackreplica
bartelbeate

δίπολο

rockin’ ma’ chair / pissin’ my tank
Colleen/ Joanna Newsom
Dub techno / Dubstep
Εθνική μπάσκετ/ Πρωτάθλημα ποδοσφαίρου
Sally Shapiro / Mika
Lewis Hamilton /Fernando Alonso
Bat for Lashes / PJ Harvey
Sienna Miller / Keira Knightley
Music blogs / Pitchfork
Soulseek / Torrents
‘Veneer’ / ‘In Our Nature’
Ratatouille / Harry Potter
strawberry daiquiri / μπόμπες σε παραλιακά μπαρ
Jens Lekman / Cocorosie


η φωτό από το νέο single των Various Production ‘Took’, αποκλειστικά για download, από το boomkat.com

i personally believe..

παρα-αθλητικά

Ωραίο τρόπο έχει βρει ο Άντζας για να ξύνει το κεφάλι του. Η σημειολογία της κίνησης έχει να κάνει με το «ας βγάλω το δαχτυλάκι αλλά όχι στο φανερό, μας βλέπουν και κάμερες..».

Ο Σπανούλης από τότε που επέστρεψε από το ΝΒΑ, σουτάρει πολύ πιο ψηλοκρεμαστά(!), προφανώς προς αποφυγή των ψηλών.

Η ΑΕΚ με την προσθήκη του Ριβάλντο και την αποχώρηση των Λάκη και Ίβιτς είναι τουλάχιστον μια ταχύτητα κάτω σε σχέση με πέρσι.

Η Σεβίλλη πρέπει να είναι η πιο γρήγορη ομάδα στην Ευρώπη- η Μίλαν σίγουρα η πιο πονηρή.

Μπορεί σε ένα ποσοστό να μοιάζει «τυποποιημένο» σαν γεγονός και χειρονομία, αλλά όποτε βλέπω τους παίκτες της Σεβίλλης να αφιερώνουν κάθε γκολ (με τη χαρακτηριστική κίνηση προς τον ουρανό) στον αδικοχαμένο Πουέρτα, ανατριχιάζω.

Περισσότερο και από την αξία των παικτών, το πόσο σημαντικό για παράδειγμα είναι να λες πως έχεις την κορυφαία περιφέρεια της Ευρώπης, για την Εθνική Ελλάδος στο μπάσκετ μεγαλύτερο όφελος θεωρώ πως είναι το πόσο μετρημένα, προσγειωμένα και σοβαρά παιδιά είναι όλοι τους (κι ειδικά σε σύγκριση με το πόσο χαζές ερωτήσεις δέχονται συχνότατα από τους δημοσιογράφους).

Τι ματσάρα το Ιταλία-Σλοβενία! Κι αυτός ο Λάκοβιτς πια..


η φωτό, από sport24.gr