the empyrean
Από παλιά μ’άρεσε ο John Frusciante. Του είχα αδυναμία πριν ακόμα ενταχθεί στους Red Hot Chili Peppers. Μου θυμίζει εκείνα τα συνεσταλμένα αγόρια που δεν τα έπαιζε κανείς στο σχολείο, που δε μιλούσαν πολύ, και μετά μεγαλώνοντας έφτιαχναν δικές τους ιστορίες (για κορίτσια και american highways) γρατσουνώντας μια κιθάρα. Ο νέος του δίσκος ‘The Empyrean’ [Adrenaline Music] είναι πολύ καλός, και θα ήταν πολύ καλύτερος αν είχε μικρότερη διάρκεια.
Εδώ επιχειρεί να διασκευάσει το ‘Song to the Siren’ του Tim Buckley: δεν τα καταφέρνει κι άσχημα. Μπορεί να μην φτάνει την αξεπέραστη ερμηνεία της Liz Fraser στην εκδοχή των This Mortal Coil, αλλά δεν μπορείς να πεις, το νιώθει το κομμάτι.
john frusciante-song to the siren
8 Comments:
το siren ειναι απο τα πιο αγαπημενα μου τραγουδια εβερ, τεραστιο! καλη η frazer αλλα ο φιλτατος grant των czars νομιζω την ξεπερασε!
oksikemia, είστε βλάσφημος!
..αν και με κάλυψε ο προλαλήσας.
Ε όχι και την ξεπέρασε, δεν την ακούμπησε καν! Υπάρχουν κάποιες φωνές που απλά υπάρχουν μόνες τους και προκαλούν τις δικές τους "χημικές" αντιδράσεις. Οι συγκρίσεις, και ειδικά για το συγκεκριμένο, φαντάζουν "λίγες".
την ξεπερασε, την ξεπερασε! :ρ
ανωνυμε, προσωπικα θα μπορουσα να χρησιμοποιησω το επιχειρημα σου με τη φωνη και τη χημεια για να ισχυριστω το ακριβως αντιθετο.
opinions..
Φιλοτιμη προσπαθεια, αλλα Λιζ.
Σεβαστό.
Εγώ έχω να καταθέσω με ειλικρίνεια πως τόσο η φωνή της Fraser όσο και ο ήχος τους δεν έχει σταματήσει ακόμα μετά απο τόσα χρόνια να με ανατριχιάζει. Τι να πώ μπορεί να είναι γονιδιακό το ζήτημα:ΡΡρ
Πάντως χαίρομαι που βλέπω πως κάτι τόσο δεδομένο για μένα μοιάζει τελικά σχετικό και υποκειμενικό. Νομίζω πως αυτό ανεβάζει και την αξία του!
ΤΗanKs στον k. Schottkey για την αφορμή αυτού του διαλόγου, αν και το post πήγαινε αρχικά για αλλού..μάλλον.
ο πιο εμπνευσμένος κιθαρίστας τα τελευταία 20 χρόνια. οι άλλοι τρεις peppers του οφείλουν τα παντα
Το post δεν είχε προδιαγεγραμμένη πορεία. Μια χαρά πήγε, όπου πήγε.
Η αλήθεια είναι πως σε αυτά τα πράγματα το γούστο είναι πάντα υποκειμενικό. Παρ’όλα αυτά, μου είναι αδύνατον να μπω (όσο κι αν προσπαθώ να διαγράψω το πόσο μ’αρέσουν ακόμα οι Cocteaus) σε υποκειμενική ματιά- μπροστά στης Liz, όλα άχρωμα.
Post a Comment
<< Home