"Ο ΟΥΡΑΝΟΣ ΠΑΝΩ ΑΠΟ ΤΟ ΛΙΜΑΝΙ ΕΙΧΕ ΤΟ ΧΡΩΜΑ ΜΙΑΣ ΤΗΛΕΟΡΑΣΗΣ ΠΟΥ ΗΤΑΝ ΣΥΝΤΟΝΙΣΜΕΝΗ ΣΕ ΝΕΚΡΟ ΚΑΝΑΛΙ..." ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΙΣΑΓΩΓΗ ΤΟΥ 'ΝΕΥΡΟΜΑΝΤΗ', ΤΟΥ WILLIAM GIBSON
λεπτομέρεια από το εξώφυλλο του δίσκου των rolling stones*, exile on main street
posted by schottkey at 11:52
Thinking of the other's dreams, of corridors winding in upon themselves, muted tints of ancient carpet . . . An old man, a head made of jewels, a taut pale face with eyes that were mirrors . . . And a beach in the wind and dark.
6 Comments:
Το χαμόγελο είναι εύκολο.
Μπορώ να χαμογελώ με τη δυστυχία μου, χωρίς ίχνος υποκρισίας.
Μπορώ επίσης να χαμογελώ και ταυτόχρονα να εκκρίνω βιτριόλι από κάθε πόρο του δέρματός μου.
Αλλά αυτό δεν είναι το ζητούμενο.
Προσόν αυτό. Και δεν κάνω πλάκα. Εκτιμώ πολύ τους ανθρώπους που χαμογελάνε αβίαστα.
Να το θεωρείς βέλος στη φαρέτρα σου.
Εγώ από την άλλη δε μπορώ να χαμογελάσω και να εκκρίνω βιτριόλι, χλωροφόρμιο ή κινίνο. Νομίζω πως θα φανεί τόσο στο πρόσωπό μου, που θα'ναι γελοίο, τα σκληρά χαμόγελα ποτέ δε μου πήγαιναν. Κι έτσι καταλήγω να γίνομαι απλά σκληρός.
Κι αυτό είναι ένα ζητούμενο.
Πιάνεται.
Αλλά ποια η ευχαρίστηση τότε heimkurst, αν δε γελάσεις πηγαία κι αυθόρμητα;
Εκτός κι αν μιλάμε για περίπτωση όπου περπατάς στο δρόμο και γελάς μόνος σου με 'υπόγειο' σατανικό χαμόγελο, σκεπτόμενος αυτά που μόνο εσύ ξέρεις (a pleasure indeed..)
Το ανησυχητικό θα ήταν να γελάς και στον καθρέφτη να μη φαίνεται χαμόγελο :}
Δύσκολο αυτό το παιχνιδάκι της απόκρυψης πάντως: αν δεν είσαι ηθοποιός, πώς μπορείς να σκορπάς ψεύτικα χαμόγελα χωρίς τύψεις;
Συχνά κοιτάζω φωτογραφίες και ψάχνω να βρω κρυμμένα χαμόγελα, εξώφυλλα δίσκων αινγιματικά, αν ο Τζέιμς Ντιν εδώ χαμογελά ή όχι, αν μας κορόιδευε η Μόνα Λίζα τελικά..
«Επιτέλους γελάει»...
Χαχα…πολύ μου άρεσε αυτό με τη ‘μούρη’ :}
Φοράς και καπαρντίνα; :))
Όπως είπα και πριν είμαι κακός ηθοποιός σε κάτι τέτοια, αν είναι κάτι ασήμαντο, οκ, το παίζω το ρολάκι μου (επίπεδο Harvey Keitel στο Pulp Fiction-Winston ‘The Wolf’ Wolfe), αλλά με την ειλικρίνεια κάτι έχω, ίσως που με ενοχλεί το ψέμα, και να προσποιηθώ στα σοβαρά θέματα δε μπορώ.
Αυτό με τον καπνό το κάνω κι εγώ, και μιας και δεν καπνίζω πρέπει να φαίνεται ξεκάθαρα στο πρόσωπό μου αυτό το τόσο-χαρακτηριστικό-μειδίαμα.
Αλλά τα περί κωδικοποίησης είναι πάντα πιο σύνθετα, όχι μόνο σε θέματα δημιουργού/τέχνης, πολλές φορές κάτι τέτοια ερεθίσματα με κάνουν συχνά να αναρωτιέμαι αν είμαι διχασμένη προσωπικότητα..
Σε μένα ισχύει x=2 σίγουρα. Έλα όμως που η συνάρτηση είναι f(x)=(1+e^x)x+9/x
heimkurst, ο άνθρωπος με τη μπέρτα, ο νέος Μπάτμαν :)
καλημέρα :)
Post a Comment
<< Home