THE DANCE PARADOX

Ακούω εδώ και 10 μέρες περίπου, το νέο (και παράλληλα πρώτο) άλμπουμ του Redshape. Δηλωμένος φαν εδώ και πολύ καιρό, περίμενα αυτή την κυκλοφορία περισσότερο με περιέργεια παρά με ανυπομονησία. Όπως έχει διαρρεύσει σε forum και διάφορα μπλογκ, ο μυστηριώδης τύπος με την κόκκινη μάσκα (που παίζει live φορώντας την) είναι ο Sebastian Kramer. Προσωπικά δεν το πολυασπάζομαι, με το (virtual) word of mouth δεν τα πάω καλά.

Κι ενώ η ακολουθία των ΕΡ του έδειχνε πως θα βρισκόμασταν προ κάτι σπουδαίου, το ‘Dance Paradox’ (που κυκλοφορεί στην Delsin) ενώ είναι ένα σημερινό, σύγχρονο techno άλμπουμ, μοιάζει ασύνδετο και χωρίς ταυτότητα. Κάτι σαν συλλογή από singles που περίσσεψαν από κάπου, ή ένα πάκο από white label βινύλια, έτσι στριμωγμένα από μόνα τους. Χωρίς να βρίσκω ψεγάδι στην παραγωγή ή τον ήχο (όλα στηρίζονται σε ένα «σοβαρό» house tempo), κάθε φορά που το ακούω νιώθω πως κάτι του λείπει για να αναδειχθεί σε σπουδαίο. Μια dark disco αίσθηση, μια sci-fi ατμόσφαιρα που σε κάθε kick διώχνει την αίσθηση της “dancefloor music”, ο ήχος της Delsin πριν καν τον μαντέψεις.

Οι πιο ενδιαφέρουσες στιγμές είναι το ‘Man Out Of Time’ που λες και ξεπήδησε απ’το ‘Landcruising’ του Carl Craig, και το ‘Rorschach’s Game’, που σπάει στα υπέροχα drums του, εκεί στο τρίτο λεπτό. Σίγουρα κάτι που θα μνημονεύσω στα καλύτερα της χρονιάς, αν και περισσότερο προβληματισμό μου δημιουργεί για την πορεία του techno του 2009: με τις τόσες εμβόλιμες επιρροές στο σώμα του, αυτό που ξεκίνησε στο Detroit τότε, φτάνει στο σήμερα σχεδόν απαράλλαχτο στη βασική δομή του, αλλά με χίλια δυο συστατικά σαν έξτρα φτερά που φύτρωσαν σταδιακά και δίχως ζόρι. Τουλάχιστον αυτά δεν του τα κόλλησαν πιουρίστες..