Δυο-τρεις σημειώσεις για το ‘Untrue’

..του Burial.
Γιατί όλη αυτή η φασαρία γύρω από το όνομά του; Η προφανής απάντηση είναι πως ένας τύπος που φτιάχνει τέτοια μουσική κι ουδείς γνωρίζει το όνομά του, κι ούτε καν το πρόσωπό του, είναι λογικό να έλκει τα media σαν μαγνήτης. Το hype βέβαια δεν είναι ο ίδιος, που μοιάζει πολύ προσγειωμένος και αφοσιωμένος στη μουσική του (όπως βγαίνει από τις συνεντεύξεις του), αλλά η κατάσταση που έχουν στήσει τα media γύρω από αυτόν. Το γιατί γίνεται αυτό είναι εύκολο να απαντηθεί για κάποιον που παρακολουθεί τη μουσική στη Βρετανία τα τελευταία χρόνια: στην Αγγλία hip hop δεν υπάρχει- οι μόνες προσπάθειες είναι οι εξαιρέσεις του κανόνα (Dizzee Rascal, Roots Manuva). Τα original προϊόντα του νησιού στο χώρο ήταν το UK garage και το 2 step (So Solid Crew, Artful Dodger). Με την «πτώση» του drum’n’bass και την εξαφάνιση του trip hop, όλοι στο νησί ψάχνουν τους νέους Massive ή τον νέο Tricky. Λογικό..

Ο περσινός του δίσκος ήταν ΤΟ hype της χρονιάς: όχι πως ήταν κακό, αλλά μπροστά στο ‘Untrue’ το ομώνυμο ντεμπούτο του μοιάζει με άλμπουμ στο οποίο ακούς παραλλαγές του ίδιου κομματιού. Μετά από κάποιες ακροάσεις σε κουράζει.
Το ‘Untrue’ είναι ένα άλμπουμ με ups and downs, κομμάτια διαφορετικά μεταξύ τους, ατμοσφαιρικά, μελαγχολικά αλλά όχι τόσο σκοτεινά- εδώ έχει αφήσει μια χαραμάδα φωτός να φανεί μέσα από τη μουσική του.
Αυτό που κάνει ο Burial δεν είναι dubstep (κι ευτυχώς δηλαδή). Απέχει έτη φωτός από τη συνομοταξία του d*bst*p- μόνο ο Kode9 τον πλησιάζει. Ο Burial παίρνει τον ρυθμό του two-step, τα μπάσα της Basic Channel, προσθέτει φωνητικά από early house παραγωγές και τα εμφανίζει πειραγμένα, κρατά την σκοτεινή ατμόσφαιρα του drum’n’bass για να φτιάξει αυτό το υπόβαθρο που καταλαβαίνεις μόνο αν το ακούς δυνατά ή με ακουστικά. Σίγουρα δεν είναι μουσική για να ακούς κάνοντας κάτι άλλο.
Στο ‘Untrue’ μάλιστα γίνεται ακόμα πιο ατμοσφαιρικός πλησιάζοντας την ambient (με το υπέροχο ‘In McDonalds’ και το ‘Dog Shelter’).

Το άλμπουμ δεν περιέχει 2 από τα καλύτερα κομμάτια του, το ‘Unite’ (που μοιάζει να βγήκε από το 1989) και το απίστευτο ‘Stairwell’, που ακούγοντάς το φαντάζεσαι κάποιον να σέρνει ανεβαίνοντας σκαλιά ένα πτώμα με αλυσίδες. Αν συμπεριλάμβανε κι αυτά τα 2 tracks, θα μιλούσαμε για δίσκο ορόσημο.
Όμως και πάλι, είναι ό,τι πιο ενδιαφέρον βγαίνει αυτή τη στιγμή από τη Βρετανία, με τον πεθαμένο indie ήχο των παιδιών με τις φράντζες και τα νεο-φολκ πανηγυράκια.

Και στο κάτω κάτω, γιατί να υπάρχουν τόσες απαιτήσεις από έναν πιτσιρικά που καταφέρνει και φτιάχνει ήχους απίστευτους χρησιμοποιώντας τον zippo του αδερφού του;