Tough guys don’t dance

Είναι σχεδόν άγνωστος στην Ελλάδα ο Bernard Szajner. Ούτε εγώ τον γνώριζα καλά, είχα δει το όνομά του σ’αυτήν εδώ την πολύ ωραία συλλογή ‘So Young But So Cold’ για την underground γαλλική σκηνή των ‘80s, αλλά ποτέ δεν προχώρησα παραπέρα. By the way, υπάρχουν πολλά γαλλικά σχήματα από τα late '70s/eighties που ανέπτυξαν αυτόν τον “cold wave” ήχο, που έτρεχε παράληλα με το new wave, αλλά ποτέ δεν γνώρισαν μεγάλη επιτυχία. Επηρεασμένοι απ’τους Joy Division και γενικότερα τις παραγωγές του Martin Hannett, έφτιαξαν μια μικρή, ασύνδετη φαινομενικά κοινότητα: Martin Dupont, Trisomie 21, Die Form, Bernard Szajner, Richard Pinhas.

Διαβάζοντας για την επανακυκλοφορία του ‘Some Deaths Take Forever’ του 1980, και την αναφορά πως είναι το αγαπημένο άλμπουμ ever του Carl Craig, άρχισα να ψάχνω γι’αυτόν. Γεννήθηκε στην Γκρενόμπλ της Γαλλίας, και αφού παράτησε την πρώτη ενασχόλησή του με τη ζωγραφική, άρχισε να δουλεύει πάνω στα light shows, με προτίμηση στα laser. Συνεργάστηκε με Who, Jean Michel Jarre, Gong, έγινε εξπέρ στην laser harp, αλλά γρήγορα απογοητεύτηκε απ’τη χαμηλή αποδοχή των σόου, και μαθαίνοντας συνθεσάιζερ ξεκίνησε να ηχογραφεί μόνος του μουσική.

Το πρώτο του άλμπουμ ‘Visions of Dune’ (ως Zed), επηρεασμένο απ'το κλασικό βιβλίο ε.φ. 'Dune' του Frank Herbert, απέσπασε την προσοχή της Διεθνούς Αμνηστίας, η οποία του ανέθεσε τη σύνθεση ενός κομματιού για τη θανατική ποινή. Το ‘Some Deaths Take Forever’ είναι ένα περίεργος δίσκος: ψυχρός στην επιφάνεια, όμως ο συνδυασμός των υπνωτικών synths με τα απόκοσμα riffs της κιθάρας του δίνουν έναν one-of-a-kind χαρακτήρα. Το ‘Welcome (To Death Row)’ τα περιγράφει όλα καλύτερα:



szajner.net