problem, we have a houston
Προσπαθώ να βάλω σε μια σειρά όσες πληροφορίες συγκεντρώνει το μυαλό μου ημερησίως και δεν μπορώ. Το νετ μας έχει διαλύσει. Τα μισά είναι junk info. Προσπαθείς να πιάσεις την καθημερινότητα από μια πλευρά κι όλο και κάτι σου ξεφεύγει. Τόσα κείμενα, τόσες ειδήσεις, γνώμες, κείμενα, χάος. Κι από πού να πιαστείς; Απορίες παντού: Αν το βιβλίο της ιστορίας είναι ένα αποστειρωμένο εγχειρίδιο, αν είναι ντροπή η ήττα της Εθνικής (τι πιο εύκολο από το να κοιτάξεις το αίσχος του πρωταθλήματός μας για να απαντήσεις), τα χάλια της παιδείας και πως αντιστρέφονται, όλα ένας πολτός.
Ανοίγω την tv και πέφτω στο freak show της Πάνια. Δεν ξέρω αν θα πρέπει να κλάψω ή να γελάσω. Όταν μαζεύει όλους αυτούς τους δύσμοιρους/«διάσημους» στη σκηνή ταυτόχρονα, μου θυμίζει κάτι περιοδεύοντα τσίρκα στην Αμερική του 1930, με τη γυναίκα-τέρας, την ασώματο κεφαλή, τον άνθρωπο ελέφαντα. Αν απογυμνώσεις το cult (ή μήπως trash;) στοιχείο, μοιάζει θλιβερό. Η πλάκα είναι πως τα τραγούδια που έχουν δώσει σ’αυτά τα άτομα μυρίζουν από μακριά Καρβέλα: το ένα είναι καθαρή αντιγραφή του ‘Don’t Fear the Reaper’ των Blue Oyster Cult, ενώ το άλλο έχει αυτούσιο το σόλο από το ‘Layla’ του Eric Clapton. Σαν επεισόδιο από το Twilight Zone.
Όλα πολτός. Και χτες βράδυ ένας νεκρός από (προγραμματισμένα) επεισόδια σε ματς γυναικείου βόλεϊ. Προσχεδιασμένα. Εκεί τι να πεις; Eλαφρά τη καρδία..
posted by schottkey at 14:44
5 Comments:
πολτός κατ' ευφημισμόν αντί για total brain damage ;)
παίζουν αντιγραφές; ποια τραγούδια είναι;
mondo, i've been brainwashed.
null, με έκανες να ψάξω τα κομμάτια του Je t'aime, θα κάψω σκληρό όπως πάει. Ε τα 2 που ανέφερα είναι προφανή, το ένα έχει ολόκληρο το σόλο του Clapton από το ‘Layla’, το άλλο πατάει στο ‘Don't Fear the Reaper’ των BOC. Υποψιάζομαι κι άλλο ένα από ένα euro-trash hit του καλοκαιριού, i’ll keep ya informed..
και νόμιζα πως είμαι ξενέρωτη που γυρίζω με αμηχανία το κανάλι όταν πέφτω πάνω στο ανθρώπινο τσίρκο της πάνια.
όσο για το information overload, πριν σε φάει το άγχος, μια λύση υπάρχει - κλείστο. δεν καταφέρνει κανείς να ακούσει την ίδια του τη σκέψη με τόση φασαρία.
helion, από τη μια έχεις δίκιο: οι εσωτερικοί διάλογοι είναι απαραίτητοι, αν και εξοχως κουραστικοί. Από την άλλη όμως είμαι σε μια ηλικία που είμαι φύσει και θέσει επιρρεπής στο να αναλύω όσες πληροφορίες λαμβάνω σα δέκτης, και κατά περιπτώσεις όσα μαθαίνω να αναιρούν σε μεγάλο βαθμό πράγματα που πίστευα ακλόνητα. Όχι πως δεν υπάρχει σκάνερ ή φίλτρο, απλά μια αμυντική θέση στο θέμα σε βάζει προ info βομβαρδισμού.
Post a Comment
<< Home