Once bitten and twice shy

Άγιε μου Βασίλη, σε ευχαριστώ για όλα τα δωράκια που μου ‘κανες φέτος, πιο πολύ απ’όλα μου άρεσαν αυτά τα 10:


Harold Budd-Avalon Sutra/As Long As I Can Hold My Breath
Kaito-Color Of Feels (EP)
Carl Craig-The Album Formerly Known As…
Jamie Lidell-Multiply
Boards Of Canada-The Campfire Headphase
John Legend-Get Lifted
Piano Magic-Disaffected
Vladislav Delay-Demo(n) Tracks
Alva Noto & Ryuichi Sakamoto-Vrioon
M83-Before The Dawn Heals Us

Επίσης στις κάλτσες που είχα αφήσει στο τζάκι βρήκα μέσα κι αυτά εδώ, που δεν ήταν καθόλου άσχημα:

Richie Hawtin-DE9 Transitions
Hard Fi-Stars Of CCTV
Royksopp-The Understanding
Common-Be
Lemon Jelly-64-95
Kanye West-Late Registration
Thievery Corporation-The Cosmic Game
Jori Hulkkonen-Dualizm
Telepopmusik-Angel Milk
The Editors-The Back Room
Roisin Murphy-Ruby Blue
Vladislav Delay/Antye Greie/Craig Armstrong - The Dolls
Sufjan Stevens-Illinoise
The Orb-Okie Dokie It’s The Orb On Kompakt
Fennesz & Ryuichi Sakamoto-Live At Salsa Santa Cecilia
Mylo-Destroy Rock’n’roll
Isolee-We Are Monster


Να σου πω ακόμα πόσο μου άρεσε το No Camera του Ion (θα μπορούσε να είναι ξένη παραγωγή άνετα), αλλά και οτιδήποτε έβγαλε η Klik Records φέτος-η δουλειά που γίνεται εκεί μόνο πρόχειρη δεν είναι, έστω κι αν δεν πλησιάζουν όλα τα γούστα μου(από Nίκο Διαμαντόπουλο και B.I.G., μέχρι Marsheaux και Chris Nemmo).





Αυτά. Του χρόνου μη φας τόσο, δε σε ξανα-ξεφρακάρω από την καμινάδα.



-Do us a tape, mr.schottkey!
-OK, here’s your ten songs:

Lemon Jelly-Stay With You
Hard Fi-Hard To Beat
Animal Collective-It’s You
The Editors-All Sparks
Sebastian Tellier-La Ritournelle
Jose Gonzalez-Heartbeats
Royksopp-What Else Is There?
Pharrell Williams-Can I Have It Like That(instrumental)
Boards Of Canada-Peacock Tail
Kaito-Color Of Feels

I love your peaches, I wanna shake your tree

Καλά, ακόμα δεν αποφάσισες τι θα φορέσεις στο ρεβεγιόν;

Μην αγχώνεσαι, τόσες επιλογές έχουμε!

A Pocket Full OF Stars

Αντί ευχών: μια βουτιά στο σύμπαν του Ferry Halim.

Κι ειδικότερα στο project του Orisinal.

Ο Ferry Halim σχεδιάζει διάφορα web games, από παζλ μέχρι παιχνίδια με ήρωες πίθηκους, αγελάδες, panda, αράχνες, 'Αγιους Βασίληδες κ.α.

Εδώ σημασία δεν έχει τόσο το παιχνίδι, όσο η ομορφιά του σχεδίου κι η υπέροχη μουσική.

Μέρες που είναι, τι πιο ωραίο από το να αγγίζεις τα αστέρια; από το θαυμάσιο Pocketful Of Stars.

Japon

Βλέποντας τις Τρεις Ταφές του Μελκιάδες Εστράδα του Tommy Lee Jones, συνειρμικά πήγα σε μια από τις πιο περίεργες ταινίες που έχω δει τα τελευταία χρόνια: στο Japon, του Carlos Reygadas.

Οπως και οι «Τρεις Ταφές», έτσι και το Japon εκτυλίσσεται στο Μεξικό. Είναι η ιστορία ενός μεσήλικα, ο οποίος εγκαταλείπει την πόλη του Μεξικού και κατευθύνεται προς την επαρχία.

Ταξιδεύει σε ένα απομακρυσμένο φαράγγι και εγκαθίσταται σε ένα χωριό, που σχεδόν δεν υπάρχει στον χάρτη, με σκοπό να αυτοκτονήσει.


Πολύ πιο βαρύ από το λιτό γουέστερν του Tommy Lee Jones, με ελάχιστους διαλόγους και ερασιτέχνες ηθοποιούς, με πολύ αργούς ρυθμούς και σκηνές που θυμίζουν έντονα Ταρκόφσκι, απαιτεί προσήλωση από τον θεατή-για να το αποκηρύξει στο σινεμά της βαριάς κουλτούρας ή να το κατατάξει ως μια άλλη εμπειρία.


Δεν ξέρω αν θα την πρότεινα ως «θέαση». Δεν ξέρω καν αν θα την ξαναέβλεπα. Ομως είναι από τις ταινίες που δε φεύγουν από το μυαλό σου για πολύ καιρό μετά. Ειδικά για εκείνο το φινάλε.

Για σκληροπυρηνικούς σινεφίλ και μόνο.

Ιντερμέτζο

-Ελα, ο επόμενος

-Καλησπέρα..

-Ρίχτο

-Ενα ποστ θα’θελα

-Σπαμ βάζω μέσα;

-Οχι, όχι

-Κόμμεντς;

-Ναι βάλε..Από αυτό εκεί..κι απ’αυτό δίπλα του..Εκείνο το κίτρινο τι είναι;

-Anonymous. Να βάλω;

-Βάλε δυο τρία..

-Θα το φας εδώ ή να το τυλίξω;

-Τύλιχτο

-Με τι το τυλίγω, Athens Voice ή LifO;

-LifO μωρέ, είμαι με το μηχανάκι...

There's a drink in my bedroom and I need a hot lady

Και να, οι νότες βρήκαν ξανά το δρόμο τους.

Ο,τι έμενε να ακουστεί, είχε ήδη χάσει το νόημα-έμοιαζε ξεφλουδισμένο, δεύτερο χέρι, ξεβαμμένη μπογιά.
Δεν υπάρχει λόγος πια να κλείνεσαι στις σκοτεινές αίθουσες τείνοντας ευήκοον ους στα πελώρια μαύρα κουτιά, θαυμάζοντας τα επιτεύγματα του κυρίου Ντόλμπι. Ποιος ο λόγος να χαρακώνεις τα μικρά δισκάκια για να θυμηθείς τη σκηνή που την είδε για πρώτη φορά, κάτω από εκείνη την καταιγίδα των βιολιών;
Το σάουντρακ που αγάπησες, αυτή η μικρή απόδειξη ανάμνησης, το μικρό εισιτήριο για την έρημο της μνήμης σου, έχει πια σκιστεί.

Τα μικρά του κομματάκια σκορπίζονται στα Απομνημονεύματα της Αδριανού, χάνονται στα ρέκβιεμ για τα όνειρα του Παπακαλιάτη. Εν μέσω υστερικών αλαλαγμών απατημένων νοικοκυρών ξεπροβάλλει ο Τελευταίος των Μοϊκανών, το Old Boy γίνεται υπόκρουση για το τηλέφωνο στον γκόμενο, το I Want You του Elvis Costello συνοδεύει τον εργένη ήρωά μας όσο μαγειρεύει μακαρόνια. Στα εξωτερικά γυρίσματα, σε τροπικά νησιά κι εξωτικές παραλίες ο Craig Armstrong ακούγεται σαν διαφήμιση ταξιδιωτικού πρακτορείου.

Δε χρειάζεται να πας ξανά σινεμά για τα επόμενα 2046 χρόνια-οι ελληνικές σειρές σου αγόρασαν τα σάουντρακ της κινηματογραφικής σεζόν σε τιμή ευκαιρίας. Μόνο που το τύλιξαν σε συσκευασία Χάρη Ρώμα.

Λόγος εξήλθεν εκ του στόματος μου

Καθώς ο σκύλος, ο δεμένος με πολύ σχοινίον εις την αυλήν του αυθέντου του, δεν ημπορεί να γαυγίζη ούτε να δαγκάση έξω από την ακτίνα και το τόξον τα οποία διαγράφει το κοντόν σχοινίον, παρομοίως κ' εγώ δεν δύναμαι ούτε να είπω, ούτε να πράξω τίποτε περισσότερον παρ όσον μου επιτρέπει η στενή δικαιοδοσία, την οποίαν έχω εις το γραφείον του προϊσταμένου μου.


Aλέξανδρος Παπαδιαμάντης, Ονειρο στο Κύμα

Peanuts in your head

Φτιάξε κι εσύ ένα κόμικ, ΜΠΟΡΕΙΣ !


Να που μπορούν να οδηγήσουν οι ώρες αποδόμησης στη δουλειά..

(κι ένας blogger..)


Εντύπωση μου κάνει πως οι περισσότεροι από τους επισκέπτες χρησιμοποιούν πιστόλια, φωτιές, εκρήξεις στα strips που φτιάχνουν, συνδυάζοντας το χιούμορ με τη βία-each one uses his own weapons.


Μερικά δείγματα που μου άρεσαν με ένα γρήγορο ψάξιμο:

minimalistic

hell

tv

disgust

revenge

Kurt Cobain

googly

(Να'ξερα και Σλοβένικα..)

Μelancolie? horreur..

Caspar David Friedrich, Le moine devant la mer

Για όσους φάνε φέτος τη γαλοπούλα τους στην πόλη του φωτός, μια βόλτα από την έκθεση-αφιέρωμα στην μελαγχολία (Melancolie, genie et folie en Occident- Galeries nationales du Grand Palais) είναι ίσως ένα μικρό αντίδοτο στο ζαχαρώδες των ημερών και την υπερέκθεση από τα πολύχρωμα φώτα και τα δώρα.

Με εκθέματα των Αλμπρεχτ Ντίρερ, Νίκολας Χίλιαρντ, Οτο Ντιξ, Κάσπαρ Νταβίντ Φρίντριχ, Εντουαρντ Χόπερ.

Εως 16 Ιανουαρίου 2006. Περισσότερα εδώ.

*

Μιας και θυμήθηκα τον σπουδαίο Χόπερ, εντύπωση μου είχε κάνει η ενσωμάτωση ενός έργου του στο θρίλερ του Dario Argento "Βαθύ Κόκκινο" (Deep Red/Profondo Rosso).

O Αρτζέντο, επηρεασμένος από τον πίνακα του Edward Hopper "Nighthawks", δημιούργησε ένα σκηνικό παρόμοιο του πίνακα, για την απεικόνιση του "Blue Bar", όπου ένας χαρακτήρας του φιλμ, ο Κάρλο, παίζει πιάνο.

Φαινομενικά, οι δρόμοι του Αρτζέντο, ενός σκηνοθέτη που μεγαλούργησε στο είδος του giallo* και του Χόπερ, ενός ζωγράφου που ασχολήθηκε με την μοναξιά της αμερικανικής ζωής, είναι ασύμπτωτοι.

Ομως η απόκοσμη ατμόσφαιρα της Φλωρεντίας όπως απεικονίζεται στο φιλμ, έχει κάτι από τους μελαγχολικούς "νυχτερινής φύσης" πίνακες του Εντουαρντ Χόπερ, μια ακόμα απόδειξη του ότι δεν υπάρχει 'ασυμβίβαστο' στην τέχνη.

*ταινίες τρόμου που έκαναν επιτυχία κατά τη δεκαετία του '70, προερχόμενες κυρίως από την Ιταλία. Η ονομασία προήλθε από αστυνομικά "pulp" μυθιστορήματα, τυπωμένα σε φθηνό κίτρινο χαρτί (giallo=κίτρινο), τα οποία τροφοδοτούσαν τα σενάρια των ταινιών. Πέραν του Ντάριο Αρτζέντο, σπουδαίοι δημιουργοί του είδους είναι ο Μάριο Μπάβα και ο Λούτσιο Φούλτσι.

Εσύ, γιατί μένεις αμέτοχος;

Η χώρα παραλύει μπροστά στην κόντρα Μάκη-«Ε»: όλοι πρέπει να πάρουμε θέση σ’αυτό τον πόλεμο. Είναι καθήκον. Ο καθένας από το δικό του μετερίζι να υπερασπιστεί τις αρχές της δημοσιογραφίας απέναντι στις τηλεδίκες, τις αρχές της δημοκρατίας απέναντι στη διαπλοκή.
Ο άτεγκτος κάουμπόι απέναντι στον έγκυρο σερίφη.
Χα!

Σαν να λέμε ποιος είναι πιο καλός, ο νεκρός ή ο πεθαμένος;

Κατά τα άλλα, κουβέντα να γίνεται, μέχρι να κάνουμε εμετό. Όλοι μας. Ομαδικώς.